"Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band"

30 maart 1967 - The hoes van the Beatles' "Sgt Pepper's Lonely Hearts Club Band" wordt geproduceerd.

1. Sri Yukteswar (Indian Guru) 2. Aleister Crowley (black magician) 3. Mae West 4. Lenny Bruce 5. Stockhausen (modern German composer) 6. W.C. Fields 7. Carl Jung (psychologist) 8. Edgar Allen Poe 9. Fred Astaire 10. Merkin (American artist) 12. Huntz Hall (Bowery Boy) 13. Simon Rodia (creater of Watts Towers) 14. Bob Dylan 15. Aubrey Beardsly (Victorian artist) 16. Sir Robert Peel (Police pioneer) 17. Aldous Huxley (philosopher) 18. Dylan Thomas (Welsh poet) 19. Terry Southern (author) 20. Dion (American pop singer) 21. Tony Curtis 22. Wallace Berman (Los Angeles artist) 23. Tommy Handley (wartime comedian) 24. Marilyn Monroe 25. William Buroughs (author) 26. Mahavatar Babaji (Indian Guru) 27. Stan Laurel 28. Richard Lindner (New York artist)

29. Oliver Hardy 30. Karl Marx 31. H.G. Wells 32. Paramhansa Yogananda (Indian Guru) 33. Stuart Sutcliffe 35. Max Muller 37. Marlon Brando 38. Tom Mix (cowboy film star) 39. Oscar Wilde 40. Tyrone Power 41. Larry Bell (modern painter) 42. Dr. Livingstone 43. Johnny Weissmuller (Tarzan) 44. Stephen Crane (American writer) 45. Issy Bonn (comedian) 46. George Bernard Shaw 47. Albert Stubbins (Liverpool footballer) 49. Lahiri Mahasaya (Indian Guru) 50. Lewis Carol 51. Sonny Liston (boxer) 52 - 55. The Beatles (in wax) 57. Marlene Dietrich 58. Diana Dors 59. Shirley Temple 60. Bobby Breen (singing prodigy) 61. T.E. Lawrence (Lawrence of Arabia)

Een van de bekendste, zo niet de meest beroemde, LP-hoes uit de rockgeschiedenis, Sgt. Pepper werd bedacht door Paul en John, samen met fotograaf Robert Fraser en kunst ontwerper Peter Blake. Het idee was om een ​​oude fanfare foto recreëren, als basis een familie foto van Jim McCartney die poseert met zijn jazz band, maar opgefleurd met psychedelische kleuren. Om dit te bereiken Paul maakte verschillende tekeningen van de fictieve groep poserend met portretten van hun helden, maar Blake suggereerde dat het beter zou zijn om levensgrote foto's van beroemde mensen op hardboard te gebruiken. Paul, John en George, maar ook Fraser, maakte een lijst van de celebrities en historische figuren die ze wilden, maar Blake en zijn vrouw en partner, Jann Haworth, kozen de beroemdheden uiteindlijk zelf..

Vervolgens driedimensionale figuren werden in de eerste rij, om de twee-dimensionale werkelijkheid het verbergen "massa." De meeste van deze waren wassen beelden van de beroemde museum Madame Tussaud's, waaronder vier van de vroege "moptop" Beatles. Haworth nog een Shirley Temple pop gekleed in een trui die zei: "Welkom in de Rolling Stones, Good Guys." De bloemist voor de shoot stelde voor het maken van een gitaar uit hyacinten (rechtsonder). Andere beelden en figuren in te vullen gebracht in de voorste ruimte, de finishing touch was een trommel kop met een fictieve band logo geschilderd door een circus artiest genaamd Joe Ephgrave. Op 30 maart 1967, de Beatles aangekomen bij de shoot in hun satijnen band uniformen, ontworpen door Manuel Cuevas in de beroemde Maurice Burman theaterbureau in dag-glo kleuren met de hand geplukt door de groep: John droeg chartreuse, Paul elektrisch blauw, George mandarijn, en Ringo magenta. Na ongeveer drie uur, ze hadden ongeveer een dozijn verschillende opnamen, waaronder de beroemde degene die we vandaag kennen.

