Aan Peter Koelewijn is vaak gevraagd hoe hij op die titel is gekomen. Volgens hem kwam dat door zijn broers. Die hadden, als opgeschoten jongens, de leukigheid om op straat ineens hardop “Hé !” te roepen. Als dan iemand vóór hen om zag, keken zij naar boven of er iets interessants op de daken te zien was. Die simpele voor-de-gek-houderij is de kleine Peter kennelijk bij gebleven.
maandag 29 december 2014
Kom van dat dak af
Peter Koelewijn is geboren in Stratum (Eindhoven) op 29 december 1940. Na de Mulo en de HBS ging hij aanvankelijk werken als journalist bij de lokale krant, maar in de tussentijd begon hij zich al toe te leggen op de muziek. Koelewijn introduceerde, samen met zijn groep, onder de naam Peter en zijn Rockets de Nederlandstalige rock-’n-roll met de boogiewoogie Kom van dat dak af, dat uitkwam in 1959 en een enorm succes werd in België en Nederland.
Aan Peter Koelewijn is vaak gevraagd hoe hij op die titel is gekomen. Volgens hem kwam dat door zijn broers. Die hadden, als opgeschoten jongens, de leukigheid om op straat ineens hardop “Hé !” te roepen. Als dan iemand vóór hen om zag, keken zij naar boven of er iets interessants op de daken te zien was. Die simpele voor-de-gek-houderij is de kleine Peter kennelijk bij gebleven.
Aan Peter Koelewijn is vaak gevraagd hoe hij op die titel is gekomen. Volgens hem kwam dat door zijn broers. Die hadden, als opgeschoten jongens, de leukigheid om op straat ineens hardop “Hé !” te roepen. Als dan iemand vóór hen om zag, keken zij naar boven of er iets interessants op de daken te zien was. Die simpele voor-de-gek-houderij is de kleine Peter kennelijk bij gebleven.
zondag 28 december 2014
Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1968
De Nederlandse poptempel Paradiso opent zijn deuren
Nederland telt vele poppodia, maar kent slechts één poptempel: Paradiso. Het is niet alleen één van de oudste popzalen van ons land, maar zeker de beroemdste. Binnen- en buitenlandse sterren traden hier op: van De Dijk, Kane, Anouk, tot Prince, U2 en The Rolling Stones.
Op 30 maart 1968 kraakt een groep jongeren en progressieve muziekliefhebbers het voormalige kerkgebouw van de Vrije Gemeente aan de Weteringschans in Amsterdam. Onder de naam Paradiso beginnen ze er een jongerencentrum, dat zich later ontwikkelt tot cultureel centrum. Het zijn dezelfde mensen die een dag eerder Fantasio aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam openen, dat daarmee de geschiedenis ingaat als de eerste popzaal van Nederland. Terwijl Fantasio al weer na enkele jaren zijn deuren sluit, groeit Paradiso in de jaren zeventig uit tot het belangrijkste poppodium van ons land. Met name met de komst van de punk en new wave floreert Paradiso. Alle bekende groepen en artiesten uit die tijd staan er op het podium.
Op 30 maart 1968 kraakt een groep jongeren en progressieve muziekliefhebbers het voormalige kerkgebouw van de Vrije Gemeente aan de Weteringschans in Amsterdam. Onder de naam Paradiso beginnen ze er een jongerencentrum, dat zich later ontwikkelt tot cultureel centrum. Het zijn dezelfde mensen die een dag eerder Fantasio aan de Prins Hendrikkade in Amsterdam openen, dat daarmee de geschiedenis ingaat als de eerste popzaal van Nederland. Terwijl Fantasio al weer na enkele jaren zijn deuren sluit, groeit Paradiso in de jaren zeventig uit tot het belangrijkste poppodium van ons land. Met name met de komst van de punk en new wave floreert Paradiso. Alle bekende groepen en artiesten uit die tijd staan er op het podium.
zaterdag 27 december 2014
In alle Staten: Mississippi
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 25e aflevering:
Mississippi
Misschien wel muziekstaat nummer 1, we komen er na de laatste staat wel op terug. Tammy Wynette, Bo Diddley, Robert Johnson, Howlin'Wolf, Muddy Waters, B.B. King, Elvis Presley: het is Country, Blues, Rhythm en Blues muziek met heel veel soul. Sam Cooke komt ook uit Mississippi.
Sam Cooke (1931-1964) was een Amerikaanse gospel- en rhythm-and-blueszanger.
Sam Cook (de -e kwam later) werd geboren in Clarksdale (Mississippi) maar verhuisde al snel met zijn ouders naar Chicago, alwaar zijn vader een priester was bij de Church of God in Christ. Eerst met familieleden en later met de Highway QC's zong hij gospel totdat hem werd gevraagd de opvolger te worden van RH Harris bij de legendarische Soul Stirrers.
