woensdag 28 juni 2017

The Last Time

Uit solidariteit neemt The Who op 28 juni 1967 in de De Lane Lea-studio’s in Londen The Last Time en Under My Thumb, twee songs van The Rolling Stones op. John Entwistle is niet bij deze opnamen aanwezig. Pete Townshend, de sologitarist van The Who, neemt ook de baspartijen voor zijn rekening. The Last Time/Under My Tumb van The Who komt op 26 juli 1967 binnen in de Britse hitparade. De opbrengst van The Last Time/Under My Thumb van The Who gaat naar een goed doel.

zondag 25 juni 2017

All You Need Is Love

Op zondag 25 juni 1967 werken the Beatles mee aan “Our World”, de allereerste wereldwijde satelietuitzending op TV.

400 miljoen mensen zien the Beatles in de grote EMI studio in Abbey Road bezig met de opnamen voor hun nieuwste single “Al you need is love”.



De studio is omgetoverd tot een grote feestzaal met spandoeken, serpentines, en ballonnen in de vorm van wereldbollen.

Onder de aanwezigen bevinden zich vrienden en collega’s als Brian Jones (die ook aan het slot op saxofoon speelt), Jane Asher, Patti Boyd, Mick Jagger, Eric Clapton, Donovan, Keith Moon, Marianne Faithfull, Keith Richards, Gary Leeds van The Walker Brothers en Graham Nash van The Hollies.

Eenmaal de opnames gedaan worden de banden zo snel mogelijk naar de US, Japan, Canada en Australië gestuurd zodat de single wereldwijd kan uitkomen op 7 juli.

De B Kant wordt “Baby you’re a rich man”, oorspronkelijk bedoeld voor de film “Yellow Submarine” maar nu al vrijgegeven. Het nummer werd eerder die maand opgenomen in de Olympic Sound Studio’s te London.

dinsdag 20 juni 2017

Rory Storm

Rory Storm was een tragische figuur. Hij die als eerste in The Cavern in Liverpool speelde, zag onder meer ene Harry Webb als Cliff Richard hoge ogen gooien en The Beatles de wereld veroveren.

Rory Storm (7 januari 1938 – 28 september 1972) was de leider van Rory Storm and The Hurricanes, een populaire Engelse band opgericht in het begin van de jaren ’60. Achteraf bezien is drummer Ringo Starr (echte naam Richard Starkey, geb. 7 juli 1940) de bekendste persoon in de band.

De Hurricanes waren een van de meest populaire acts van Liverpool  en even later ook in Hamburg. Opnames schijnen minder gelukt te zijn. Al bij al nam de groep twee singeltjes op, o.m. een versie van het West Side Story nummer “America”, geproduceerd door Brian Epstein.



Rory Storm was de artiestennaam voor Alan Caldwell,  geboren op 21 september 1939, in Oakhill Park Estate, Stoneycroft, Liverpool, zoon van Ernie en Violet Caldwell. Zijn vader was glazenwasser van beroep, en part-time portier bij het Broadgreen ziekenhuis. Hij zong vaak liedjes voor de patiënten. Rory had een zus,  Iris Caldwell. Zij was later het vriendinnetje van zowel  George Harrison, toen ze 12 was, en van Paul McCartney , toen ze 17 was.  Iris trouwde later met Shane Fenton, later bekend als Alvin Stardust.

Buiten muziek was Storm geïnteresseerd in sport, vooral atletiek. Hij liep voor de Pembroke Harriers (een amateur team uit Liverpool), en was zelfs op een bepaald moment recordman voor de club voor de 3000 m steeple. In plaats van naar huis te rijden na de concerten in Liverpool gaf Rory er de  voorkeur aan  om naar huis te lopen.

Hij speelde ook regelmatig voetbal, en was een goede schaatser en zwemmer.  Hij was de kapitein van het  Mersey Beat magazine voetbalteam, genaamd de Mersey Beat XI.

Storm werd geboren met een spraakgebrek, hij stotterde. Op zijn zang had dit echter geen invloed. Hij werd katoenverkoper (net als Jim McCartney, Paul McCartney’s vader, tot wanneer de muziek hem te pakken had.

Storm’s eerste naam voor de groep was “Dracula and the Werewolves “, maar hij opteerde uiteindelijk voor  “Al Caldwell’s Texans”.  Alan Caldwell  speelde voor het eerst in de “Morgue Skiffle Club” op 13 maart 1958. Hier speelden op dinsdag namiddagen andere skiffle groepen zoals  The Quarrymen ( later “The Beatles”).  Na klachten over lawaai sloot de politie de club op 1 april 1958. Storm heropende de club op 22 april 1958. Het was in de Morgan Skiffle Club dat George Harrison auditie deed voor The Quarrymen. Hij speelde “Guitar Boogie Shuffle” van Bert Weedon.  Harrison vroeg ook aan Storm of hij bij zijn groep ùocht. Storms moeder echter weigerde. Ze vond Harrison te jong.]