Willen het album verpakking zo veel van een ervaring als de plaat had de band hun Londense ontwerper vrienden, collectief genaamd The Fool, komen met een gatefold hoes ontwerp, maar het werd als een beetje te druk, en in plaats daarvan vervangen door een Zitten shot van de vier Beatles in Pepper gewaad. (The Fool in plaats daarvan ontwierp een psychedelische binnenbus in verschillende tinten rood.) De band wilde een pakje gratis goodies ingesloten bij elke LP, maar dat was niet rendabel, ging in plaats daarvan voor een insert met kartonnen militaire en brass-band beelden die kunnen worden gesteld, zoals papier poppen. Een andere ontwerper, Gene Mahon, kwam met het idee van het afdrukken van de teksten op de achterkant. Al deze vernieuwingen waren nieuw voor rock-albums, en de meeste waren nog nooit geprobeerd op een LP-pakket.

Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1970

Nederland krijgt zijn eigen Woodstock Het Kralingen-festival

Waar een klein land groot in kan zijn: muziekfestivals. Nederland barst er van. Een beetje zelf respecterend dorp of stad heeft in de periode van de lente tot aan de herfst een podium staan waar lokale en/of grote acts staan. Maar een verhaal moet ergens beginnen en het eerste hoofdstuk wordt in 1970 geschreven. Op 26, 27 en 28 juni van dat jaar wordt in het Kralingse Bos in Rotterdam namelijk het Holland Pop Festival gehouden. Het festival gaat de boeken in als Kralingen en wordt gezien als het eerste grote popfestival van Nederland. Zestigduizend jongeren komen erop af. Er hangt een hippiesfeer waar flink gerookt wordt en meer stoute dingen worden gedaan. Voor 35 gulden zie het publiek grote bands als Jefferson Airplane, Santana, The Byrds, Al Stewart en Pink Floyd. Slechts één Nederlandse act op het hoofdpodium: CCC Inc. Naast muziek presenteert Kralingen ook een kunstmarkt, een filmprogramma, boetieks en zelfs een kindercrèche. Lowlands avant la lettre. Kralingen is niet alleen een prachtige herinnering, maar het festival blijkt een trendsetter en daarmee een mijlpaal in de Vaderlandse popgeschiedenis.

Muziek in TV commercials

Volgens onderzoekers van de Hogeschool van Utrecht maken adverteerders te weinig gebruik van de kracht van muziek. Vaak sluit de muziek niet aan bij het verhaal dat wordt vertelt in de TV commercial en niet aan bij de merkwaarden en is de geluidsterkte van begin tot het eind hetzelfde, terwijl variatie in geluidssterkte juist bepaalde content kan accentueren. En veel TV commercials met als doelstelling imagoverbetering maken geen gebruik van muziek terwijl dat bij deze doelstelling juist wel effectief is.

Uitgangspunt zijn de verschillende onderzoeken die al eerder zijn uitgevoerd naar de invloed van muziek in commercials op variabelen zoals spontane merkbekendheid en merkhouding. De vraag is of dat Nederlandse adverteerders de kennis van deze onderzoeksresultaten in de praktijk brengen? Om dit te onderzoeken hebben de onderzoekers van de Hogeschool Utrecht een inhoudsanalyse uitgevoerd naar de rol van muziek in meer dan 1600 TV commercials tijdens prime time.

Resultaten inhoudsanalyse 1600 TV commercials

Van de onderzochte commercials blijk 91% een vorm van muziek te bevatten.
Bij imago gerelateerde campagnes kiezen veel adverteerders nog voor muziek met een achtergrondfunctie terwijl muziek met een ‘merkfit’ effectiever is.
Bij commercials waar veel cognitieve informatie moet worden verwerkt is het juist niet
raadzaam om muziek een prominente rol te geven.

De meest voorkomende muziekgenres zijn: pop, klassiek, rock, jazz en blues. Rock en blues zijn muziekgenres die een belangrijke rol spelen onder de doelgroep mannen, pop is een muziekgenre dat veel wordt ingezet onder de doelgroepen kinderen en jongeren.

In 40% van de gevallen is de samenhang tussen het verhaal dat wordt vertelt in de TV commercial en dat wordt verteld in de muziek, de ‘narratieve functie’, laag tot zeer laag. Terwijl dit wel helpt om de houding van mensen te veranderen.

In 73% van de gevallen wordt de kernboodschap gecommuniceerd via positieve bekrachtiging (iemand de positieve gevolgen laten zien van de aankoop van een product of dienst). Popmuziek speelt hier de belangrijkste rol, gevolgd door klassieke muziek.

De meest voorkomende stemmingen die in de muziek zijn waargenomen: vrolijk, neutraal, melancholisch, spanning. De koopintentie wordt verhoogd, wanneer muziek emoties opwekt die passen bij de symbolische betekenis van het aankopen van het product. 