In 1956 bracht Sam Cooke zijn eerste popsingle uit. Hij deed dat onder de naam Dale Cooke. Zijn eerste grote hit had hij met "You Send Me" en vele hits volgden. In 1960 richtte Cooke zijn eigen platenlabel op, waarbij onder anderen de artiesten The Simms Twins, The Valentinos (één van hun singles was "It's all Over Now" dat door de Rolling Stones gecoverd werd), Bobby Womack en Johnnie Taylor zich aansloten. Dit label heette SAR Records.
En dan nog even dit:
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 25e aflevering:
Mississippi
Misschien wel muziekstaat nummer 1, we komen er na de laatste staat wel op terug. Tammy Wynette, Bo Diddley, Robert Johnson, Howlin'Wolf, Muddy Waters, B.B. King, Elvis Presley: het is Country, Blues, Rhythm en Blues muziek met heel veel soul. Sam Cooke komt ook uit Mississippi.
Sam Cooke (1931-1964) was een Amerikaanse gospel- en rhythm-and-blueszanger.
Sam Cook (de -e kwam later) werd geboren in Clarksdale (Mississippi) maar verhuisde al snel met zijn ouders naar Chicago, alwaar zijn vader een priester was bij de Church of God in Christ. Eerst met familieleden en later met de Highway QC's zong hij gospel totdat hem werd gevraagd de opvolger te worden van RH Harris bij de legendarische Soul Stirrers.
In 1956 bracht Sam Cooke zijn eerste popsingle uit. Hij deed dat onder de naam Dale Cooke. Zijn eerste grote hit had hij met "You Send Me" en vele hits volgden. In 1960 richtte Cooke zijn eigen platenlabel op, waarbij onder anderen de artiesten The Simms Twins, The Valentinos (één van hun singles was "It's all Over Now" dat door de Rolling Stones gecoverd werd), Bobby Womack en Johnnie Taylor zich aansloten. Dit label heette SAR Records.
En dan nog even dit:
donderdag 25 december 2014
Wat zegt de bijbel over muziek?
De Psalmen
Het bijbelboek Psalmen was de bundel geestelijke liederen van het volk Israël. In Hebreeuwse bijbels heet het “Sefer tehillim”, dat is “Boek van de lofprijzingen” of “lofzangen”.
Het Oude Testament
Naast de Psalmen is er in het Oude Testament nog veel meer te vinden over muziek.
Zo speelden sommige instrumenten een grote rol bij het volk Israël: De trompet of bazuin . God spreekt in luid bazuingeschal op de berg Sinai. Ook de harp of citer heeft een belangrijke functie. Door harp- en citerspel wijkt een boze geest van Saul en kwam de hand des Heeren op Elisa. David zingt en danst uit alle macht voor de ark van God, onder begeleiding van allerlei instrumenten . Naast de instrumenten hebben de zangers een speciale plaats binnen het volk Israël. Zij worden door God Zelf aangewezen om tijdens de speciale gelegenheden (bijv. de eredienst) de zang te verzorgen.
In het Oude Testament werd bij speciale gelegenheden vaak een lied gemaakt en gezongen. Dit gebeurde bijvoorbeeld bij:
De doortocht van Israël door de Rode Zee
David die de Filistijnen heeft verslagen
Salomo die de troon bestijgt
We zien hier dat muziek bij het volk Israël een grote rol speelde. Bij allerlei gelegenheden werd er muziek gemaakt. Zowel bij de erediensten als bij bijzondere gebeurtenissen zoals overwinningen op vijanden.
Er staan in het Oude Testament echter ook Bijbelteksten waar muziek in een negatief kader wordt genoemd. “Het is beter te horen naar de berisping der wijzen dan dat men hoort naar het lied der dwazen” . Ook wordt muziek gebruikt bij de afgodendienst van het beeld van Nebukadnezar. Verder lezen we dat God tot Israël zegt: “Doe van Mij weg het getier van uw liederen, het getokkel van uw harpen wil Ik niet horen.” God haat hier Israëls eredienst, omdat het volk ten diepste ongehoorzaam is aan God. En de muziek die Israël maakt, kan dan ook onmogelijk naar Gods wil zijn. Uit deze Bijbelteksten blijkt dat muziek vaak een uitvloeisel is van het geloofsleven dat iemand leidt. Het is bij het bezig zijn met muziek dus van groot belang hoe de gerichtheid van uw hart is.
Het Nieuwe Testament
In het Nieuwe Testament is muziek uiteraard niet verdwenen uit het leven van het volk Israël. Toch wordt er veel minder over geschreven dan in het Oude Testament. De dingen die er over worden geschreven, hebben veelal betrekking op enerzijds de lofprijzing in de gemeente en anderzijds de lofprijzing door de engelen in de hemel.