Op 11 april 1958 ging Storm naar Londen om er deel te nemen aan een cross-country running. Tijdens zijn verblijf, nam hij deel aan een jamsessie in Chas McDevitt’s Skiffle Kelder. Dit resulteerde in een optreden voor het Skiffle Program van Radio Luxemburgs op 30 april 1958 waar Rory  “The Midnight Special” zong.



De groep bestond toen uit hemzelf, Paul Murphy, en Johnny “Guitar” Byrne op gitaar en zang, Reg Hale (wasbord) en Jeff Truman (thee-kist bas). “Spud” Ward, een voormalig lid van The Swinging Blue Jeans, zou later basgitaar spelen. Storm leerde Ringo Starr kennen op een talentenjacht, “6.5 Special”.  Starr had eerder gespeeld met de Eddie Clayton Skiffle Group en werd vervolgens drummer bij een groep  genaamd “Darktown Skiffle”. Het eerste concert van Starr met Storm was op 25 maart 1959, op de Mardi Gras in Mount Pleasant, Liverpool.

Storm veranderde de naam van de groep in “Al Storm and The Hurricanes”, dan “Jett Storm and The Hurricanes”, en uiteindelijk in “Rory Storm and The Hurricanes”.

De originele line-up was Storm, Byrne, Ty Brian, Lu Walters (b. Walter Eymond) en Ringo Starr.  Storm en The Hurricanes deden mee aan “Search for the Stars” een zangwedstrijd in het Liverpool Empire Theatre op 11 oktober 1959. Ze werden tweede.

De line-up van The Hurricanes stond nu vast : Storm (zang), Byrne (slaggitaar), Ty (Charles) O’Brien (gitaar ), Walters (basgitaar / zang), en “Ritchie Starkey” (later “Ringo Starr, ‘drums).

De groep speelde in de Cavern Club met de Cy Laurie Jazz Band op zondag 2 januari 1960, en een week later speelden zij met The Saints Jazz Band en Terry Lightfoot’s New Orleans Jazz Band.

Rock ‘n’ roll muziek was toen echter een probleem in de Cavern Club. De klanten noch het management hadden het hierop begrepen. Toen Storm met zijn Hurricanes optrad op 17 januari 1960, samen met Micky Ashman’s Jazz Band en de Swinging Blue Jeans, was hun eerste nummer “Cumberland Gap” (een skiffle song) van Lonnie Donegan. Wat volgde was echter  “Whole Lotta Shakin ‘Goin On” van Jerry Lee Lewis. Het jazz en skiffle publiek was verontwaardigd. Ze werden uitgejouwd en het publiek wierp als afkeuring koperen munten naar de groep. The Cavern manager Ray McFall gaf hen een boete van zes shilling, maar de munten verzameld op de stagevloer waren heel wat meer waard.

Storm en The Hurricanes speelden vervolgens in het Liverpool stadion op 3 mei 1960. Ze deelden e affiche met Gene Vincent.  Larry Parnes raakte geïnteresseerd in de Hurricanes en nodigde hen uit in de Wyvern Club voor een auditie als begeleidingsgroep voor Billy Fury. Storm ging naar de auditie, maar alleen maar om zijn kop te hebben op de foto met Fury.

In juli 1960 krijgt de groep een vaste stek in Butlins vakantiekamp in Pwllheli ( the Rock Calypso Ballroom) voor £ 25 per week.  Starr twijfelde over het al of niet opgeven van zijn job bij Henry Hunt, waar hij klimrekken voor scholen maakte. Dan kwam Storm met het idee van een  “Starr-time” (een solo-spot) voor Ringo Starr. Hij zou een drumsolo geven en liedjes zoals “Boys” van de Shirelles zingen. Starr ging voor de bijl vooral nadat Storm hem vertelde hoeveel vrouwen hij zo kon versieren.  Het was rond die tijd dat Starr (die bekend was als “Ritchie” tot dan toe) zijn naam veranderde in “Ringo”. (Lennon weigerde steevast om te werken in vakantiekampen, zoals Butlins, ook al waren ze goed betaald, zeggende: “It would be like playing in Belsen”)

Uiteindelijk werd de groep benaderd door Allan Williams, die wilde dat ze naar Hamburg gingen. Derry and the Seniors (de eerste Liverpool band in Hamburg) deden het goed in Hamburg maar Williams wilde een extra groep. Daar Storm en de groep goed verdienden op Butlins, weigerden ze het aanbod, net als Gerry & The Pacemakers trouwens. Williams stuurden dan maar de Beatles naar Hamburg.

