De "Indo Rock" zorgt er voor dat Nederland in de ban raakt van de rock en roll. Tientallen bandjes duiken op en er ontstaat een nieuwe jeugdcultuur. Sommige bands hebben geweldig spannende namen. Over deze periode is gelukkig veel bewaard gebleven. Er zijn documentaires gemaakt "Rocking Ramona" kan ik elke muziekliefhebber aanraden. Er zijn boeken verschenen en ook op internet is veel informatie te vinden over deze prachtige periode.
In 1962 komt een single uit "Guitar Boogie" van Rene and his Alligators. De band is opgericht door Rene Nodelijk. Hij speelt eind jaren 50 al in bandjes, als hij bij een optreden van de Tielman Brothers terecht komt. Vervolgens besluit hij: dat wil ik ook.
Na een onenigheid met medebandlid Rein de Vries (jawel: dezelfde als van de smartlap aller smartlappen "Patsy"!) begint hij in 1960 Rene and his Alligators.
Oorsprong van de term “Blues”
Waar komt eigenlijk de term “Blues” vandaan? En hoe komt het dat een kleur zijn naam geeft aan een muziekgenre?
De term “Blues” is niet gelijk met de geboorte van deze muzieksoort, dus rond 1890/1900, ontstaan, maar bestaat eigenlijk al eeuwen. Volgens het Oxford English Dictionary komt het begrip “Blues” al voor in de 16e eeuw. Blauw was namelijk de kleur van de duivel; er werd beweerd dat kaarsen een blauwe gloed afgaven als hij in de buurt was. Hieruit kwam het begrip “blue devils” voort. Ook William Shakespeare beschreef het al in een van zijn stukken.
Iemand, die terneergeslagen of depressief was, werd geplaagd door deze blauwe duivels. En al in 1807 liet schrijver Washington Irving de duivels achterwege door te schrijven dat iemand “in a fit of the blues” was en iedereen begreep dat hij hiermee 'depressief' bedoelde.
Volgens elementaire kleurpsychologie is blauw de kleur van de melancholie.
Het hebben van de “blues” werd al vele jaren aangeduid als het terneergeslagen of depressief zijn. En aangezien in het muzikale bluesschema majeur vaak wordt omgezet naar mineur, waardoor een droevige melodie ontstaat, werd deze met treurige teksten voorziene muziek “de blues” genoemd.
Al deze oerwoudmuziek werd destijds slechts met mondjesmaat op de officiële zenders gegeven. De echte rockliefhebber uit de lage landen bij de zee stemde dan ook af op Radio Luxemburg, waar hij dingen kon horen als de Buddy Holly-imitator Tommy Roe die in 1961 zijn debuut maakte met “Sheila”. Ook The Everly Brothers, die in april 1960 hun eerste tournee door Engeland maakten, lieten zich begeleiden door The Crickets. De tweede tournee (oktober 1962) luidde echter meteen ook het begin van het einde in. Don diende naar een ziekenhuis te worden gebracht (officieel wegens een voedselvergiftiging, maar in werkelijkheid ging het om druggebruik) en Phil werkte de tournee in zijn eentje af. Terug thuis huwde hij op 12 januari 1963 met Jackie Alice Ertel en werd op die manier de voorbeeldige schoonzoon van Archie Bleyer (1909-1989), de producer van hun hitsingles “Bye Bye Love” en “Wake up little Susie”, terwijl het met zijn broer steeds slechter ging.
Alhoewel ook The Hollies met hun naam duidelijk naar Buddy Holly verwijzen, is volgens Graham Nash de voornaamste invloed toch afkomstig van The Everly Brothers. Reeds in de kleuterklas (ze waren amper vijf jaar) ontmoette hij immers Alan Clarke en samen hebben ze heel hun jeugd ernaar gestreefd die close harmony-sound van The Everly’s te evenaren.