Zo lezen we bijvoorbeeld de opdracht die Paulus de gemeente meegeeft: ”…en spreekt onder elkander in psalmen, lofzangen en geestelijke liederen, en zingt en jubelt de Here van harte.” We worden opgeroepen om God te loven met liederen. En hierbij is het belangrijk dat we dit van harte doen; met heel ons hart.
In Openbaring staan verschillende voorbeelden van teksten over muziek: “En zij zongen een nieuw gezang…” In het Bijbelboek Openbaring krijgen we diverse ‘kijkjes’ in het hemelse koninkrijk van God, waar de gelovigen Hem dag en nacht lofprijzen met nieuwe liederen. God wordt hier groot gemaakt.
Daar tegenover lezen we over de goddeloze stad Babylon, die zal worden vernietigd door God: “En geen stem van citerspelers, en zangers, van fluitspelers of bazuinblazers zal meer in u gehoord worden, en niemand die enige kunst beoefent, zal meer in u gevonden worden…”
maandag 22 december 2014
Zanger Joe Cocker (70) overleden
Cocker is vooral bekend van nummers als 'You Are So Beautiful' en 'Unchain My Heart'.
In 1964 brak hij door en bracht sindsdien veertig albums uit. Voor 'Up Where We Belong', een duet met Jennifer Warnes, kreeg hij in 1983 een Grammy.
In 1969 scoorde hij een enorme hit met With a Little Help from My Friends, een cover van een nummer van The Beatles. Datzelfde jaar gaf hij een optreden op het legendarische Woodstock.
Cocker leefde sinds de jaren zeventig in de Verenigde Staten. De laatste jaren woonde hij met zijn vrouw Pam op een afgelegen boerderij in Colorado.
zaterdag 20 december 2014
The Story of The Rolling Stones, deel 1
The Rolling Stones: de grootste rock & roll-band ter wereld met een lange geschiedenis.
In het begin van de jaren zestig heerst in Engeland de skiffle-rage, alleen in obscure clubs leggen excentrieke figuren de bacil van een ziekte die spoedig de hele Britse muziekwereld in haar greep krijgt. Die clubs zijn de Roundhouse en de Ealing (Blues) Club, de excentrieke pioniers heten Cyril Davies en Alexis Korner. De ziekte is op blues en r&b gebaseerde beat en rock & roll. Korner en Davies, de skiffle beu, spelen in de clubs Amerikaans getinte bluesmuziek, waarvoor Chicago-bluesman Muddy Waters de belangrijkste inspiratie levert. Korners groep, later Blues Incorporated, is een gezelschap van komende en gaande jongelingen die niet vies zijn van een rockertje à la Chuck Berry of Bo Diddley.
In dit gezelschap treffen Jagger, Richards, Watts en Brian Jones elkaar. Mick en Keith kennen elkaar van de lagere school. Samen met hun wederzijdse vriend Dick Taylor (gitaar, drums) en nog twee anderen vormen zij hun eerste groep. In Korners broeinest treffen ze drummer Charlie Watts, die in Alexis Korners Blues Incorporated werkt. In de Ealing Club ontmoeten ze gitarist Brian Jones (geboren Lewis Brian Hopkin-Jones, 28 maart '42), die dan met pianist Ian Stewart samenwerkt en een eigen groep wil formeren. Jagger, die regelmatig bij Korner zingt, voegt zich bij Jones en Stewart, gevolgd door Richards en Taylor. De eerste drummer wordt Tony Chapman. Door toedoen van Korner belandt de groep juni '62 voor haar eerste optreden in de Londense Marquee-club.
Enkele personeelswisselingen volgen: Taylor kiest voor de studie, maar duikt later weer op in The Pretty Things, na audities wordt bassist Bill Wyman (24 oktober '36) zijn vervanger, en Watts neemt de plaats in van Chapman. The Rolling Stones zijn dan, eind '62, een feit. De groepsnaam is ontleend aan het Muddy Waters-nummer Rolling Stone. Waters blijkt in vele opzichten het lichtend voorbeeld voor de groep. In groepsbezetting, repertoirekeuze, muzikale aanpak en agressie zijn The Rolling Stones de eerste Engelse band die inhaakt op de Chicago-blues-beweging.
In het begin van de jaren zestig heerst in Engeland de skiffle-rage, alleen in obscure clubs leggen excentrieke figuren de bacil van een ziekte die spoedig de hele Britse muziekwereld in haar greep krijgt. Die clubs zijn de Roundhouse en de Ealing (Blues) Club, de excentrieke pioniers heten Cyril Davies en Alexis Korner. De ziekte is op blues en r&b gebaseerde beat en rock & roll. Korner en Davies, de skiffle beu, spelen in de clubs Amerikaans getinte bluesmuziek, waarvoor Chicago-bluesman Muddy Waters de belangrijkste inspiratie levert. Korners groep, later Blues Incorporated, is een gezelschap van komende en gaande jongelingen die niet vies zijn van een rockertje à la Chuck Berry of Bo Diddley.