Na het einde van het zomerseizoen begin oktober 1960, waren Storm en The Hurricanes vrij om naar Hamburg te trekken als vervanging va,n Derry and the Seniors in de Kaiserkeller. Ze kwamen in Hamburg aan op 1 oktober 1960, Ze werde uiteindelijk meer betaald dan de Seniors of The Beatles.  Ze speelden vijf of zes sets  van 40 minuten elke dag afgewisseld met The Beatles.

Een typische set van 40 minuten was toen :

‘Brand New Cadillac’ Rory (vocals). Vince Taylor & the Playboys.
‘Roll Over Beethoven’ Rory (vocals). Chuck Berry.
‘I’ll Be Your Hero’ Rory (vocals). Vince Taylor & the Playboys.
‘Beautiful Dreamer’ Lou (vocals). Tony Orlando.
‘Since You Broke My Heart’ Lou/Johnny Guitar (vocals). The Everly Brothers.
‘America’ Rory (vocals). ‘West Side Story.’
‘Danny’ Rory (vocals). Marty Wilde.
‘Green Onions’ Johnny Guitar. Booker T & the MG’s.
‘Down The Line’ Rory (vocals). Jerry Lee Lewis.
‘Whole Lotta Shakin’ Goin’ On’ Rory (vocals). Jerry Lee Lewis.

Het podium van de Kaiserkeller was gemaakt van houten planken liggend op bierkratten. Beide groepen sloten weddenscahppen af om te zien wie er het eerst zou doorzakken. Het zakte uiteindelijk door toen Rory tijdens “Blue Suede Shoes” op de piano sprong.



Tijdens hun acht weken durende verblijf regelde Williams een opname sessie in de Akoustik Studio, op de vijfde verdieping van 57 Kirchenalle (Het Klockmann-House) op zaterdag 18 oktober 1960.

Williams vroeg Lennon, McCartney en Harrison van The Beatles om te spelen en harmonie te zingen voor Walters (van The Hurricanes). Pete Best (The Beatles ‘gewone drummer op het moment)was gaan drumsticks kopen in de stad zodat Ringo Starr drumde.  Dit was de eerste echte Lennon, McCartney, Harrison en Starr opname. Zze namen drie nummers op :. “Fever”, “September Song” en “Summertime”

Terug in Liverpool overwoog Ringo Starr om Storm te verlaten en over te stappen naar Derry and The Seniors. Toen kwam er een aanbod van Tony Sheridan in de Top Tien Club, en daar deze meer betaalde ging Ringo naar Tony Sheridan.  Starr’s verblijf bij Sheridan was van korte duur  omdat hij vond Sheridan’s gewoonte om van setlist te veranderen zonder dat te vertellen aan zijn begeleidingsgroep nogal frustrerend werkte.



Ringo Starr ging terug naar de Hurricanes.  Op 5 februari 1962 was Pete Best ziek en The Beatles hadden  een lunchconcert te spelen in de Cavern en een avond concert in de Kingsway club in Southport. Vermits die dag The Hurricanes geen concert hadden was Starr vrij en speelde hij met the Beatles mee.

Tijdens een Hurricanes residentie in Butlins, reden Lennon en McCartney van Liverpool naar Skegness  op 15 augustus 1962, om Starr vragen zich bij The Beatles te voegen.
Kort daarvoor had Starr ermee ingestemd om zich bij Kingsize Taylor in Hamburg te voegen. Die betaalde namelijk  20 pond per week. Maar Lennon en McCartney boden 25 pond per week, en dus was Ringo verkocht.

Lennon en McCartney boden Storm nog aan de drummers te wisselen ( Best voor Starr) maar Best wilde niet.

Volgens Epstein in zijn autobiografie, was Storm : “One of the liveliest and most likeable young men on the scene … was very annoyed when Ringo left and he complained to me. I apologised, and Rory, with immense good humour said, ‘Okay. Forget it. The best of luck to the lot of you'”.

The Hurricanes zouden dan bekend worden voor hun eindeloze rij drummers waaronder Gibson Kemp, Brian Johnson, John Morrison, Keef Hartley (augustus 1963) Ian Breed, en Trevor Morais.

Ondanks het feit dat Starr nu bij The Beatles was zouden beide groepen noch dikwijls op de zelfde affice staan. Zo o.m. in 1962 voor St Patrick’s Night Rock Gala (Knotty Ash Village Hall) Queen’s Hall (Widnes) en met Little Richard in de Tower Ballroom.