In die vroege jaren zestig was het echter àl Cliff Richard wat de klok sloeg. Ook het nummer waarvan ik fluwelen benen kreeg was van hem, “The Young Ones” namelijk, maar de verdienste kwam in dit geval echter niet Cliff zelf toe, maar de man aan de trillende snaar: Hank Marvin van het collectief dat zich – heel bescheiden – The Shadows noemde, de schaduwen achter de rug van Ome Cliff.
Het waren echter de laatste stuiptrekkingen van de kortstondige instrumentale rage. Ondanks het feit dat George Harrison himself in “Cry for a shadow” een ode brengt aan The Shadows (wat merkwaardig was want The Beatles hààtten Cliff Richard & The Shadows, althans toch volgens Hunter Davies p.71), worden The Beatles bij Decca afgewezen “omdat gitaargroepen uit de mode zijn“, maar Brian Poole and the Tremeloes worden diezelfde dag wél aanvaard!
Dat was op 1 januari 1962 (de “asshole” die The Beatles afwees, de Belg Marcel Stelman, maakte zijn fout nadien ruimschoots goed door The Rolling Stones binnen te halen) en het zou The Beatles niet beletten op te stijgen uit de Hamburgse Reeperbahn om de wereld te gaan veroveren. Die zogenaamde Merseysound is echter niet met The Beatles uit de lucht komen vallen. Dat bewijst het succes van “How do you do it” dat eerst aan The Beatles werd aangeboden, maar toen die het afwezen toch een nummer één werd in de versie van Gerry and the Pacemakers. The Beatles deden dit vooral omdat ze eigen nummers wilden brengen, maar ook Gerry Marsden componeerde zelf niet onaardig, zoals “Ferry cross the Mersey” en “Don’t let the sun catch you crying” bewijzen. “How do you do it” was echter een nummer van Mitch Murray.
Tee Set was een nederbeat band uit Delft, die in de jaren zestig furore maakte met rhythm-and-blues en vanaf begin jaren zeventig met popmuziek. De belangrijkste hit van Tee Set is Ma Belle Amie uit 1970.
De band werd in 1965 opgericht door Peter Tetteroo, Gerard Romeyn, Polle Eduard en Carry Janssen. Deze bezetting is te zien op de hoes van de eerste single Early in the morning. Vervolgens voegt Robbie Plazier
zich bij de groep als organist. Met Hans van Eijck als ondersteunende songwriter (hij levert vier nummers aan) wordt het eerste album Emotion opgenomen. Na het uitkomen van het eerste album wordt Plazier vervangen door van Eijck als vast bandlid. Gerard Romeyn verlaat de band begin 1967 en treedt toe tot The Motions (als vervanger van Robbie van Leeuwen). Romeyn wordt vervangen door de Engelse gitarist Ray Fenwick (Romeyn staat nog op de hoes van de single Don't you leave, maar Fenwick is te zien in een clip van het nummer uit het popprogramma Moef Ga Ga).
Een tweespalt tussen zanger Tetteroo en manager Theo Cuppens enerzijds en de andere bandleden anderzijds leidt tot ruzies in de band. De inkomsten die Cuppens opstrijkt met de hit Don't you leave
(een oud bluesnummer dat door de manager onder eigen naam was geregistreerd) spelen hierbij een rol. Fenwick, Van Eijck en Eduard stappen op en formeren een nieuwe band After Tea. Carry Janssen is op dat moment al uit de groep gezet, zodat op de fotohoes van Now's the time weer een viermansformatie prijkt. Tetteroo trekt drie nieuwe muzikanten uit de Amsterdamse groep James Mean aan om Tee Set voort te zetten: Franklin Madjid (bas), Joop Blom (drums) en Ferdi Karmelk (gitaar). Jan-Pieter Boekhoorn wordt de nieuwe toetsenist en daarmee is de Tee Set weer een kwintet. Het einde van James Mean is daarmee een feit, want zanger Michel van Dijk vindt emplooi bij Les Baroques.
