Blues Top 10 Aller Tijden: Nummer 9

Spoonful - Willie Dixon

These boots are made for walkin’

Het zal niet gemakkelijk geweest zijn toen Nancy Sinatra besloot om zangeres te worden. Ga maar eens als dochter van The Voice een eigen carrière op het getouw zetten. Je bent op voorhand al verloren, want je wordt voortdurend met je vader vergeleken. Nochtans was Nancy de oogappel papa Sinatra. Dat wisten we al toen Frank in 1945 speciaal voor haar Nancy with the laughing face opnam. Frank wist dat zijn dochter graag zong en nodigde haar daarom in 1959 uit om te komen zingen in zijn tv-show toen The Voice aan de zijde van The King opdook. Wanneer papa in 1961 zijn eigen platenfirma Reprise oprichtte, was zijn dochter één van de eersten die hij een contract aanbood. De 14de augustus van dat jaar bracht ze haar eerste single uit Cufflinks and a tie clip. Frank Sinatra betaalde zelfs een paginagrote advertentie om dat singletje in Billboard de hemel in te prijzen. Maar het thuisland reageerde niet. Nancy moest het vliegtuig in en naar die plaatsen trekken waar ze wel succes scoorde zoals: Italië, Japan, Zuid-Afrika en Nederland. In Nederland stond ze in de zomer van 1962 zelfs op vier genoteerd met het popcornachtige Like I do.
In Amerika moest Nancy wachten tot in 1965 om met haar singltje So long babe, ocharme tevreden te zijn met een 86ste plaats in de Amerikaanse top honderd. Papa Sinatra kreeg medelijden met zijn dochter, want hij had haar veel meer gegund. Nancy kende nochtans het klappen van de zweep. Thuis had ze nooit wat anders gezien en haar huwelijk met de Amerikaanse zanger Tommy Sands kon alleen maar bevestigen wat ze over de showbizz intussen aan de weet was gekomen. Dat huwelijk liep trouwens op de klippen. Toen Nancy Sinatra nadien een beetje radeloos ging aankloppen bij songwriter-producer Lee Hazlewood, probeerde die haar met beide voeten terug op de grond te krijgen. Ze moest vooral goed weten dat ze niet meer zo piep was, intussen al 25 , gehuwd geweest en intussen ook al gescheiden. Met dit op haar cv wou Lee er met haar nog eens aan beginnen, want echt vlot was haar carrière tot nu toe niet verlopen. Lee zette zich aan het schrijven met een totaal nieuw imago voor Nancy in zijn achterhoofd. Dat vrouwtje uit de porseleinkast moest opstappen. Hij zette haar een countryhoed op het hoofd, doste haar kortgerokt uit en schoof haar hoge lederen laarzen aan de voeten. De looks werden ruiger en de liedjes ook zoals je kunt horen op haar debuutalbum Boots met daaruit als 2de singlekeuze These boots are made for walkin’. De opnamen waren geen sinecure, want Lee wou een uniek geluid waaarvoor hij kosten noch moeite spaarde. Hij huurde de beste studiomuzikanten in: Hal Blaine, Al Casey, Tommy Tedesco, Carole Kaye en Billy Strange aan wie hij vroeg de arrangementen te schrijven. Billy kwam op de idee twee basgitaren te gebruiken en die simultaan te laten klinken. De noten moesten op aangeven van Lee haast glissando gespeeld worden.