Wanneer Storm professional werd veranderde hij zijn naam in Rory Storm. Het huis van zijn familie noemde hij “Stormsville”. Storm stond bekend om zijn extravagante kleren die hij droeg en zijn auto’s, zoals zijn roze Vauxhall Cresta.

Bij zijn optredens droeg Rory steevast een roze pak en roze stropdas, en tijdens de concerten kamde hij zijn blonde haar met een oversized kam.

Storm gebruikte af en toe een aap tijdens optredens van de groep. Tijdens een optreden  in het New Brighton zwembad  voor 1.600 mensen in 1963 klom Storm naar de top duikplank, kleedde zich uit en dook in het water aan het einde van een nummer.  In januari 1964, tijdens een optreden in het Majestic Ballroom , Birkenhead, klom hij op een van de kolommen die het balkon ondersteunden  maar gleed uit en viel zo’n 9m naar beneden. Hij brak zijn been. In Brighton klom Storm op het dak maar viel hij door een glazen koepel.

Storm en The Hurricanes kreeg de meeste stemmen in de eerste Mersey Beat magazine poll, maar er werd gesjoemeld. Een groot aantal stemmen werden ongeldig verklaard omdat zij  uitgebracht waren in dezelfde plaats op hetzelfde moment, en geschreven in groene inkt. (Hoewel nooit bewezen, werd gedacht dat Storm zelf de stemmen plaatste).  Dit betekende dat The Beatles de hoogste positie bereikten en dat The Hurricanes slechts vierde werden, hoewel The Beatles ook bekenden dat ze zelf  extra stemmen hadden geplaatst. Storm werd vaak gefotografeerd voor het magazine, onder meer omringd door verpleegsters  toen hij het ziekenhuis verliet na een gebroken been tijdens een optreden.

In 1967 stortte O’Brien in op het podium tijdens een optreden en overleed als gevolg van complicaties na een blindedarm operatie. Hij was 26.  Storm was danig onder de indruk dat hij The Hurricanes ontbond en disc jockey werd. Hij werkte bij de Silver Blades Ice Rink in Liverpool, in Benidorm (hij was er ook water-skileraar) in Jersey en Amsterdam.

Toen Storm’s vader overleed, keerde hij terug van Amsterdam naar Liverpool om bij zijn moeder  te zijn.

Storm ontwikkelde een infectie van de luchtwegen en kon niet goed slapen. Hij nam slaappillen.

Op 28 september 1972 werden Storm en zijn moeder beiden dood gevonden in “Stormsville”.

Uit het post-mortem onderzoek bleek dat Storm alcohol en slaappillen had in zijn bloed (zoals zijn moeder), maar niet genoeg om zijn dood te verklaren.

Het kon niet worden bewezen dat zijn moeder zelfmoord had gepleegd nadat ze het levenloze lichaam vondt van haar zoon.

De begrafenis voor Storm en zijn moeder was in de Oakvale Congregational Church, Broadgreen, op 19 oktober 1972. Rouwenden zong Storm’s favoriete liedje, “You’ll never walk alone”. De twee kisten werden naar de crematie (op Anfield Crematorium) gedragen door de voormalige bandleden.

Ringo Starr was er niet . op de vraag waarom antwoordde hij laconiek  “I wasn’t there when he was born either.”

Harmonica Guru Tom Walbank

zaterdag 17 juni 2017

Pythagoras


Afbeeldingsresultaat voor music pythagoras

Op één van zijn ochtendwandelingen liep Pythagoras langs een smederij en hoorde de verschillende klanken die hamers maakten als zij op het aambeeld sloegen. Pythagoras merkte op dat de hoogte van de toon met het gewicht van de hamer te maken had , en wel in verhoudingen van gehele getallen.
Terug thuis spande hij vier identieke snaren, en hing onder aan deze snaren gewichten. De zakken hadden een gewicht van 6, 8, 9 en 12 eenheden. Hij ontdekte dat de snaar met het zwaarste gewicht precies een octaaf hoger klonk dan de snaar met het minste gewicht, een verhouding dus van 2:1. Een kwint hoorde hij bij de snaren met een gewicht van 8 en 12 eenheden (3:2), en samen met de snaar met 9 eenheden gewicht hoorde hij een kwart (4:3).