Door de Tee Set wordt een eigen platenmaatschappij Tee-Set Records opgericht (voor het eerst in de Nederlandse muziekgeschiedenis), om de rechten in eigen beheer te kunnen houden. Na enige tijd wordt Boekhoorn vervangen door Peter Seilberger.
Met de terugkeer van Hans van Eijck in 1969 wordt een fase ingezet waarin Tee Set langzaam transformeert naar een popgroep, die makkelijk in het gehoor liggende liedjes brengt. Op het personele gebied blijft het rommelen: Dihl Bennink (ook wel gespeld als Dill, broer van Leo Bennink uit de JayJays en The Motions) wordt de nieuwe gitarist en Herman van Boeyen is enige tijd de drummer als opvolger van Blom.
De grootste hit uit de geschiedenis van de band wordt in 1969 uitgebracht: Ma Belle Amie. In het voorjaar van 1970 stijgt het nummer tot de vijfde plaats op de Amerikaanse hitlijst. Bennink wordt vervangen door Ferry Lever (ook uit After Tea). Op de LP The Morning of my days is het enige nummer te vinden dat op nummer een in de hitparade terecht komt: She likes weeds. Inmiddels is Max Spangenberg de nieuwe drummer.
Het nummer wordt echter in de Verenigde Staten geboycot, omdat het zou refereren aan drugsgebruik. De titel is echter afkomstig uit de film The Ipcress File.
Tussen 1970 en 1975 heeft Tee Set een vaste bezetting. In 1975 wordt Lever vervangen door Polle Eduard, maar hits heeft de band niet meer. In 1979 is er nog een hit met het nummer Linda Linda, maar daarna
is het vier jaar stil rondom de groep en gaan de bandleden ieder hun eigen weg.
Vanaf 1983 treedt Tee Set weer enkele jaren op, met Peter Tetteroo en verder een wisselende bezetting. Hits komen er niet meer, maar de band speelt in die tijd regelmatig op festivals.
Tetteroo overlijdt op 9 september 2002 op 55-jarige leeftijd.
Peter Tetteroo - zang (1965-2002), Polle Eduard - bas, gitaar (1965-1967), Gerard Romeyn - gitaar, bas (1965-1967), Carry Janssen - drums (1965-1967), Robbie Plazier - orgel (1966), Hans van Eijck - componist, toetsinstrumenten (1966-1967 en 1969-1975), Ray Fenwick - gitaar (1967) Ferdi Karmelk - gitaar, Dihl Bennink - gitaar, banjo, mondharmonica, zang (1967-1970), Franklin Madjid - basgitaar, zang, Joop Blom - drums (1967-1970), Jan-Pieter Boekhoorn- orgel (1967-1968), Peter Seilberger - orgel (1968-1969), Ferry Lever - gitaar (1971-1975)
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 39e aflevering:
Pennsylvania
Een staat met weer veel topartiesten: Patti Labelle, Jimmy Dorsey, Perry Como, Teddy Pendergrass en Mario Lanza. We geven echter een Hollands tintje aan deze aflevering met De Dijk in samenwerking met
Alhoewel hij nooit grote hits heeft gehad is een aantal van zijn nummers uitgegroeid tot klassiekers, die meerdere malen zijn uitgevoerd door andere artiesten. "Everybody Needs Somebody to Love" is hiervan waarschijnlijk de bekendste.
Burkes wortels lagen in de gospel. Hij zong in een kerkkoor, preekte op jonge leeftijd al in zijn kerk in Philadelphia en presenteerde een gospelprogramma op de radio. Tussen 1954 en 1958 nam hij enkele gospelnummers op voor het label Apollo. In 1960 werd hij ontdekt door producer Jerry Wexler en tekende hij een contract bij Atlantic Records. Zijn eerste singles waren covers van countryliedjes als "Just Out of Reach". Door gospel te mengen met de toen populaire muziekstijl R&B legde hij de basis voor soulmuziek.