These boots are made for walkin’ sloeg in als een bom en werd een wereldhit. De 26ste februari 1966 stond Nancy op één in de Amerikaanse charts. In Engeland was ze de eerste Amerikaanse zangeres die nog eens op één geraakte nadat Connie Francis haar dat in 1958 had voorgedaan met Stupid Cupid. Ook in Nederland zat er een hoogste plaats in de top veertig in. In de Vlaamse top dertig was het net hetzelfde liedje. De 5de maart 1966 had Nancy ook bij ons een nummer één op zak. Nancy wist niet meer waar ze het had. Jarenlang was ze de dochter van Frank Sinatra geweest, nadien de vrouw van Tommy Sands en plots kreeg ze een eigen identiteit aangemeten met in 1967 zelfs een eigen tv-show Movin’ with Nancy.
Er moest snel een opvolger komen voor These boots are made for walkin’ en dat werd How does that grab you, darlin?, goed voor een zevende stek in de charts. Sugar town zou ook nog goed scoren. Lee Hazlewood wou ook wel eens echt in de spots staan en kwam op de idee samen met Nancy een duetje te plegen, Summer wine, een stunt die hij in 1967 nog eens overdeed met het in Vlaanderen zowat grijs gedraaide Jackson dat in de maand juli van dat jaar in de top dertig wist door te stoten naar de 2de plaats.  Intussen hadden pa en dochter met veel bijval ook een duet gepleegd, het nadien vaak gecoverde Something stupid.
Nadien zouden de echte hits uitblijven ook al zong Nancy in 1967 de titelsong in de James Bondfilm You only live twice. Met Lee Hazlewood scoorde ze iets later nog twee bescheiden hits: Lady Bird en Some velvet morning.
These boots are made for walkin’ zou in 2005 gecoverd worden door Jessica Simpson die het opnam voor de soundtrack van de film The Dukes of Hazard ( naar de gelijknamige tv-serie) waarin ze ook de hoofdrol speelde. Haar versie werd geproducet door Jimmy Jam en Terry Lewis.

The Golden Earrings

Op 25 September 1965 komt Please Go van The Golden Earrings op nummer 25 binnen in de Nederlandse Top 40. Op de B-kant van deze debuutsingle van de uit Den Haag afkomstige groep staat het nummer Chunk Of Steel. Please Go is geproduceerd door Freddy Haayen, de ontdekker van de beatgroep die bestaat uit zanger Frans Krassenburg, de gitaristen George Kooymans en Peter de Ronde, bassist Rinus Gerritsen en drummer Jaap Eggermont. Please Go bereikt de tiende plaats.

Georgia on my mind

Met een handicap moeten leren leven en toch een wereldster worden. Ray Charles was een vechter en een doorzetter en dat zou hij zijn leven lang blijven. De 23ste september 1930 geboren in Albany, Georgia en opgegroeid in Greenville in Florida. Toen hij vier was, verdronk zijn oudere broer George vlak voor zijn ogen. Die ogen zouden hem iets later parten gaan spelen. Op zijn vijfde begon hij slecht te zien. Zijn ouders waren te arm om hem door een specialist te laten behandelen. Op zijn zevende was hij volledig blind. Maar hij zou nooit de woorden vergeten die zijn moeder toen tegen hem zei:” You’re blind, not stupid. You lost your sight, not your mind!”. Drie jaar later sterft zijn vader. Zijn moeder stuurt hem naar de St. Augustin’s School for The Deaf and Blind in Orlando. Op zijn vijftiende verliest hij zijn moeder. Op school leert hij klassieke muziek, maar zijn hart heeft hij dan al verpand aan de boogie woogie. Hij sluit zich in Jacksonville, Florida aan bij het groepje The Honeydippers. Met 600 dollar op zak verhuist hij een tijd later naar Seatle. Daar komt hij aan de kost door op te treden in The Rockin’ Chair Club. Hij zingt liedjes in de stijl van Charles Brown en Nat King Cole. Hij slaagt er in een platencontract te versieren bij het Swingtime Label in Los Angeles. Hij brengt als eerste single Confession blues op de markt. Hij stopt al zijn geld in die plaatopname gestoken.

Echt succes scoort Ray pas wanneer hij een platendeal afsluit bij Atlantic Records. Songs als Swanee River en Rockhouse bezorgen hem de nodige bekendheid. Pas wanneer hij in 1959 What’d I say opneemt, komt hij echt in aanraking met de hitlijsten. Het wordt zijn eerste top tien hit. Zijn eerste nummer één scoort hij een jaar later met Georgia on my mind. Dat liedje was in 1930 gecomponeerd door Hoagy Carmichael die aan Stuart Gorrell vroeg er een tekst bij te schrijven. Met de zus van Hoagy, Georgia, in zijn achterhoofd schreef hij Georgia on my mind. Al laat de tekst genoeg vrijheid over om te suggereren dat het liedje werd opgedragen aan de Amerikaanse staat Georgia. De song is intussen ook uitgeroepen tot het officiële lied van Georgia. De 15de september 1930 nam Hoagy Carmichael met zijn orkest de eerste versie op met Bix Beiderbecke op cornet en de stem van hemzelf als zanger. Een jaar later stond er al een eerste hitversie op plaat gezongen door Frankie Trumbauer. Datzelfde jaar scoort Paul Whiteman er met zijn orkest een hit mee.