Pythagoras maakte een 'snarenspanner', met daarin 4 snaren op spanning gezet volgens bovengenoemde verhoudingen. Het doel van dit instrument was een hulpmiddel te zijn in het leren herkennen van de intervallen. Een instrument dat door Pythagoras ontwikkeld zou zijn, is het monochord.  Het bestaat uit 1 snaar, met een verplaatsbare kam.
Hierdoor kan de snaar in twee delen opgedeeld worden. Door de snaar in drieën te delen, en de kam op twee derde deel te plaatsen hoor je een rein octaaf. Als de snaar in vijven gedeeld wordt, en de kam op drie vijfde deel geplaatst wordt, klinkt een reine kwint.



Met behulp van deze basale verhoudingen bouwde Pythagoras de toonladder. Deze toonladder was al bekend, maar Pythagoras was de eerste die de wiskundige regelmaat herkende. Voor hem was dit een weerspiegeling van de harmonie der sferen. Pythagoras was de enige die deze harmonie kon horen.
“… [ het is de] allesomvattende samenzang van de sferen en de sterren die zich 
daarlangs bewogen, een melodie, voller en vollediger dan de aardse. Haar geluid 
Afbeeldingsresultaat voor music pythagoraswordt veroorzaakt door de zeer melodieuze en in menig opzicht allerschoonste 
beweging en kringloop die het resultaat is van ongelijke, op allerlei wijze verschillende 
snelheden, sterkten en trillingstijden van klanken, die op elkaar afgestemd zijn in een 
zeer muzikale verhoudingen.”
De muziek die Pythagoras maakt is een afspiegeling van dat wat hij hoort in de harmonie der sferen. Zij heeft door de eeuwen velen tot verdere studie van de harmonieën gedreven en evenzovele visies daarop opgeleverd. Maar: “Eén aspect verandert echter nooit: het belang van getalsverhoudingen en de representatie hiervan in de muziek.

Pythagoras hoorde dat bij bepaalde verhoudingen van de gewichten aan de snaar de tonen die de snaren voortbrengen consonant klinken. Hij vond de kwint, het kwart en de octaaf als bouwstenen voor muziek. Maar waarom klinken deze tonen nu zo mooi samen?
Voor het octaaf is dit hedentendage relatief eenvoudig te zien: de frequentie van de toon een octaaf hoger is het dubbele van de originele frequentie. Als je een toon speelt, en je analyseert de toon (in het volgende hoofdstuk kom ik hier op terug), dan blijkt dat er meerdere frequenties te horen zijn. Deze frequenties zijn allemaal veelvouden van de grondfrequentie van de toon. Deze noemen we de boventonen van de grondtoon. Bij twee tonen die een octaaf van elkaar verschillen, is de hoogste toon, dus een boventoon van de onderste toon, waardoor ze mooi samen klinken.  We ervaren dit dus eigenlijk als de zelfde toon, en dit verklaart waarom we dit “mooi” vinden.
Voor de verhouding 3:2 geldt dit ook iets dergelijks: een aantal boventonen komen overeen. Als de verhouding net niet 3:2 is, dan komen de boventonen niet overeen, en klinkt het interval dus dissonant of vals.
Door kwinten te stapelen wordt vervolgens een toonsysteem samengesteld. De pythagoreïsche toonladder verkrijg je door zeven kwinten te stapelen, en vervolgens ook al hun octaaftransposities te nemen. De frequentieverhouding tot de grondtoon verkrijg je door telkens de onderlinge verhoudingen met elkaar te vermenigvuldigen

Maar hoe kun je deze tonen nu weer vertalen naar de gestapelde kwinten? Ik neem als voorbeeld de d. Deze toon is eigenlijk een octaaftranspositie van de kwint die volgt op de g, ik noem deze toon even d'. De verhouding d' : g is dus 3 : 2. Maar nu kun je ook de verhouding d' : c uitrekenen:


donderdag 15 juni 2017

The Applejacks - Like Dreamers Do (1964)

"Like Dreamers Do" is weer zo'n weggeefnummer van de Beatles

"Like Dreamers Do" werd geschreven door Paul McCartney in 1957. Hoewel hijzelf niet zo’n hoge pet op had van het nummer, speelden The Beatles het bij hun onsuccesvolle auditie bij Decca Records in 1962.



In 1964 ontmoetten zij The Applejacks tijdens een repetitie voor een TV Show. het klikte en The Applejacks kregen toestemming om "Like Dreamers Do" op te nemen als hun tweede single. Deze groep had een paar maanden eerder al een kleine hit gehad met "Tell me when". Dit was de eerste keer dat het nummer werd uitgebracht. Het bracht het tot de twintigste plaats in de UK Singles Chart.