In 88% van de gevallen zetten adverteerders muziek in van het begin tot het einde, zonder een moment van stilte, noch variatie in volume. Terwijl door de variatie in dichtheid van de muziek een boodschap juist effectiever gecommuniceerd kan worden.

Uit het onderzoek blijkt dat slechts 4% van de adverteerders gebruik maakt van een jingle. Uit bestaand onderzoek blijkt juist dat het gebruik van een jingle effectief is om de herinnering van de productnaam en de elementen uit een commercial te vergroten. Ook worden slogans beter onthouden als ze gepresenteerd worden in de vorm van een jingle (bijvoorbeeld I’m lovin’ it van Mc Donalds).

Belangrijke aanbevelingen voor adverteerders

• Verhoog de samenhang tussen het verhaal dat verteld wordt in de TV commercial en dat verteld wordt in de muziek (de narratieve functie van muziek).
• Laat de inhoud van de tekst beter aansluiten bij de inhoud van de TV commercial en creëer relevantie ten opzichte van de merkwaarden.
• Ga creatiever om met de hoeveelheid muziek binnen een TV commercial, bijvoorbeeld door de aandacht te richten op bepaalde content.
• Geef muziek een prominente rol in TV commercials die zich richten op imagoverbetering. 

Sociale karakter van muziek biedt meer mogelijkheden
Tenslotte citeren de onderzoekers een resultaat uit een onderzoek van Multiscope van januari dit jaar: Uit de inhoud van Nederlandstalige tweets blijkt dat muziek een van de meest besproken elementen uit reclames is. Het sociale karakter van muziek (en TV reclames) biedt dus meer mogelijkheden.

Onderzoeksopzet
Voor het onderzoek is door het kenniscentrum van de Faculteit Communicatie & Journalistiek van de Hogeschool Utrecht een inhoudsanalyse uitgevoerd op 1.697 TV commercials geanalyseerd op basis van een codeersheet met 39 variabelen. De commercials zijn opgenomen gedurende één week tijdens prime time televisie (NL1, RTL4 en SBS6).
De resultaten van het onderzoek met voorbeelden van TV commercials zijn gepubliceerd op Marketing Online: Muziekgebruik in TV commercials kan het beter?


Ander muziekonderzoek: Muziek uit jeugdjaren van doelgroep is meest effectief
Ronald Veldman van de Erasmus Universiteit heeft eerder onderzoek gedaan naar ‘het soort’ muziek dat je het beste in TV commercials kan gebruiken, wat herkomstjaar betreft: 'The role of music in commercials, a nostalgic approach’. Uit zijn onderzoek, waarmee hij in 2010 de AMMA Hans Du Chatinier studenten prijs heeft gewonnen, blijkt dat je de effectiviteit van de TV reclame vergroot wanneer je het herkomstjaar van de muziek in TV commercials matcht met de jeugdjaren van de campagnedoelgroep.

In Alle Staten: Nevada

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 29e aflevering:
Nevada

Brendon Flowers werd in 1981 geboren in Las Vegas, Nevada, en frontman van de band The Killers.

Op Pinkpop 2009 zong een zichtbaar nerveuze Flowers samen met Bruce Springsteen het nummer Thunder Road. Eerder die dag, 30 mei, verzorgde Flowers samen met The Killers een optreden. Springsteen zou van de zijkant hebben meegekeken en na afloop Flowers hebben uitgenodigd voor het duet.

Buddy Merrill

Naast Hank B. Marvin is er nog een "hero" op de Fender Stratocaster, genaamd Buddy Merrill. Een opmerkelijk talent met een geweldige notenkeuze. In tegenstelling tot Hank Marvin, met zijn in echo gedompeld geluid, klinkt Buddy Merrill behoorlijk droog. Hierbij is goed de puur naturel sound van de Fender Stratocaster te horen. Buddy was in 1954 de eerste die van Leo Fender persoonlijk de eerste Stratocaster cadeau kreeg. Reden : Mr. Fender was een groot fan van Buddy. Bedenk ook dat in deze (zwart-wit) video uit 1955, Buddy Merrill nog maar 19 jaar oud is. Hij heeft inmiddels een kleine 30 LP's/CD's gemaakt.

TIP: Video helemaal uitkijken ........ en let op de orkestdirigent.
Zoveel enthousiasme zien we hedendaags helaas niet meer............ !