In dit gezelschap treffen Jagger, Richards, Watts en Brian Jones elkaar. Mick en Keith kennen elkaar van de lagere school. Samen met hun wederzijdse vriend Dick Taylor (gitaar, drums) en nog twee anderen vormen zij hun eerste groep. In Korners broeinest treffen ze drummer Charlie Watts, die in Alexis Korners Blues Incorporated werkt. In de Ealing Club ontmoeten ze gitarist Brian Jones (geboren Lewis Brian Hopkin-Jones, 28 maart '42), die dan met pianist Ian Stewart samenwerkt en een eigen groep wil formeren. Jagger, die regelmatig bij Korner zingt, voegt zich bij Jones en Stewart, gevolgd door Richards en Taylor. De eerste drummer wordt Tony Chapman. Door toedoen van Korner belandt de groep juni '62 voor haar eerste optreden in de Londense Marquee-club.
Enkele personeelswisselingen volgen: Taylor kiest voor de studie, maar duikt later weer op in The Pretty Things, na audities wordt bassist Bill Wyman (24 oktober '36) zijn vervanger, en Watts neemt de plaats in van Chapman. The Rolling Stones zijn dan, eind '62, een feit. De groepsnaam is ontleend aan het Muddy Waters-nummer Rolling Stone. Waters blijkt in vele opzichten het lichtend voorbeeld voor de groep. In groepsbezetting, repertoirekeuze, muzikale aanpak en agressie zijn The Rolling Stones de eerste Engelse band die inhaakt op de Chicago-blues-beweging.
vrijdag 19 december 2014
Randy Newman
woensdag 17 december 2014
In Alle Staten: Missouri
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 26e aflevering:
Missouri
We moge natuurlijk Sheryl Crow en Big Joe Turner niet onvermeld laten bij de grootsten uit Missouri. Normaal gesproken was er nu ook extra aandacht geschonken aan artiest nummer 1 Chuck Berry, maar speciaal voor Krekel Coen (een andere reden om Missouri prominent Eminem te vermelden op deze site is er niet) het volgende clipje:
dinsdag 16 december 2014
The fiddle
Het meest prominente instrument in de traditionele Ierse muziek is, tot op de dag van vandaag de viool (fiddle, Iers: fidil). In het begin van de 18e eeuw waren vader en zoon Neal uit Dublin de vroegst bekende importeurs, en zelfs mogelijk de eerste bouwers van de viool in Ierland. Daarbij is het evident dat zij een graad van vaardigheid in het spelen van het instrument bezaten. Het is niet uitgesloten dat er reeds eerdere importeurs van het instrument bestonden. Doch het is bekend dat de Neals in de jaren 1720 in violen hebben gehandeld, die ofwel door anderen of door henzelf waren gemaakt of bij anderen waren besteld.
Nog vóór de invoering van de in Italië ontwikkelde fretloze barokviool, bestonden er vroegere versies van soortgelijke strijkinstrumenten. Deze waren reeds sinds de middeleeuwen zowel in het continentale Europa, als op de insulaire gebieden, waaronder ook in Ierland in gebruik. De 'moderne' viool werd aan het einde van de 16e eeuw in Engeland ingevoerd en verspreid, en kwam vanaf 1650, vooral rond 1660 na de 'Restoration', in de mode. In de periode van vóór 1680 is er melding gemaakt van de populariteit van de viool in Schotland. Er wordt gemeld dat in 1604, een 'fiddle' en een paar virginalen vanuit Londen naar Ierland waren uitgevoerd met Earl of Thomond (noordelijk gebied van Munster) als bestemming. Zo zijn er ook de meldingen van de viool in Christ Church Cathedral in Dublin (1636/37), alsmede van niet-kerkelijke beroepsinstrumentalisten (1673/74).
Het mag duidelijk zijn dat het instrument niet alleen populair was bij de sociale middenklasse. Er is bewijs dat de 'fiddle' het reeds in de 17e eeuw uitstekend deed bij het 'gewone' volk. Zo wordt in een rekening aan het einde van de 17e eeuw wordt vermeld, dat de burgers van Cork, zelfs in het geval dat zij zich niets anders konden veroorloven, hun kinderen naar verschillende activiteiten konden brengen, zoals dansen, schermen en 'fiddle'-spelen.
De in Ierland geboren Engelsman Richard Head (1637?-1686?), schreef (1674) op onsympathieke wijze over de fiddle als instrument :
"Their Sunday is the most leisure day they have in which they use all manner of sport: in every Field a Fiddle and the Lasses footing it till they are all of foam."
"..... play'd on an Instrument that makes a worser noise then a Key upon a Gridiron"
In 1681 verscheen 'The Journal of Thomas Dineley (†1695), met een verwijzing naar de Ierse muziek met oude en nieuwe instrumenten en de dans van het gewone volk ("ye Vulgar Irish") :
"At these meetings the young frye viz. Darby Teige Morogh Leeam Rinell Allsoon Flora Shevaune More Katleene Ishabeal Nooulla Maurych Timesheen Shinyed &c. appeare as gay as may be with their holyday apparell and with Piper, Harper or Fiddler, revell and dance the night throughout, make love and matches."