In 1960 zat Ray Charles in de opnamestudio om daar songs op te nemen voor zijn elpee The genius hits the road. The genius was intussen de bijnaam van Ray Charles geworden. Sid Feller wordt ingehuurd als producer, Ralph Burns neemt de arrangementen voor zijn rekening. Twee dagen worden er uitgetrokken om in te blikken, de 25ste en de 29ste maart 1960 in New York. Charles was intussen overgestapt van het Atlantic naar het ABC – Paramount Label. Hij laat zich omringen door een aantal uitstekende muzikanten zoals Edgar Willis op bass, Milt Turner op drums, David Newman op tenorsaxofoon, Leroy Cooper op baritonsaxofoon en John Hunt op trompet. Ray heeft een rist songs geselecteerd die hij absoluut wil opnemen: Basin street blues, Moon over Miami, Carry me back to Old Virginny, Deep in the heart of Texas en Chattanooga choo choo. Het wordt een soort concept album met als thema bekende locaties in de Verenigde Staten. Zijn chauffeur Tommy Brown wijst hem op de evergreen Georgia on my mind. Ray vraagt aan de arrangeur van dienst Ralph Burns, ooit nog pianist bij Woody Herman, het nummer te bewerken. Door de bank had Charles 10 tot 12 takes nodig om een song definitief op tape te krijgen, maar Georgia on my mind gaat een stuk sneller. Na vier opnamen is de klus geklaard.

September 1960 wordt de elpee The Genius hits the Road gelanceerd gelijktijdig met de single Georgia on my mind gereleaset. Op dat moment staat Brenda Lee op één in de Amerikaanse top honderd met I want to be wanted. Gelukkig voor Ray houdt La Lee het daar na één week al voor bekeken zodat hij op één kan gaan paraderen, al zal hij daar na één week moeten opstappen, want Maurice Williams and The Zodiacs komen oprukken met hun nummer één Stay. In ons land is Charles nog niet zo bekend. Hij moet nog even wachten. Pas twee jaar later zal hij in België goud scoren met I can’t stop loving you. Ook in Nederland wekt Georgia on my mind geen reacties los en begint Charles pas bekend te geraken met zijn volgende single Hit the road Jack. In Engeland geraakt Georgia on my mind een beetje stuntelig tot op de 24ste plaats van de Britse top veertig. Ook hier moet Charles nog even wachten op het grote succes. Pas met singles als Hit the road Jack en I can’t stop loving you wordt hij in Europa een grote meneer.

In Billboard’s Hot One Hundred zal Charles nadien nog twee keer op de eerste plaats staan: in 1961 met Hit the Road Jack en in 1962 met I can’t stop loving you. In 1986 krijgt hij een verdiende plaats in The Rock and Roll Hall of Fame. In 2002 scoort hij zijn laatste hit met Mother.
Ray Charles overlijdt de 10de juni 2004 in Beverly Hills. Hij werd 74.

Simon & Garfunkel (deel 9)

"Richard Cory" komt later in een andere versie op de tweede elpee van het duo Simon & Garfunkel te staan. Simon gaat weer in de Parijse straten spelen met een Engelse muzikant, Redd Sullivan. Wanneer hij terugkeert naar Londen, is er een opvallend duo-optreden met Garfunkel in de Flamingo Club, waar normaliter ska, soul en zweterige rhythm and blues te horen is. Op een avond valt de hoofdact op het laatste moment uit en Simon en Garfunkel die toevallig in het publiek zitten, vallen in. Ze vallen bij het kritische publiek in de smaak. Het duo ontmoet die avond ook Judith Piepe, een sociaal werkster uit de wijk East End, die zeer belangrijk zal blijken voor hun verdere loopbaan. In deze periode twijfelt zowel Simon als Garfunkel over hun kansen als beroepsmusici, en ze keren weer terug naar New York om te gaan studeren.