Hij had in de jaren zestig wel enkele grote R&B-hits, maar wist niet door te breken tot het grotere poppubliek, wat andere soulzangers (Aretha Franklin, Otis Redding, Sam Cooke) wel lukte. Enkele R&B-hits uit die tijd waren onder andere "Cry To Me", "If You Need Me", "Got To Get You Off My Mind" en "Tonight's The Night". "Everybody Needs Somebody to Love" uit 1964 was mogelijk zijn bekendste nummer: het werd datzelfde jaar nog gecoverd door de Rolling Stones op een van hun eerste albums en kreeg ook bekendheid in de versies van Wilson Pickett en The Blues Brothers. In '64 werd hij ook door een diskjockey uitgeroepen tot de "King of Rock and Soul". In 1969 scoorde hij zijn grootste hit met een cover van "Proud Mary" van Creedence Clearwater Revival.
Keith Moon, de drummer vanthe Who, bouwde een reputatie op als iemand die vernielzuchtig was. Hij vernielde hotelkamers, huizen van vrienden en zijn eigen huis. Vaak gooide hij meubilair door de ramen, en vernielde leidingen met vuurwerk.Op de valreep van de jaren zestig rijdt een stomdronken Keith Moon met zijn Bentley zijn eigen roadie en chauffeur Neil Boland dood. Het gebeurt na de opening door Moon van een club voor skinheads, de ideologische zonen van de racistische teddyboys-beweging in de jaren vijftig. In die kringen was de inmiddels beroemde podiumact van The Who - gitaren en drumstel aan gort meppen ten teken dat het concert bijna is afgelopen - heel goed overgekomen. Op de parkeerplaats ontstaat geduw en getrek, Boland stapt uit en wordt buiten Moons gezichtsveld gevloerd. Moon gaat achter het stuur zitten. De auto schiet opeens naar voren. Niemand kan of wil het zo navertellen dat er een schuldige veroordeeld kan worden. Moon wordt vrijgesproken en zal er tot zijn dood nachtmerries van hebben. Hij was ten tijde van het ongeluk al een zware alcoholist en pillenslikker, maar voert zijn inname alleen maar op. Op 32-jarige leeftijd overlijdt Moon in zijn slaap, als gevolg van een overdosis Chloormethaziol, die hij had voorgeschreven gekregen voor het bestrijden van zijn alcoholverslaving. Toen de politie zijn dood onderzocht kwamen zij erachter dat er 32 pillen in zijn lichaam zaten, waarvan 26 onopgelost waren. De dood van Moon is geen zelfmoord, maar waarschijnlijk een stomme fout. De meest gangbare verklaring is dat hij zijn pillen genomen had, flauwviel, weer wakker werd en vervolgens weer een dosis pillen genomen had, terwijl hij vergat dat hij er al had gehad. Zegt men..... Als slachtoffer van de levensstijl van de rock is zijn plaats in de roddelgeschiedenis verzekerd. Vanwege zijn majestueuze drumwerk op de onverslijtbare Who-platen is zijn plaats in de popgeschiedenis rotsvast.
Nietsvermoedend toert Simon door Noord-Engeland als Columbia plotseling in Amerika een single uitbrengt. Het begint met een plaatselijke deejay in Florida, die "The Sound Of Silence" van het album Wednesday Morning 3 A.M. draait, waarop luisteraars geestdriftig reageren. De song valt goed en dat is niet vreemd. Eind 1965 beleeft de folk-rock in Amerika zijn hoogtijdagen met onder anderen de Byrds, de elektrische singles van Dylan en de Turtles. "The Sound Of Silence" past daar uitstekend bij. Op verzoek herhaalt de deejay de song diverse malen. Dat gaat niet onopgemerkt voorbij. Columbia haakt in op de aandacht en brengt de song als single uit. Producer Tom Wilson dubt de oorspronkelijk akoestische opname over met twaalfsnarige gitaar, bas en drums, overigens zonder het duo in die beslissing te kennen.