Er blijken meerdere meldingen te zijn, met verwijzingen naar het nieuwe instrument, in combinatie met de harp. Met als voorbeeld uit een gedicht van Laurence Whyte uit 1740 : Van de jonge zoons van een hereboer uit de Midlands wordt gezegd dat zij: "play the Bagpipes, Harp, or Fiddle" , terwijl de dochters door zijn vrouw werden onderwezen in "dance the Irish Trot at night".
's Zondags of op feestdagen de dochters:
"danc'd a Jig or Hornpipe,
Play'd on a Fiddle or Cornpipe"
.
Nog vóór de invoering van de in Italië ontwikkelde fretloze barokviool, bestonden er vroegere versies van soortgelijke strijkinstrumenten. Deze waren reeds sinds de middeleeuwen zowel in het continentale Europa, als op de insulaire gebieden, waaronder ook in Ierland in gebruik. De 'moderne' viool werd aan het einde van de 16e eeuw in Engeland ingevoerd en verspreid, en kwam vanaf 1650, vooral rond 1660 na de 'Restoration', in de mode. In de periode van vóór 1680 is er melding gemaakt van de populariteit van de viool in Schotland. Er wordt gemeld dat in 1604, een 'fiddle' en een paar virginalen vanuit Londen naar Ierland waren uitgevoerd met Earl of Thomond (noordelijk gebied van Munster) als bestemming. Zo zijn er ook de meldingen van de viool in Christ Church Cathedral in Dublin (1636/37), alsmede van niet-kerkelijke beroepsinstrumentalisten (1673/74).
Het mag duidelijk zijn dat het instrument niet alleen populair was bij de sociale middenklasse. Er is bewijs dat de 'fiddle' het reeds in de 17e eeuw uitstekend deed bij het 'gewone' volk. Zo wordt in een rekening aan het einde van de 17e eeuw wordt vermeld, dat de burgers van Cork, zelfs in het geval dat zij zich niets anders konden veroorloven, hun kinderen naar verschillende activiteiten konden brengen, zoals dansen, schermen en 'fiddle'-spelen.
De in Ierland geboren Engelsman Richard Head (1637?-1686?), schreef (1674) op onsympathieke wijze over de fiddle als instrument :
"Their Sunday is the most leisure day they have in which they use all manner of sport: in every Field a Fiddle and the Lasses footing it till they are all of foam."
"..... play'd on an Instrument that makes a worser noise then a Key upon a Gridiron"
In 1681 verscheen 'The Journal of Thomas Dineley (†1695), met een verwijzing naar de Ierse muziek met oude en nieuwe instrumenten en de dans van het gewone volk ("ye Vulgar Irish") :
"At these meetings the young frye viz. Darby Teige Morogh Leeam Rinell Allsoon Flora Shevaune More Katleene Ishabeal Nooulla Maurych Timesheen Shinyed &c. appeare as gay as may be with their holyday apparell and with Piper, Harper or Fiddler, revell and dance the night throughout, make love and matches."
Er blijken meerdere meldingen te zijn, met verwijzingen naar het nieuwe instrument, in combinatie met de harp. Met als voorbeeld uit een gedicht van Laurence Whyte uit 1740 : Van de jonge zoons van een hereboer uit de Midlands wordt gezegd dat zij: "play the Bagpipes, Harp, or Fiddle" , terwijl de dochters door zijn vrouw werden onderwezen in "dance the Irish Trot at night".
's Zondags of op feestdagen de dochters:
"danc'd a Jig or Hornpipe,
Play'd on a Fiddle or Cornpipe"
.
Twice as Much
Vocaal duo, David Skinner en Andrew Rose uit Engeland dat in de jaren ’60 vier singles uitbrengt.
Het grootste succes hebben Dave Skinner en Andrew Rose met ‘Sittin’ On A Fence’. Andere singles:"Step Out of Line"; "True Story" en "Crystal Ball" en twee elpees: Own Up enThat's All tussen 1966 en 1968.
"Sittin' on a Fence" uit 1966 is geschreven door Keith Richards en Mick Jagger, die het zelf met The Rolling Stones een jaar later uitbrengen.
Het grootste succes hebben Dave Skinner en Andrew Rose met ‘Sittin’ On A Fence’. Andere singles:"Step Out of Line"; "True Story" en "Crystal Ball" en twee elpees: Own Up enThat's All tussen 1966 en 1968.