Simon's studie wordt in januari 1965 al weer afgebroken en hij gaat terug naar Londen. Judith Piepe en Les Lowe hebben de BBC Radio overtuigd van de kwaliteiten van Simon. Simon overhandigt de BBC een tape met twaalf eigen songs. Na enige aarzeling draait de BBC de songs in een soort dagelijks pauzeprogramma, Five To Ten. De BBC krijgt veel respons op de songs, die uiteraard nog niet op plaat zijn uitgebracht. CBS Engeland hoort hiervan en denkt na. Ze hebben net Oriole opgekocht en ze zouden kunnen inhaken op de aandacht voor Simon door de onverkochte exemplaren van de Jerry Landis single opnieuw uit te venten, bijvoorbeeld met overgeplakte labels. In plaats daarvan besluit CBS evenwel om Simon een hele elpee op te laten nemen in Londen, gevuld met de nieuwe songs.

In mei 1965 wordt The Paul Simon Songbook opgenomen, geproduceerd door Tom Wilson. Het is een nogal puristische plaat, met alleen Simon op zang en akoestische gitaar, die een aardig beeld geeft van zijn Engelse optredens. Een aantal van de songs zal exclusief voor dit album blijven, andere nummers zullen later voor de duo-producties van Simon & Garfunkel worden bewerkt. De plaat bevat diverse protestsongs, die enige Dylan-invloed laten horen, zoals "A Church Is Burning" en "The Side Of A Hill". Er staan voor Simon typische observaties van geïsoleerde mensen op, zoals "I Am A Rock" — dat hier grimmiger klinkt dan op de latere versie met Garfunkel — "Patterns" en "A Most Peculiar Man". Bob Dylan vormt ook de inspiratie voor het bizarre "A Simply Desultory Philippic (Or How I Was Lyndon B. Johnson'd Into Submission)", met referenties naar Bob Dylan, Dylan Thomas (de befaamde dichter uit Wales en een bron van inspiratie voor Bob Dylan), Tom Wilson, Art Garfunkel en L.B. Johnson, toevallig president van Amerika. Overigens zal Simon dit nummer voor de derde elpee met Garfunkel, Parsley Sage Rosemary And Thyme, nog eens opnemen, maar dan met de Amerikaanse defensieminister Robert McNamara als Submission-verwijzing.

In Alle Staten: Ohio

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 36e aflevering:
Ohio

De meest succesvolle a-capella groep van de Verenigde Staten komt uit Ohio: The Mills Brothers kunnen terugkijken op een carrière van ruim 50 jaar! Ze hebben samengespeeld met Duke, Ella en Louis, zongen mee in bijna 2.500 opnamen en hadden in 1943 hun grootste hit met Paper Doll.

Jimi Hendrix' laatste foto

Deze foto van Jimi Hendrix is genomen daags voor zijn overlijden op 17 september  1970.

♫ 50 jaar gelden ♫

Vanaf 13 September 1965 ligt de single Yesterday van The Beatles wereldwijd in de platenwinkels. In Amerika staat het nummer Act Naturally op de B-kant. In Nederland is Dizzy Miss Lizzy de achterkant. Beide nummers zijn afkomstig van het album Help!. Op de B-kant van dit album staan nummers die niet in de gelijknamige film worden gebruikt. Yesterday komt op 30 Oktober 1965 de Nederlandse Top 40 binnen, en staat vanaf 13 November 1965 zes weken op de eerste plaats. In Engeland wordt Yesterday niet als single uitgebracht, omdat The Beatles vinden dat het nummer niet past bij hun imago als beatgroep. In Maart 1976 wordt Yesterday in Engeland alsnog op single uitgebracht, en haalt dan een achtste plaats.

Larry Williams

Op 12 September 1957 neemt Larry Williams het door hemzelf geschreven nummer Bony Moronie op. Bony Moronie komt op 11 November 1957 de Billboard Top 100 binnen, en bereikt de veertiende plaats. Ook de B-kant, You Bug Me baby, mede geschreven door Sonny Bono, komt ook op 11 November 1957 de Amerikaanse hitparade binnen.  Larry Williams wordt op 7 januari 1980 met een schotwond aan zijn hoofd, dood aangetroffen in zijn huis in Los Angeles.