De versie van The Beatles zelf verscheen pas in 1995 op het verzamelalbum Anthology 1. Net als bij de andere liedjes van de Decca-auditie was de drumpartij van Pete Best, en nog niet van Ringo Starr.

woensdag 14 juni 2017

Anita Pallenberg overleden

Actrice, model en Stones-muze Anita Pallenberg (73) is overleden. Dat heeft een vriendin bekendgemaakt op Instagram. De doodsoorzaak wordt niet genoemd.

Pallenberg (1944) had een Italiaanse vader en een Duitse moeder. Nadat ze op haar zestiende van school was gestuurd, werd ze model, eerst in Italië en daarna in New York.

Toen de Rolling Stones in 1965 in München optraden, wist ze backstage te komen. Dat was het begin van een relatie met Stones-gitarist Brian Jones. Die verliet ze, omdat hij haar mishandelde.

Daarna kreeg ze een verhouding met Keith Richards met wie ze drie kinderen zou krijgen. In 1980 gingen ze uit elkaar.

Ze zong mee in Sympathy for the Devil en speelde met Stones-zanger Mick Jagger in de speelfilm Performance (1970), over een crimineel die in de popscene verzeild raakt. Eerder was ze al te zien in Barbarella (1968), een cultfilm met Jane Fonda.

Op latere leeftijd probeerde ze een carrière in de mode op te bouwen. Daar stopte ze mee, omdat ze het een nare en harde wereld vond.



zaterdag 10 juni 2017

Blowin’ in the wind

Er zijn zo van die liedjes die je doen twijfelen of de zanger ook daadwerkelijk de auteur is. Als ik Blowin’ in the wind van Bob Dylan hoor, moet ik altijd even nadenken of hij het nu zelfs geschreven heeft of niet. Het lijkt me eerder op een Amerikaanse folksong dan op een typisch nummer uit het Dylan repertoire.

Sommigen twijfelen er nog steeds aan of Blowin’ in the wind wel oorspronkelijk van hem is. Verhalen deden de ronde dat Dylan het liedje afkocht van Lorre Wyatt, een student economie, die zijn liedje Freedom is blowing in the wind voor 1000 dollar aan Dylan doorspeelde. Jaren later zou Wyatt toegeven dat hij dat verhaal verzonnen had. Niemand twijfelt er echter nog aan dat Dylan de melodie baseerde op de oude negrospiritual No more auction block for me, maar de woorden zijn wel degelijk van Dylan himself zoals hij ze de 16 april 1962 in een koffiehuis in Greenwich neerpende en het diezelfde avond livezong. Hiervan bestaat een bootleg versie. Dylan kon met zijn eigen oren horen dat het publiek het fantastisch vond en hij wist dat hij met Blowin’ in the wind zijn eerste klassieker te pakken had. Die eerste versie werd nadien uitgebreid met een derde strofe.



Dylan kenners beweerden toen al deze song Dylan tot in lengte van dagen zal overleven en over honderd jaar nog gezongen zal worden. De tekst is niet tijdsgebonden ook al klinkt die zoals een protestsong, het is een lied van alle tijden. Het nummer ging stilaan een eigen leven leiden. Het dook op zowel als een protest- als een popsong. Het kon beide kanten uit. Zowat iedereen nam het in zijn repertoire op: folkzangers, country- artiesten, cabarettiers, orkesten, beatgroepen tot en met The New Seekers toe en dat wilde toen toch wat zeggen.

De 9de juli 1962 duikt Dylan de Columbia Recording Studio’s in New York City in om Blowin’ in the wind op te nemen. Producer van dienst is John H. Hammond. Dylan had voordien al twee dagen in de studio gespendeerd aan het inblikken van een aantal liedjes voor zijn tweede album. Het is dan net uit met zijn lief en Dylan voelt zich zo belabberd dat hij zijn elpee Bob Dylan’s Blues wil noemen naar een van de liedjes die hij die dag opneemt, maar hij laat die idee nadien schieten. De uiteindelijke titel van het album wordt The freewheelin’ Bob Dylan. In het totaal neemt Dylan die 9de juli zeven liedjes op waarvan Blowin’ in the wind het derde is. Aan drie takes heeft hij genoeg. Van die opnamesessie worden uiteindelijk vier songs weerhouden voor de uiteindelijke release op elpee, waaronder uiteraard Blowin’ in the wind. Dylan beweerde later dat hij maar tien minuten nodig had om Blowin’ in the wind op papier uit te werken.