"Sittin' on a Fence" uit 1966 is geschreven door Keith Richards en Mick Jagger, die het zelf met The Rolling Stones een jaar later uitbrengen.
zaterdag 13 december 2014
Maggie May
Maggie May met op de B-kant Reason To Believe van Rod Stewart komt op 2 Oktober 1971 op de eerste plaats in de Billboard Hot 100. Ook het album waar de single opstaat, Every Picture Tells A Story komt op 2 Oktober 1971 op de eerste plaats in Amerika. Maggie May gaat over de vrouw die Rod Stewart op 16 jarige leeftijd tot een man maakt. De platenmaatschappij vindt Maggie May echter maar niets, en plaatst het nummer als B-kant op de single Reason To Believe, geschreven en in 1965 op plaat gezet door folkzanger Tim Hardin. Disc jockeys in Amerika denken er echter anders over en beginne massaal de eigenlijke B-kant, Maggie May, te draaien waardoor het nummer uitgroeit tot Stewart's eerste solo nr 1 hit. Op het album Unplugged... And Seated uit 1993 speelt Ron Wood op Maggie May acoustisch gitaar. Het is dan voor het eerst in 22 jaar dat Ron Wood en Rod Stewart, die samen in The Faces hebben gespeeld, weer samen op een podium staan. Rod Stewart verteld tijdens dit optreden het publiek dat, toen Maggie May uitgebracht werde, zijn huidige vrouw (Rachel Hunter) slechts 1 jaar oud was.
woensdag 10 december 2014
It's a long way to Tipperary
It's a long way to Tipperary is een lied dat beroemd werd in de Eerste Wereldoorlog. Het werd in 1912 geschreven door de Engelsman Jack Judge, wiens grootouders uit county Tipperary in Ierland (zie: locatie) kwamen. Hijzelf was echter nog nooit in Ierland geweest.
Het lied symboliseerde voor iedere soldaat het verlangen naar huis. Het lied werd in de Eerste Wereldoorlog eerst vertolkt door Ierse soldaten, maar later werd het geadopteerd door zowel de Russen als de Fransen.
Ook in de Tweede Wereldoorlog werd het lied vaak gezongen. In de film Das Boot (1981) wordt het door de Duitse onderzeebootbemanning gezongen.
Tekst ? Klik op Meer Lezen
maandag 8 december 2014
Only the lonely
Een aantal artiesten die bij Sun Records in Memphis hun eerste platen opnamen, kenden pas nadien een grote doorbraak. Elvis Presley mogen we bovenaan dat lijstje plaatsen zonder daarbij sterren als Johnny Cash en Jerry Lee Lewis te vergeten. Roy Orbison moet ook vermeld worden. Hij had al in diverse groepjes meegespeeld alvorens hij zich bij Sam Phillips van Sun Records aanmeldde. Na een auditie bij Sam kreeg hij in 1956 een platencontract angeboden en scoorde iets later een hit met Ooby Dooby. Orbison voelde zich niet echt thuis bij Sun Records. Hij vond dat Sam Phillips na het vertrek van Elvis richting RCA méér aandacht besteedde aan Jerry Lee Lewis dan aan hem. Hij vond dat er méér had gezeten in het succes van Ooby Dooby, want veel storm had dat nummer niet veroorzaakt.
Roy ging zich dan maar profileren als songwriter. Zo schreef hij op zekere dag een liedje opgedragen aan zijn toenmalige vrouw Claudette en speelde dat door aan The Everly Brothers die het als b-kant gebruikten voor hun single All I have to do is dream, een 45-toerenplaat die haast moeiteloos de eerste plaats in Billboard’s Hot One Hundred inpalmde. Dit zorgde ervoor dat Roy zijn naam als songschrijver beter in de etalage kon plaatsen. Roy is zich altijd blijven herinneren dat hij het nummer Only the lonely in zijn auto schreef die buiten op de oprit voor zijn huis geparkeerd stond. Ze waren té klein behuisd en schrijven is toch iets dat je in je eentje doet, dus eenzaam in de auto zitten pennen, deerde hem niet echt. Dat gevoel stimuleerde hem wel tijdens het schrijven van Only the lonely. Mensen hebben nu eenmaal mensen om zich heen nodig.
Na een show waarin The Everly Brothers in Indiana hadden opgetreden, stelde Roy Only the lonely aan Don en Phil voor, maar nadat Roy het hun had voorgespeeld, vond Don dat Roy het zelf moest inzingen, dat het echt iets voor hem was. Wat ik haast nergens lees, is het verhaal dat Roy het nummer in 1960 aan Presley wilde laten horen. Ik heb het verhaal van hem persoonlijk gehoord tijdens een gesprek dat ik ooit met Roy voerde. De studio was geboekt. Orbison reed van Texas waar hij toen woonde naar Nashville, arriveerde daar ‘s ochtends om zes uur, maar merkte dat Presley pas veel later zou opduiken. Uiteindelijk kwam van die hele sessie niets in huis en was Orbison zo aangedaan dat hij die energie absoluut kwijt wou en het nummer uiteindelijk dan maar zelf opnam.