Vanaf het moment dat de single wordt uitgebracht, in oktober 1965, tot het moment dat de plaat de eerste plaats haalt in Amerika, in december van dat jaar, doet Simon luchtig over het succes. Hij keert weliswaar terug naar New York maar dat is tijdelijk, praat hij zichzelf aan. Hij berekent dat de hit hem genoeg oplevert om een lange periode in Londen te blijven wonen. Binnen zes maanden is de druk van die hit-single wel verdwenen. Maar het loopt anders. Simon & Garfunkel worden meegezogen in een onverbiddelijke publiciteitsmachine. Het publiek wil het hit-duo zien en ze worden in grote hallen geboekt in shows. Op dergelijke avonden staan ze geprogrammeerd tussen The Yardbirds, Chuck Berry en de Four Seasons, zingen hun hit met een enkele akoestische gitaar voor een duizendkoppig publiek en verdienen 300 dollar voor een enkel optreden van enkele songs.
Er worden meer platen uitgebracht, zoals de single "Homeward Bound" / "Leaves That Are Green", dat een vijfde plaats haalt in Amerika en een negende in Engeland. In april 1966 doen ze Londen aan om "Homeward Bound" te promoten. Op dat moment staan er tevens twee covers van Simon-nummers in de Engelse Top 20, uitgevoerd door vrij bekende mainstream groepen, de Bachelors met "The Sound Of Silence" en de Seekers met "Someday One Day". Overigens reageert Simon geïrriteerd op de cover door de Bachelors, wier reguliere zangstijl nogal conflicteert met de beoogde sfeer van nummers als "Sound Of Silence". Zijn instemming met de cover van "I Am A Rock" door de Hollies zakt aanzienlijk als hij hoort dat ze het woord 'womb' (baarmoeder) uit de song hebben weggelaten.
Vandaag is het 35 jaar geleden dat John Lennon werd vermoord. Een doorgedraaide fan, Mark Chapman, schoot hem dood toen de zanger met zijn vrouw Yoko Ono over straat van zijn appartement in New York (zie locatie) naar de auto liep. Deze foto is mogelijk de laatste die van Lennon werd gemaakt op 8 december 1980, enkele uren voor de moord.
Recyclage, Post, Nu en Roots
Op het einde van het millennium lijkt een grote recyclage-trend de bovenhand te halen, die vergemakkelijkt wordt door sampling, dit is: het digitaal monsteren van (fragmenten van) bestaande opnamen. Bestaande songs worden van een beat voorzien, in rap-nummers geïntegreerd, … Bovendien vindt men in alle mogelijke genres een grote oppoetsbeurt, welke aangeduid wordt met de term ‘nu’ (voor new). Men spreekt van nu country (ook alt country, ‘volwassen’ geworden country met folk- of jazz-invloeden), nu metal (Linkin’ Park), nu jazz, … Maar ook disco is terug: nu disco of disco nouveau (Daft Punk). Recyclage en tegelijk eclectische vermenging van bestaande genres. De jazzterm fusion duikt nu ook op binnen de rock-muziek en is nu vaak synoniem voor ‘postrock’.