Hey Jude

Hey Jude is geschreven door Paul McCartney voor Julian, de zoon van John Lennon.In 1968, scheidden John Lennon en zijn vrouw Cynthia Powell wegens zijn affaire met Yoko Ono.
Kort daarop ging Paul McCartney bij Cynthia en Julian langs om hen te troosten. Zij waren tenslotte jarenlang zeer goede vrienden geweest en Paul wilde niet dat de twee uit zijn leven zouden verdwijnen. Uiteraard was vooral Cynthia blij verrast met Pauls komst. Onderweg in de auto had Paul al een idee gekregen voor een lied dat Hey Jules moest gaan heten. Het was bedoeld voor Julian om hem een beetje steun te geven na de scheiding van zijn ouders.
Hey Jules klonk niet zo lekker dus veranderde Paul het in Hey Jude. Julian heeft het overigens niet geweten dat het lied voor hem was bedoeld. Pas twintig jaar later ontdekte Julian dat het voor hem was geschreven en niet voor zijn vader zoals deze altijd gedacht had. John Lennon is er altijd van overtuigd geweest dat Paul het lied voor hem had geschreven.

The Story of The Rolling Stones, deel 4

The Rolling Stones: de grootste rock & roll-band ter wereld met een lange geschiedenis.

In '67 verschijnen er twee LPs, Between The Buttons in januari en Their Satanic Majesties Request in december; beide zijn ongelukkig getimede pogingen van de groep zich los te weken van de rock en r&b. Vooral het daardoor sowieso al zwaar onderschatte Their Satanic Majesties Request wordt geheel overschaduwd door het enorme succes van de Beatles-LP Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band.

Maar de publiciteit rond de Stones blijft sterk in beweging door drugsschandalen, rechtszaken daarover, de eerste tournee door Oosteuropese landen met een grote rel in Warschau (traangas), deining tijdens optredens in Parijs en Wenen, en het bezoek van Jagger, samen met Marianne Faithfull en The Beatles, aan de Maharishi. Flower power is de mode en de rock is ver te zoeken. In '68 neemt de groep, samen met producer Jimmy Miller, op indrukwekkende wijze revanche door middel van het definitieve Stones-album Beggars Banquet. Na de vertrouwenwekkende single Jumpin' Jack Flash maakt de groep met deze plaat duidelijk nog steeds tot de beste r&r-groepen ter wereld te behoren. De plaat markeert echter tevens het begin van kommervolle tijden voor de groep. De langdurige ruzie die met Decca ontstaat over de zogenaamd 'provocerende' hoes van Beggars Banquet, kost het platenlabel uiteindelijk het contract met de groep en de groep de gewenste hoes.

Vervolgens verlaat Brian Jones, die het niet meer met de anderen eens is over de te volgen muzikale koers, op 8 juni '69 de Stones. Zijn plannen om met Alexis Korner een nieuwe band te beginnen, worden in de kiem gesmoord als hij op 3 juli bewusteloos in zijn zwembad wordt gevonden; enkele uren later overlijdt hij. Over de doodsoorzaak ontstaan wilde speculaties. Nog voor Jones' dood wordt bekend dat zijn opvolger Mick Taylor heet (geboren 17 januari '48), afkomstig uit John Mayall's Bluesbreakers. Taylor maakt op 5 juli zijn debuut tijdens het aan Brian Jones opgedragen gratis concert in Hyde Park, waar 250.000 mensen pogen de Stones te zien.

Van oktober tot december toeren de Stones, voor het eerst in drie jaar, door de Verenigde Staten. De tournee wordt afgesloten met een gratis concert op de racebaan van Altamont, waar voor de ogen van de rondspringende Jagger een jonge zwarte (de 18-jarige Meredith Hunter) wordt doodgestoken door een lid van de Hell's Angels, die door de Stones zijn aangetrokken als ordedienst. De schokkende, bij toeval op film vastgelegde beelden ervan worden verwerkt in de live-documentaire Gimmie Shelter.

Simon & Garfunkel (deel 3)

Onderwijl maken onze jonge vrienden in deze die tijd gewoon hun middelbare school af. Art gaat architectuur studeren op het befaamde Columbia College. Hij doet er laconiek over: "I liked the word architect. I liked the crispness of 'tect' at the end. You could smoke a pipe, wear corduroy pants and gum-bottomed shoes." Simon kiest voor het Queens College en duikt met plezier in de Engelse literatuur en verdiept zich in het werk van de dichters T.S. Elliot, Emily Dickinson en Robert Frost.