Hij schreef de song samen met zijn toenmalige producer Joe Melson en nam het op voor diens Monument Label. Dat label was in 1958 in Washington opgericht door Fred Foster en Buddy Deane. Nadat Deane het label verlaten had, verhuisde Foster naar Hendersville, een stad aan de rand van Nashville. In de maand mei van 1960 werd Only the Lonely op single uitgebracht. De 25ste juli stond het nummer op de tweede plaats in Billboard’s Hot One Hundred, pal achter Brenda Lee. Haar single I’m sorry bleek té sterk om gepasseerd te worden.
Het succes van Only the lonely bezorgde The Big O nogal snel het imago van een melancholische zanger. Daarover zei hijzelf: “The sadness idea has a lot to do with my image over the years I guess: the black clotches and the shades. Also, it has to do with the fact that Only the lonely was the first hit and that was an incredible sad song. It’s synonymous with my name now. People obviously assume that my life is like that song, which is not really true at all. For the most part it’s been a glorious life”.
Toen Only the lonely in Engeland werd uitgebracht, bleef de single bij een eerste poging op de 36ste plaats haperen in de toenmalige top veertig, maar bij een tweede poging, ongeveer een maand later, schoot het nummer als een pijl uit een boog midden in de hitroos. Apetrots stond Roy te schitteren op de eerste plaats nadat Rickie Valance aan de kant was gezet die eind augustus nog op één stond met Tell Laura I love her. In de Nederlandse top veertig zat er voor Orbison een zevende plaats in en in België klom hij naar de zesde positie. Hier was het wachten tot in 1964 om met Pretty Woman de hilijsten aan te voeren.
In 1969 zou de legendarische countryzanger Sonny James op één geraken in de countrycharts met een geslaagde cover van Only the Lonely. Jaren later was het Chris Isaak die een hommage bracht aan zijn idool Roy Orbison door die eerste hit van The Big O op zijn repertoire te zetten en in te blikken.
Roy ging zich dan maar profileren als songwriter. Zo schreef hij op zekere dag een liedje opgedragen aan zijn toenmalige vrouw Claudette en speelde dat door aan The Everly Brothers die het als b-kant gebruikten voor hun single All I have to do is dream, een 45-toerenplaat die haast moeiteloos de eerste plaats in Billboard’s Hot One Hundred inpalmde. Dit zorgde ervoor dat Roy zijn naam als songschrijver beter in de etalage kon plaatsen. Roy is zich altijd blijven herinneren dat hij het nummer Only the lonely in zijn auto schreef die buiten op de oprit voor zijn huis geparkeerd stond. Ze waren té klein behuisd en schrijven is toch iets dat je in je eentje doet, dus eenzaam in de auto zitten pennen, deerde hem niet echt. Dat gevoel stimuleerde hem wel tijdens het schrijven van Only the lonely. Mensen hebben nu eenmaal mensen om zich heen nodig.
Na een show waarin The Everly Brothers in Indiana hadden opgetreden, stelde Roy Only the lonely aan Don en Phil voor, maar nadat Roy het hun had voorgespeeld, vond Don dat Roy het zelf moest inzingen, dat het echt iets voor hem was. Wat ik haast nergens lees, is het verhaal dat Roy het nummer in 1960 aan Presley wilde laten horen. Ik heb het verhaal van hem persoonlijk gehoord tijdens een gesprek dat ik ooit met Roy voerde. De studio was geboekt. Orbison reed van Texas waar hij toen woonde naar Nashville, arriveerde daar ‘s ochtends om zes uur, maar merkte dat Presley pas veel later zou opduiken. Uiteindelijk kwam van die hele sessie niets in huis en was Orbison zo aangedaan dat hij die energie absoluut kwijt wou en het nummer uiteindelijk dan maar zelf opnam.
Het succes van Only the lonely bezorgde The Big O nogal snel het imago van een melancholische zanger. Daarover zei hijzelf: “The sadness idea has a lot to do with my image over the years I guess: the black clotches and the shades. Also, it has to do with the fact that Only the lonely was the first hit and that was an incredible sad song. It’s synonymous with my name now. People obviously assume that my life is like that song, which is not really true at all. For the most part it’s been a glorious life”.