Tegenover recyclage/actualisering van het verleden wordt dan vaak de ‘old school’ geplaatst. In 2002 wordt, onder de term post- of space rock, de doorbraak bedoeld uit het strofe-refrein schema van doorgaans instrumentale muziek, met invloeden van jazz, klassiek en elektronica; het gaat om geluidssymfonieën van epische gitaarmuziek waarbij zachte, lyrische, melancholische passages aanzwellen tot crescendo’s, uitbarstingen van noise; een hard-zacht-hard-dynamiek, hard als graniet en zacht als fluweel. Er wordt verwezen naar minimalisme en Brian Eno. Godspeed you! Black Emperor (uit Montreal, Canada) en Sigur Ros (Mogwai uit Schotland, uit IJsland) zijn de typevoorbeelden. Prog rock is nog een benaming die voor dit soort ‘progressieve’ muziek wordt bedacht. De intello’s hebben weer een vaste stek in de popmuziek (men spreekt trouwens ook van intelligent techno - Aphex Twin). Postrock is in elk geval een met intellectualisme beladen term. Net als slo-core of slowcore (tegenover hardcore), met als sleutelwoorden: traag, tiest en druilerig (Idaho) of ook als kamermuziek/kamerensemble. Emocore is de nieuwe term voor exploties van door puberemotionaliteit getormenteerde gitaarmuziek; emorock op zijn beurt werkt met een grote dynamiek tussen luid en zacht, met het traag opbouwen van de song naar de climax toe en wordt geschreven vanuit de diepste zieleroerselen door dromerige, introspectieve, reflectieve artiesten. Met rootsrock wordt dan weer deze muziek benoemd die de traditie (van blues, soul, country) redelijk geprononceerd in zich draagt. De vermenging van genres vindt men nog in termen als: ambient house (The Orb), illbient (DJ Spooky), folktronica (The Album Leaf), punkfunk (2005), new weird folk (2006), slow motion jazz (ijle jazzy sfeer).
Voor een theatrale, sterk visuele en shockerende variant van bombastische spektakel-rock, vaak in het metal-genre, wordt de term shockmetal of shockrock bedacht (Rammstein (2004): niet politiek correct, flirt met fascisme; Marylin Manson). In 2004 wordt het duidelijk dat techno op zijn retour is: de Love Parade in Berlijn wordt dat jaar afgelast en de tweede editie van Love Techno Outdoor, een technofestival in Lommel, kan zelfs niet doorgaan wegens de onmogelijkheid om een goede affiche samen te stellen van (nieuwe) acts. De gitaarmuziek, zowel in zijn metal- als garagerock-variant is in, samen met melodieuze pop.
Eveneens in 2004 wordt de opborrelende underground-scene gesignaleerd van de micromusic of chip tunes, die in de punk-sfeer van do-it-yourself, nu gecombineerd met gratis downloaden van het Internet, muziek maakt via softwareprogramma’s die de bliep-geluiden van de Game Boy gebruiken/vervormen (zo tot gitaareffecten, die ook live kunnen gebracht worden, al is een liveoptreden natuurlijk voorgeprogrammeerd). De Game Boy is een spelcomputer uit de jaren tachtig met een 8-bit soundchip, op de markt gebracht door Nintendo, die dit nieuwe gebruik van zijn sounds als illegaal aanziet. Micromusic wijst op de techniek, niet op genres of stijlen: alles is mogelijk. Anno 2005 dringt reggaeton door tot Europa. Het Latijns-Amerikaanse genre betreft Panamese rootsmuziek die overgewaaid is naar Puerto Rico en dan vermengd is met Spaanse hiphop, salsa en dancehall-reggae. Vooral bekend is het heupwiegend dansgedrag van de dames, die voor de geslachtsdelen van de man op zijn hondjes de heupen schudden en door de benen zakken