Alsof dit allemaal niet genoeg is, blijft Simon de muziekbusiness op de voet volgen. Hij fungeert als een soort stand-in voor songschrijvers vanwege zijn bekwaamheid in het imiteren van bepaalde zangers. Als iemand denkt een geschikte song voor Dion DiMucci — van Dion & The Belmonts, in die periode wellicht de belangrijkste blanke doo-wop groep — te hebben geschreven, vraagt men Simon om de song uit te proberen. Op Queens College ontmoet Paul een medestudente, Carole King, die dan nog door het leven gaat als Carole Mein. Paul en Carole nemen een tijdlang samen demo's op voor uitgeverijen, waarbij Paul gitaar en bas speelt en Carole piano en drums, met in totaal vier zangstemmen. Elke demo levert ze dertig dollar op. Een van hun demo's, "Just To Be With You", wordt opgenomen door de Passions, die er in 1959 een kleine hit mee hebben. King voelt zich dermate gestimuleerd dat ze haar studie afbreekt en full-time songschrijver wordt. Binnen een jaar kan ze nog tien songs slijten die alle hits worden.



Paul mag dan wel geen full-time componist willen worden, hij neemt wel verder singles op onder de artiestennaam Jerry Landis: één single voor MGM en vier voor Warwick. Tussen de bedrijven door vindt hij ook nog tijd om te reageren op een advertentie waarin de groep de Mystics een zanger zoekt. Met die groep neemt hij de single "All Through The Night" op voor Laurie — het label van Dion & The Belmonts. De single flopt. Ook Art spendeert veel tijd in platenstudio's. Hij brengt twee solo-singles uit als Artie Garr, voor de labels Octavia en Warwick.
In 1962 produceert Paul de single "Motorcycle" van Tico & The Triumphs voor Madison, die nog juist — op nummer 99 — in de Billboard Top 100 terechtkomt. Het plaatje van Tico & The Triumphs wordt bijgeperst door het label Amy, dat in 1962-1963 nog drie singles van de groep uitbrengt. Simon's alter ego Jerry Landis duikt ook weer op bij de singles voor Amy, getuige "Lisa" / "The Lone Teen-Ranger". Simon neemt in deze periode zoveel singles op, dat het erop lijkt dat hij zijn eigen vroege songs maar zelf inzingt, omdat er anders geen afnemers voor zijn. Maar het is in elk geval wel zo dat hij er een muziekuitgever en een platenlabel voor heeft weten te interesseren.

The Moody Blues

De band wordt gevormd in Birmingham, '64. The Moody Blues is van oorsprong een rhythm and blues-band maar ontwikkelt zich na verloop van tijd in de richting die vooral de eerste helft van de naam eer zal aandoen. In '65 heeft de groep een eerste hit met het sfeervolle nummer van Bessie Banks, Go Now, een song waarin The Moody Blues vooral hun vocale capaciteiten in volle glorie ten toon kunnen spreiden.

De songs die de opvolgers van Go Now hadden moeten worden, blijven onder die maat, en uiteindelijk verlaten Denny Laine en Clint Warwick in '66 de groep om plaats te maken voor Justin Hayward en John Lodge. Zij komen de groep versterken als deze een crisis doormaakt en eigenlijk geen bestaansmogelijkheden meer heeft. Maar het is de zomer van '67 en The Beatles hebben met Sgt. Peppers' niet alleen de enorme mogelijkheden aangegeven die een studio biedt, maar ook de smaak van de luisteraar aan het wankelen gebracht. En na een The Magnificent Moodies en On Boulevard De La Madeleine, die nog helemaal een rhythm and blues-band laten horen, kiezen The Moody Blues in '67 voor een volledige ommezwaai naar de conceptplaat. Niet alleen is de titel van Days Of Future Passed, "Days Of Future Passed", geheel in de stijl van de even aforistische als bijna 'wijsgerige' muziek van de nieuwe Moody Blues, die rock, Dvorak en religie met elkaar proberen te verzoenen, ook de hoes is geheel in hogere-sferenstijl opgetrokken en laat er geen twijfel over bestaan dat we hier te maken hebben met muziek met een 'M'. De tweedehands mellotron die de groep heeft gekocht wordt al wel voorzichtig gebruikt, maar de groep laat zich voor Days Of Future Passed hoofdzakelijk begeleiden door het London Festival Orchestra. The Moodies hebben maandenlang zitten schrijven op wat uiteindelijk een popopera zal moeten worden, de platenmaatschappij broedt op het plan om een rockgroep Dvoraks symfonie Uit De Nieuwe Wereld uit te laten voeren, om het stereogeluid ook op de rockmarkt te promoten.