In de maand augustus beslist Dylan’s platenmaatschappij Blowin’ in the wind op single uit te brengen met op de b-kant Don’t think twice it’s all right. Het nummer wordt geen hit in zijn versie, maar was wel iets eerder een succes in de singleversie van Peter, Paul and Mary die het in de maand juni van 1963 op single hadden gezet nadat het eerst was opgenomen door The Chad Mitchell Trio, maar hun maatschappij wou het toch niet uitbrengen omdat ze de tekst te storend vonden. Dylan’s manager Albert Grossman speelt het dan maar door aan het trio Peter, Paul and Mary waarvan hij ook de manager is. De 17de augustus 1963 staan Peter, Paul and Mary op twee in de Amerikaanse top honderd. In nog geen week tijd verkopen ze méér dan driehonderduizend exemplaren van Blowin’ in the wind, meer dan één miljoen in het totaal. Dat leverde Dylan dat jaar alleen al méér dan vijfduizend dollar aan auteursrechten op en dat voor dat ene liedje.

De legendarische soulzanger Sam Cooke was zo geraakt door Blowin’ in the wind dat hij het in 1964 tijdens zijn show Live at the Copacabana zong. Hijzelf schrijft een soort antwoord op Blowin’ in the wind als hij de 24ste januari van dat jaar A change is gonna come opneemt.



Het aantal covers van Blowin’ in the wind keurig opsommen is onbegonnen werk. We onthouden ondermeer de versies van The Hollies, Marianne Faitfull, The Seekers, Neil Young, Bruce Springsteen, Elvis Presley, John Fogerty, Marlène Dietrich, Giulio Rapetti en Hugues Auffray. Opmerkelijk is die van saxofonist Stan Getz als b-kant van The girl from Ipanema met Astrud Gilberto, uitgebracht in 1964. Nog meer instrumentale versies zouden er volgen door onder andere Chet Atkins, The London Philharmonic Orchestra, Duane Eddy en Duke Ellington.

woensdag 7 juni 2017

Muziek en Alzheimer

Afbeeldingsresultaat voor muziek en alzheimer
Wereldwijd wordt onderzoek gedaan naar de ziekte van Alzheimer. Onderzoekers van de Rijksuniversiteit Groningen hebben proeven gedaan met een veelbelovend nieuw medicijn, dat het ziekteproces in een vroeg stadium kan bestrijden. In de Verenigde Staten doen wetenschappers onderzoek naar de mogelijkheden om door Alzheimer verloren herinneringen terug te halen met bekende muziek.


De ziekte van Alzheimer is de meest voor komende vorm van dementie en kent een complex ziektebeeld. Beschadiging van hersencellen leidt tot dramatische achteruitgang van geheugen, emoties en denkprocessen. De ziekte wordt onder meer veroorzaakt door samenklontering van het amyloid-beta eiwit, wat dodelijk is voor zenuwcellen in de hersenen.

Momenteel beschikbare medicijnen kunnen de voortgang van Alzheimer enigszins vertragen, maar stoppen het afbraakproces niet, zegt de onderzoeker M. Masman van de Rijksuniversiteit Groningen. Een door hem en zijn collega I. Granic ontwikkeld nieuw medicijn kan de oorzaak van de ziekte nu mogelijk bij de wortel aanpakken.

Aanval

Masman ontwikkelde peptiden, ofwel korte aminozurenketens, die de vorming van de toxische samenklontering tegengaan en daarmee de giftige uitwerking op hersenweefsel kunnen voorkomen. De peptiden zijn eerst onderzocht in geavanceerde computermodellen, waarmee het ziekteproces zo realistisch mogelijk kan worden nagebootst.

Zo kon Masman verschillende scenario’s simuleren. Hij wilde echt begrijpen wat er gebeurt tijdens het ziekteproces. Zo bracht hij de sterke en zwakke punten van het amyloid-beta eiwit in kaart, waarna hij een peptide kon ontwikkelen dat in staat is een gerichte aanval op het betreffende eiwit te doen.

Hersencellen beschermen

Masman werkte tijdens zijn onderzoek nauw samen met zijn collega Granic, die verschillende nieuwe therapeutische strategieën in de preventie van de ziekte van Alzheimer ontwikkelde en evalueerde.

Op basis van de uitkomsten van de computermodellen heeft zij de meest succesvolle peptiden getest op hun vermogen om hersencellen te beschermen. Pas nadat de onderzoekers relatief zeker wisten dat het ontwerp zou werken, hebben ze het medicijn getest op kweekcellen en proefdieren. Daaruit bleek dat hun ontdekking zeer effectief is in het voorkomen van hersenschade en de daarmee samenhangende geheugenuitval.

Goede richting

Granic ontdekte verder dat het cholesterolverlagende middel lovastatine en ook zogeheten calpaineremmers de potentie bezitten om in te grijpen in het ziekteproces bij Alzheimer. Ze heeft medicijnen getest die een deel van de fundamentele oorzaken van Alzheimer bestrijden. Het blijkt dat lovastatine en calpaineremmers ook deels bescherming kunnen bieden tegen het afsterven van zenuwcellen in de hersenen en het daarmee gepaard gaande geheugenverlies. Een stap in goede richting, volgens Granic. Mogelijk kan haar ontdekking leiden tot de ontwikkeling van een nieuw medicijn.