Anno 2006 duikt de term shoegazer-rock op voor gelaagde muziek met enige pretenties, waarbij de muzikanten onbeweeglijk op het podium staan, de blik gericht naar de schoenpunten. En met punk-‘nrammelrock wordt bedoeld: morsige DIY-muziek met een minimale beheersing van de instrumenten. Voor de muziek van bands als The Futurheads, Bloc Party en Franz Ferdinand, die de mosterd zouden gehaald hebben bij de dan opnieuw optredende Gang of Four (eind jaren zeventig-begin jaren tachtig, Leeds, combinatie van funk en punk) wordt in 2005 de term neopunkfunk geïntroduceerd. Voor andere die verwijzen naar de jaren tachtig postpunk of postnewwave (‘post’ is nu de trendy naam voor wat een paar jaar eerder ‘nu’ werd geheten). In 2005 al opgemerkt, dringt een jaartje later dronemetal door (Sunn O))), zonder drums). Een drone is een harmonisch of monotoon effect waarbij een noot of een akkoord continu klinkt doorheen zowat het hele muziekstuk en eventueel leidt tot extase-ervaringen, in drone(metal)rock vaak gereduceerd tot een loeiharde geluidsstorm van gitaar-distortion en synthesizer-noise. Anno 2006 wordt voor de combinatie van concrete (speelgoed)geluiden en electronica de term toytronica of plip-plop-hop bedacht (PSAPP). De nieuwe rage in Groot-Brittannië half 2006 wordt dubstep geheten (vertegenwoordiger: Various), een uitloper van de 2Step; dubstep heet een combinatie te zijn van Linton Kwesi Johnson of Jah Wobble (dub) en Massive Attack. Voor two- en dubstep vindt men ook de term broken beats. In de loop van 2007 maakt (binnen de progrock) de term mathrock opgang, zo genoemd omwille van de wiskundige precisie waarmee de songs in elkaar worden gezet (typevoorbeeld: The Batles); Ook nog new rave als mix van punkfunk en rave (Shitdisco, die haastig geïmproviseerde concerten opzet zoals in de rave-tijd).
3 december 1965 is een feestdag voor fans van The Beatles. Op die dag verschijnen de single We Can Work It Out/Day Tripper en de LP Rubber Soul. Het album is te koop in mono en in stereo. Op Rubber Soul staan Drive My Car, Norwegian Wood (This Bird Has Flown), You Won’t See Me, Nowhere Man, Think For Yourself, The Word, Michelle, What Goes On, Girl, I’m Looking Through You, In My Life, Wait, If I Needed Someone en Run For Your Life.
Rubber Soul is opgenomen tussen 12 oktober en 8 november 1965. Het is het laatste album van The Beatles waarvoor Norman ‘Hurricane’ Smith de techniek doet. In februari 1966 gaat hij werken bij de A&R afdeling van EMI in Londen. In januari 1967 wordt hij producer van Pink Floyd.
Day Tripper is op 16 oktober 1965 in Abbey Road Studio 2 in Londen opgenomen.
Door de opkomst van de rock and roll en de latere reguliere popmuziek, met The Beatles voorop, lijkt de blues langzamerhand in de vergetelheid te raken. Goed, begin jaren zestig van de vorige eeuw maken countryblues-artiesten als Son House, Sleepy John Estes, Mississippi John Hurt en Skip James hun opwachting tijdens het baanbrekende Newport Folk Festival in Amerika. Maar daar worden deze bluespioniers door het overwegend blanke studentenpubliek toch vooral gezien als curieuze relikwieën uit een ver veleden. Dat is ook de reden dat jonge zwarten zich massaal van de blues afkeren. Zij zien het als de muziek van hun grootouders die ze associeren met slavernij en onderdrukking. In navolging van de heersende moraal en liberalisering van het politieke klimaat eisen ze respect. Say It Loud, I'm Black And I'm Proud, luidt het motto naar de gelijknamige song van James Brown. Soul en funk vormen van nu af aan hun muzikale wapens.
Ondertussen hebben blanke muzikanten de blues geadopteerd. In Amerika schieten witte bluesgroepen als paddestoelen uit de grond en in Engeland voltrekt zich als kielzog van de Beatlemania de door Chris Barber, Alexis Korner en John Mayall met zijn Blues Breakers, waarin o.a. Eric Clapton en Peter Green van Fleetwood Mac emplooi vinden, de Britse Bluesboom. Het is wrang om te moeten constateren dat tal van latere blanke Amerikaanse bluesartiesten zich in eerste instantie door hen hebben laten inspireren en pas later ontdekten dat de ware roots van de blues in hun eigen geboorland gegrondvest zijn.