The Moody Blues worden hiervoor benaderd en gaan gedwee de studio in op voorwaarde dat ze alle tijd krijgen om ongestoord aan het project te kunnen werken. Terwijl iedereen aan Dvorak loopt te denken, nemen The Moodies iets heel anders op. Maar het resultaat is even bevredigend en Nights In White Satin wordt in alle opzichten een waardige opvolger van Go Now. Ook Days, de plaat waarop Nights voorkomt, krijgt zeer waardige opvolgers in de vorm van zes albums waarop het concept van Days ontwikkeld wordt en waarop we de mellotron, de breekbare stemmen van Hayward en Thomas (meestal) en de quasi-filosofische teksten van zeer verschillend gehalte steeds weer terugvinden. In navolging van The Beatles en samen met andere groepen die na '67 plotseling muziek gaan maken met de pretentie van klassieke muziek, vormen The Moodies een schakel in de geschiedenis van de popmuziek, die plotseling volwassen wil zijn. Met In Search Of The Lost Chord krijgt de groep een vaste schare volgelingen, terwijl de sceptici over 'easy-listening voor de heavies' gaan spreken. Maar Lost Chord heeft succes en de band besluit de overtocht naar de Verenigde Staten te wagen. Het is sinds On The Threshold Of A Dream dat de groep wereldwijde aandacht krijgt en erkend wordt als een concept-muziekgroep die zo veel ideeën en filosofieën in haar muziek doet. De eigen platenmaatschappij Threshold, wordt opgericht, en To Our Children'S Children'S Children is het eerste product. De plaat is bedoeld een ode te zijn aan de eerste mannen op de maan. Maar wat ook de toegespitste onderwerpen van een Moodies-plaat mogen zijn, het achterliggende thema, vaak expliciet in songs onder woorden gebracht, is altijd: wie ben ik, en waarom? Wat doe ik hier en hoe verder? De fans van The Moodies, die in de richtingloze tijd leven van de post-flowerpower-periode, kunnen zich daar goed mee identificeren. In de zomer van '70 hebben The Moody Blues een derde grote hit met Question, en een zesde album draagt de naam A Question Of Balance. Het is het eerste Moodies-album sinds On Boulevard De La Madeleine dat geen rode draad in de vorm van een centraal thema heeft. Na Every Good Boy Deserves Favour, dat Graeme Edges elektronische drumstel als nouveauté heeft, herleeft de aandacht voor Nights In White Satin en wordt Days Of Future Passed opnieuw uitgebracht. Seventh Sojourn verkoopt al een miljoen exemplaren voor het nog is uitgekomen, en '72 is een topjaar voor de groep.

The Outsiders

De beatgroep The Outsiders met Wally Tax speelde een grote rol in de verandering die Amsterdam in 1966 meemaakte en die de stad de naam 'magisch centrum' zou bezorgen. "Meer nog dan door provo, ontluikend hippiedom, drugscultuur of studentenrevolte werd die omwenteling vertegenwoordigd door het jakkerende krassen van de slaggitaar en de opgewonden knauw in de leadzang van een beatbandje uit Amsterdam-Oost: the Outsiders."

De meeste verbazende momenten ter wereld zijn die vlak vóór een omwenteling: momenten waarop een verandering waarvan je pas achteraf kunt zeggen dat ze toen en toen plaatsvond daadwerkelijk zijn beslag krijgt - het moment dat de steen net onder het oppervlak van de vijver is verdwenen en het water nog niet van haar beroering blijk heeft gegeven. Later, wanneer de gevolgen van zo'n moment zich beginnen af te tekenen, ga je ook naar tekenen 'vooraf' zoeken: je herinnert je opeens dat je op een avond achter het huis het geruis van grote vleugels hebt gehoord of je bent bereid te zweren dat je op een middag overal - in trams, op straathoeken, in winkels - mensen hun duim naar je hebt zien opsteken en, waarom ook niet, achteraf gezien is dat zelfs heel waarschijnlijk.