De onderzoekers zijn verheugd maar benadrukken dat voorzichtigheid voorlopig is geboden. Het medicijn is ook nog niet op mensen getest. Een echt werkzaam medicijn tegen Alzheimer is voorlopig nog niet te verwachten, denken ze.

Oude liedjes

Wetenschappers van het Institute for Music and Neurologic Function in New York doen momenteel onderzoek naar de mogelijkheid om ‘verloren’ herinneringen bij Alzheimerpatiënten boven te halen met bekende muziek. De gebieden in de hersenen die zijn betrokken bij het auditief geheugen blijven het langst onaangetast bij Alzheimerpatiënten, zegt onderzoekster C. Tomaino in Psychport. Emoties, gevoelens en herinneringen blijven in het geheugen sluimeren, zoals oude dozen op zolder, was al gebleken uit eerdere onderzoeken.

Dementerende ouderen krijgen oude liedjes of muziekstukken te horen die in de hersenen met ‘verloren’ herinneringen verbonden kunnen zijn. De gedachte is dat die liedjes de patiënt herinneren aan bepaalde levensfasen. Of mensen zich er nu bewust van zijn of niet, muziek vormt vaak min of meer de soundtrack van een leven.

Reactie

In verzorgingshuis Villa Ventura in South Kansas City wordt met deze aanpak onderzoek gedaan. Familie of bekenden leveren zo mogelijk bekende muziek op iPod aan. En inderdaad, die muziek lijkt nogal eens een reactie op te roepen bij dementiepatiënten, die zich gezichten, namen, familie of en zelfs hun ontbijt niet kunnen herinneren. Ouderen leken zich deze muziek te herinneren en tikten zachtjes de maat mee en een enkeling begon met de vingers te knippen. Een vrouw antwoordde op de vraag waar muziek haar aan herinnerde: ‘leven’.

Dementerenden zijn ook vaak erg verward en angstig. Een bekend muziekfragment kan hen wat houvast bieden en doen kalmeren, zeggen de onderzoekers. Of anders simpelweg een moment van vreugde geven.

Zeer complex

Maar er zijn nog hoopgevender signalen. Sommige dementerenden gingen zichzelf weer beter verzorgen na het horen van bekende muziek. Een dementerende man die werkelijk geen enkele herinnering meer had aan zijn vroegere leven, vertelde volgens Tomaino nu hoe hij ooit een concert van Frank Sinatra had bezocht. Bij anderen patiënten in Villa Ventura verbeterden bepaalde cognitieve functies of verbeterde hun stemming.

De verwerking van muziek in de hersenen is een zeer complex proces. Ritme, melodie en volume spreken verschillende gebieden in de hersenen aan. Wellicht dat muziek kan helpen bepaalde functies weer wakker te schudden, zegt een woordvoerster van de Alzheimer’s Association hoopvol.

maandag 5 juni 2017

The Beatles in Nederland

Na hun bezoek aan Denemarken vlogen The Beatles op 5 juni 1964 naar Amsterdam.
Na een korte persconferentie werden ze overgebracht naar Hillegom, Café-Restaurant Treslong aan de Vosselaan 15, voor een VARA-televisieoptreden. De presentatie was in handen van Herman Stok en Berend Boudewijn die zorgden voor de vertaling van de uit het publiek gstelde vragen.
In het tweede gedeelet van het programma werden Twist And Shout, All My Loving, Roll Over Beethoven, Long Tall Sally, She Loves You and Can't Buy Me Love geplaybackt.



Tijdens Long Tall Sally mocht het publiek op het odium meedansen, maar dat liep tijdens She Loves You en Can't Buy Me Love behoorlijk uit de hand.  Terwijl de muziek nog wel te horen was verliet de groephet podium eerder te verlaten dan gepland. Alleen Jimmie Nicol, als vervanger van de zieke Ringo Starr, bleef doorspelen.Zaterdag 6 juni 1964 tourden The Beatles en Nicol door de Amsterdamse grachten in een rondvaartboot. Op de kade 50,000 mensen en 15,000 agenten om de orde te bewaken en grachtenspringers op te pikken.

Hierna traden The Beatles op met 2 shows in de Veilinghal Op Hoop Van Zegen Blokker. De eerste show 's middags was er een voor 2,000 geselecteerde fans, de tweede voor een 7,000 koppig publiek.