Gedurende de tweede helft van de jaren zeventig en het begin van de jaren tachtig leidt de blues, in de schaduw van disco, punk, new wave en aanverwante "hippe" stijlen een sluimerend bestaan. Het heilige vuur is echter nog lang niet gedoofd. Doorbijters als inmiddels ter ziele gegane helden als Luther Allison, Johnny Copeland, Buddy Guy en Junior Wells houden de fakkel met veel verve brandend. Hun onbuigzaamheid werpt zijn vruchten af. John Lee Hooker maakte met behulp van een aantal contemporaine artiesten zelfs een grandioze comeback, terwijl de betreurde Stevie Ray Vaughan en aanverwante navolgers er mede debet aan zijn dat zich medio jaren '80 een herwaardering van het genre voordoet.
Rond de eeuwwisseling maak de blues een ongekende bloei door. Zowel alternatieve als meer tradioneel ingestelde kringen omarmen het genre, terwijl zich ook steeds meet zwarte vertolkers aan het front melden. De cd-uitgaves zijn haast niet meet biuj te benen, concerten worden druk bezocht en festivalorganisatoren doen goede zaken. De onvoorspelbare machinaties die het muziekwereldje draaiende houden indachtig zal dat natuurlijk niet eeuwig blijven duren. Grootse gevoelens en diepe emoties zijn echter van alle tijden. Onverulde verlangens en het onontkoombare noodlot; de roep om loutering zal nooit verstommen. En dan biedt enkel nog de bovenaardse oerkracht van de blues soelaas.
Tee Set was een nederbeat band uit Delft, die in de jaren zestig furore maakte met rhythm-and-blues en vanaf begin jaren zeventig met popmuziek. De belangrijkste hit van Tee Set is Ma Belle Amie uit 1970.
Keith Moon, de drummer vanthe Who, bouwde een reputatie op als iemand die vernielzuchtig was. Hij vernielde hotelkamers, huizen van vrienden en zijn eigen huis. Vaak gooide hij meubilair door de ramen, en vernielde leidingen met vuurwerk.Op de valreep van de jaren zestig rijdt een stomdronken Keith Moon met zijn Bentley zijn eigen roadie en chauffeur Neil Boland dood. Het gebeurt na de opening door Moon van een club voor skinheads, de ideologische zonen van de racistische teddyboys-beweging in de jaren vijftig. In die kringen was de inmiddels beroemde podiumact van The Who - gitaren en drumstel aan gort meppen ten teken dat het concert bijna is afgelopen - heel goed overgekomen. Op de parkeerplaats ontstaat geduw en getrek, Boland stapt uit en wordt buiten Moons gezichtsveld gevloerd. Moon gaat achter het stuur zitten. De auto schiet opeens naar voren. Niemand kan of wil het zo navertellen dat er een schuldige veroordeeld kan worden. Moon wordt vrijgesproken en zal er tot zijn dood nachtmerries van hebben. Hij was ten tijde van het ongeluk al een zware alcoholist en pillenslikker, maar voert zijn inname alleen maar op. Op 32-jarige leeftijd overlijdt Moon in zijn slaap, als gevolg van een overdosis Chloormethaziol, die hij had voorgeschreven gekregen voor het bestrijden van zijn alcoholverslaving. Toen de politie zijn dood onderzocht kwamen zij erachter dat er 32 pillen in zijn lichaam zaten, waarvan 26 onopgelost waren. De dood van Moon is geen zelfmoord, maar waarschijnlijk een stomme fout. De meest gangbare verklaring is dat hij zijn pillen genomen had, flauwviel, weer wakker werd en vervolgens weer een dosis pillen genomen had, terwijl hij vergat dat hij er al had gehad. Zegt men..... Als slachtoffer van de levensstijl van de rock is zijn plaats in de roddelgeschiedenis verzekerd. Vanwege zijn majestueuze drumwerk op de onverslijtbare Who-platen is zijn plaats in de popgeschiedenis rotsvast.