Achteraf gezien waren er voor het moment dat Amsterdam de verandering doormaakte die haar de naam en internationale faam van 'Magisch Centrum' heeft bezorgd voortekenen genoeg geweest. Er hing een roekeloos soort geluk in de lucht: de geur van nat asfalt 's ochtends vroeg na een nacht doorhalen, een mélange van stof, rozen en chocola, of, in de luwte van de schemering, vlak bij een park, het geluid van een piano uit een open raam, close harmony gezang vanuit een als in een droom voorbijglijdende grote Amerikaan. Een kennis die een dag eerder nog een achter een bureau langzaam dood zat te gaan scheert opeens zijn kop kaal en spreekt - met op zijn schouder een kartonnen doos vol witgeschminkte schedels - op straat mensen aan met de vraag: 'Wat doen wij? Wie zijn wij? Wat zeggen we tegen elkaar?' God had in een grootmoedige bui het embargo op alles wat leuk en spannend is aan de wereld opgeheven, maar gelukkig was nog bijna niemand op de hoogte.

Rattlehand

De rootsrock van het Australische Rattlehand gaat net zo makkelijk langs de bluesroute als via countrypaden. Songschrijver Josh Shelton (zang, gitaar) valt door het gemak waarin hij deze twee stromen volgt nergens in herhaling. De rootsrock op Rattlehand (Plus One Records) is niet vernieuwend, maar altijd welkom. Zes kerels die lekker losjes steeds in de juiste cadans geraken. The Ballad Of Frederick Ward heeft een over alles heen scheurende mondharmonica en een hobbelend countryritme.
Het mondharmonicaspel van Steve Wallis heeft net zoveel te maken met de soepele switch van country naar blues, terwijl het altijd rootsrock blijft. Dit zijn mannen met de Sunday Night Blues die hun cash spenderen aan smoke en booze. De onbekommerde levenslust komt tot ons via twangende gitaren en golvende melodieën met hoekige tempowisselingen. Vaak ook is het ingehouden wachten tot de ontlading die zeker zal komen. Is het niet via de mondharmonica van Wallis, dan toch zeker de gitaar van Josh Rippingale. Opvallend dat Shelton geen Australische tongval heeft.

Lou Reed & Antony Hegerty

In 2006 besloot Lou Reed Berlin uit 1973 voor het eerst integraal live op de planken te brengen. Het conceptalbum over de destructieve relatie tussen de agressieve speedgebruiker Jim en de promiscue Caroline die haar kinderen verwaarloost was in Amerika een commerciële flop, maar met name in Europa voor een complete generatie een ijkpunt.
De oorspronkelijke producer, Bob Ezrin, maakte nieuwe arrangementen voor een speciaal samengesteld klein orkest met daarbij de geweldige Antony Hegerty (van Antony and the Johnsons) en een kinderkoor. In de band schittert Steve Hunter uit de oorspronkelijke bezetting. De dirigent staat tussen de bandleden met de albumtitel op zijn rug, en geniet zichtbaar. De show was vorig jaar ook in Nederland te zien.

Reed benaderde zijn buurman, schilder en filmmaker (onder meer van The Diving Bell and the Butterfly) Julian Schnabel om de regie en aankleding van de show te verzorgen. Bij gebrek aan budget verzorgde Schnabel de klus gratis op voorwaarde dat hij er een concertfilm van mocht maken. Niet alleen een dienst aan de buurman, maar vooral omdat Schnabel warme herinneringen aan zowel het album als de stad Berlijn had. Het resultaat was voorafgaand aan de DVD release in de filmhuizen te zien."

Een beknopte geschiedenis van de populaire muziek (deel 2)

Rock ‘n' roll

Ontstaan

Als de voorloper van rock ‘n’ roll wordt vaak Sh-Boom genoemd door The Crew Cuts (een cover van de original door The Chords). Rock ‘n' roll is omstreeks 1954-'55 ontstaan uit een integratie van rhythm and blues en hillbilly (de eerste algemene naam voor country and western) en meer bepaald de ritmische country-muziek daarvan (vandaar de term rockabilly of countryboogie). Of, wellicht beter uitgedrukt, door het naspelen (coveren) van rhythm and bluessongs door blanke uitvoerders (Elvis Presley op het Sun-platenlabel in Memphis, Bill Haley). Bij dit naspelen worden zowel tekst als muziek aangepast, dit is: afgezwakt en geschikt gemaakt voor een stilaan zichzelf bewust wordende maar bovendien aan economisch belang groeiende jeugd. De jeugd wordt voor het eerst een aparte sociale groep in de na-oorlogse consumptiemaatschappij en wordt ook een nieuwe markt voor consumptie- en cultuurproducten. Het is pas na de aanbrenging van 'correcties’ op de ruwe, gemene en ongesofistikeerde originele rhythm and blues-versies dat de laatste zelf én hun zwarte vertolkers ook zullen doordringen in de hitlijsten (eerst The Platters, dan ook Chuck Berry, Little Richard, Fats Domino).