De zanger/componist begint zijn loopbaan als pianist in de begeleidingsgroep van Lloyd Price. In 1957 heeft hij zijn eerste hit met Short Fat Fannie. John Lennon is een groot fan van Larry Williams. Met The Beatles heeft hij in 1964 en 1965 de nummers Bad Boy, Slow Down en Dizzy Miss Lizzy opgenomen. In de jaren zestig is Larry Williams voornamelijk actief als dealer in drugs. Hiervoor zit hij een paar jaar in de gevangenis. Het is dan ook nog altijd een raadsel of hij zelfmoord heeft gepleegd of dat zijn dood een afrekening is geweest in het criminele circuit. Larry Williams is 44 jaar geworden.

Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1958

De broers Andy (gitaar), Loulou (drums), Phonton (bas) en Reggy (gitaar) maken in Indonesië al muziek onder de naam de Timor Brothers. In 1957 verhuizen ze naar Nederland en komen via Breda terecht in Den Haag. Daar introduceren zij – in eerste instantie nog onder de naam 4-T’s - de rock-’n-roll in Nederland. De broers verzorgen een voor die tijd ongekend wervelende live-show, muzikaal van een hoog niveau waarbij ze allerlei stunts met hun instrumenten uitvoeren. Het levert ze in korte tijd een grote reputatie op en in 1958 mogen ze een optreden verzorgen op de Wereldtentoonstelling in Brussel, het begin van hun grote doorbraak. Ze heten dan inmiddels de Tielman Brothers en onder die naam nemen ze in 1958 de single Rock Little Baby Of Mine op, algemeen beschouwd als de eerste Nederlands rock & roll-single.
Ook Duitsland ontdekt de groep en de Tielman Brothers zijn ook daar zeer succesvol met hun spectaculaire podiumact. Ze spelen in die jaren in hetzelfde circuit als The Beatles, een band die naar verluid veel bewondering had voor de vier broers. Vanaf halverwege de jaren zestig neemt het succes van de Tielman Brothers echter langzaam maar zeker af. In Den Haag is dan inmiddels een leger aan jonge beatgroepen opgestaan, vrijwel allemaal geïnspireerd door de sound van de Tielman Brothers.

Ukelele

De Krekels beschikken al een tijdje over een ukelele. Voor wat inspiratie is onderstaande video opgeduikeld:

Elvis sings Dylan

Elvis Presley, de enige echte "King of Rock and Roll", is al ruim 35 jaar dood maar zijn songs zijn nog steeds springlevend. Op de suikerspinnen compilatie 'A Valentine Gift For You' staan twee geweldige songs. Een daarvan is het overbekende en onverwoestbare Fever, een compositie van J. Davenport en E. Colley. De andere voltreffer is het akoestische Tomorrow Is a Long Time, een song van niemand minder dan Bob Dylan. In zijn carrière nam The King maar weinig songs van Dylan op. Hij speelde wel eens Don't think twice, it's all right tijdens concerten, maar Tomorrow Is a Long Time is samen met I shall Be Released de enige song van Dylan die hij bij mijn weten op plaat heeft uitbracht. Presley vond de stem van Dylan overigens maar niks. Als hij slecht bij stem was grapte hij dat als Dylan klonk, of dat zijn mond voelde alsof Bob erin geslapen had. Dylan van zijn kant stak zijn bewondering nooit onder stoelen of banken en noemde deze versie uit 1966 een van de grootste momenten in zijn carrière. Bruce Springsteen vatte de machtsverhouding tussen beide muzikale grootheden gevat samen: "Bob freed the mind in the way that Elvis freed the body".

♫ 50 jaar gelden ♫

The Fortunes nemen op 2 september 1965 Here It Comes Again op.
Deze compositie van Les Reed en Barry Mason wordt op Decca 12 243 op 1 oktober 1965 uitgebracht. Here It Comes Again komt op 30 oktober 1965 de Nederlandse Top 40 binnen.

Met een nummer twee-notering is het de grootste hit van The Fortunes in Nederland.