Kenmerken



In rock-muziek is het ritme dominerend. Het basis-rockinstrumentarium bestaat uit drums en elektrisch versterkte gitaren die elk een funktie van het traditionele gitaarspel (begeleiding en/of solo, bas) voor hun rekening nemen en eventueel een piano (later synthesizer).

De stem van de zangpartij wordt op een lijn gezet met de instrumenten waardoor de tekst van de songs vaak tot een onbelangrijk beoordelingscriterium wordt gedevalueerd. Rock ‘n’ roll demarkeert het einde van het Tin-Pan Alley-tijdperk. De Tin-Pan Alley-muziek is genoemd naar de straat in de buurt van Broadway waar de controlerende muziekuitgevers al sinds eind negentiende eeuw zijn gehuisvest. Zij geven sentimentele en in elk geval gestandaardiseerde (=volgens formules geschreven) muziek uit, gericht op massaverkoop. Ten opzichte van deze Tin-Pan Alley-songs mag rock 'n’ roll beschouwd worden als een originele muzikale vorm, gedragen door de jeugdige consumentengroep, het voornaamste exponent ook van een nieuwe cultuur waarvan het protest tegen de wereld van de volwassenen een essentieel element uitmaakte. Omdat deze muziek alleen de jeugd aanspreekt is zij het voornaamste middel om een gevoelen van ‘wij tegenover hen’ te symbolizeren, wordt zij, met andere woorden, de voornaamste tekenwaarde voor subculturen. Het meewarig-klagend karakter van de bluesmuziek en de ellende, vaak in een soort van geheime codetaal bezongen, in de bluesteksten, het impliciet sociaal protest ook van de blues vormen ongetwijfeld een voedingsbodem voor het protestkarakter van de er op gebaseerde rock 'n' roll: door de
volwassenen onbegrepen tieners, kunnen zich als het ware vereenzelvigen met de door de blanken onderdrukte zwarten (later, in de rap-muziek, wordt door de blanken het zwarte getto nog altijd geromantiseerd).

Op zijn meest geprononceerde momenten schijnt de nieuwe muziek en haar in het zwart leder gehulde
rockers (Gene Vincent) zelfs geweld te kunnen uitlokken bij tienernozems. Maar meestal is ze niet meer dan een afbakeningslijn tussen dominerende cultuur (van de consumptiemaatschappij) en subcultuur, een muur van geluid: daarom wordt de muziek ook luid gespeeld. Naast drager voor protest draagt rock ‘n' roll ongetwijfeld een sterke sensuele bijbetekenis. De term staat voor de seksuele act: ‘rocken’ betekent in geheimtaal zoveel als vrijen. In haar bevrijding van de romantische liefde legt rock het accent op de seksualiteit zelf via de erotische uitstraling van het stemtimbre, de lichaamsbeweging van de uitvoerder, het ritme van de muziek en het symbolisch gebruik van de muziekinstrumenten.

Rock wordt pop



Spoedig, eind van de jaren vijftig al, blijkt dat de nieuwe muziekstijl zelf niet aan een vervlakkingsproces ontsnapt. Waar ze oorspronkelijk als fris, creatief, origineel overkomt wordt ze nu- men zegt dan: terwille van de centen - door de muziekindustrie ‘uitgemolken’. Het rock-genre wordt in de nieuwe tienermarkt met de hogere verkoopscijfers geduwd door de creatie van tienervedetten die met de eerste rockers weinig meer gemeen zouden hebben dan dat ze uitdrukkelijk als rock 'n’ rollers worden aangekondigd (Pat Boon).
Ze brengen ‘bijgeschaafde’ (inderdaad: beschaafde) rock ‘n' roll met songs die betrekking hebben op het adolescentenleven en vooral daarin de tienerromantiek. Naar het geluid van het veelvuldig aangewend achtergrondkoor zal men deze liedjes ook als ‘doo whoh' of ‘doo whah-songs’ (Danny and the Juniors) betitelen. Naar de plaats waar ze geapprecieerd worden zal men men ze ook wel eens ‘highschool’ rock (Fabian) noemen (highschool is de middelbare school in de USA).
Wanneer deze tienerromantiek ook nog eens in ballades aan de orde wordt gesteld mag men met recht
spreken van de opkomst rond 1958 van teenage crooners (Paul Anka).