Toen Only the lonely in Engeland werd uitgebracht, bleef de single bij een eerste poging op de 36ste plaats haperen in de toenmalige top veertig, maar bij een tweede poging, ongeveer een maand later, schoot het nummer als een pijl uit een boog midden in de hitroos. Apetrots stond Roy te schitteren op de eerste plaats nadat Rickie Valance aan de kant was gezet die eind augustus nog op één stond met Tell Laura I love her. In de Nederlandse top veertig zat er voor Orbison een zevende plaats in en in België klom hij naar de zesde positie. Hier was het wachten tot in 1964 om met Pretty Woman de hilijsten aan te voeren.
zaterdag 6 december 2014
When I’m Sixty-Four
In EMI-studio 2 van Abbey Road in Londen beginnen The Beatles op 6 december 1966 met de opnamen van Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band. When I’m Sixty-Four is het eerste nummer dat op de band wordt vastgelegd. Het is geen nieuw liedje. The Beatles hebben When I’m Sixty-Four al begin jaren zestig in de Cavern Club gespeeld. Paul wil het liedje nu opnemen, omdat zijn vader James 64 jaar is geworden in juli 1966. Within You Without You is op 3 april 1967 de laatste track die voor Sergeant Pepper’s Lonely Hearts Club Band wordt opgenomen. Op 1 juni 1967 wordt het album uitgebracht.
donderdag 4 december 2014
Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1973
De jaren zeventig is een periode waarin de Nederlandse rockmuziek ook internationaal erg populair is. Bands als de Golden Earring, Earth & Fire, Shocking Blue, Tee-Set en Sandy Coast scoren wereldwijde hits. De personificatie van dit succes is gitarist Jan Akkerman. Hij speelt in 1972 in de symfonische rockgroep Focus als hij door de lezers van het Engelse toonaangevende muziekblad Melody Maker wordt uitgeroepen tot beste gitarist ter wereld, beroemde collega’s als Eric Clapton, Jimmy Page, Carlos Santana en Rory Gallagher achter zich latend. ‘Het heeft me eerder geremd in mijn ontwikkeling’, zal hij later zeggen. Jan Akkerman wordt op 24 december 1946 geboren in Amsterdam. Op zesjarige leeftijd krijgt hij accordeonles, maar na een paar jaar raakt hij in de ban van de gitaar. Zijn eerste band is Johnny and his Cellar Rockers met wie Akkerman op veertienjarige leeftijd zijn eerste single maakt. Met de band The Hunters scoort hij in 1966 een hit met Russian Spy And I, waarop zijn gitaartalent al duidelijk vorm krijgt. In 1968 komt Talent For Sale uit, het eerste soloalbum van Akkerman. Vervolgens speelt Akkerman in het succesvolle Brainbox en verovert hij met Focus wereldfaam, ook mede dankzij zijn uitverkiezing. Tot op de dag van vandaag is Akkerman populair in Engeland. In 2005 ontvangt hij een Gouden Harp.
dinsdag 2 december 2014
De tin whistle
De tin whistle (letterlijk 'fluit van blik'. Iers: feadóg stáin) of penny whistle ('fluitje van een cent')(soms abusievelijk: flageolet) is het instrument dat in de Ierse traditionele muziek waarschijnlijk het meest gespeeld wordt. De voordelen liggen voor de hand, ze zijn goedkoop, gemakkelijk te hanteren en mee te nemen. Vanwege deze voordelen, wordt er wel eens minderwaardig over dit instrument gesproken als zijnde een speelgoedinstrumentje. Doch als er serieus ermee wordt omgegaan, blijkt het een volwaardig instrument te zijn, waarmee veel musici hun spel ingenieus en virtuoos kunnen botvieren. De tin whistle is van het type bekfluit ('bek', vanwege het snavelvormig mondstuk), waaronder ook de blokfluitenfamilie behoort. Het is niet uitgesloten dat voordat de ontwikkeling van de tin-whistle plaatsvond, de blokfluit een rol in Ierse stedelijke middenklasse speelde. Er is een tenorblokfluit bekend van het merk 'Neale', dat in verband wordt gebracht met de 18e eeuwse muzikale aspiraties van John Neal in Dublin. De uitvinding van de tin whistle wordt geclaimed door de firma Clarke en zou in 1843 zijn gedaan door Robert Clarke in het Engelse dorp Coney Weston. Nadat hij van een nieuw soort materiaal, 'tinplate' (= blik) had gehoord, paste hij het toe om dit instrument maken. Nadat het in productie werd genomen werden ze over de gehele wereld geëxporteerd, met name naar Ierland. Ierse arbeiders die in Engeland aan de spoorwegen en kanalen werkten waren daarbij belangrijke afnemers.
Het naam flageolet voor de tin whistle zorgt nogal voor verwarring. Het is niet duidelijk waarom deze als zodanig wordt aangeduid, een mogelijkheid is vanwege de hoge tonen die ermee kunnen worden geproduceerd.
In de 13e eeuw is reeds een instrument met de naam flajolet of flajol genoemd, waarmee een rietfluit werd bedoeld, maar de 'echte' flageolet was pas aan het einde van de 16e eeuw uitgevonden door Le Sieur Juvigny (Munrow, 1976).
Het instrument was van de 17e tot de 19e eeuw populair in Frankrijk en Engeland. Het had naast vier tot zes vingergaten, ook twee gaten voor de duim. Flageoletten uit de 17e eeuw waren bovendien uitgerust met een mondstukkamertje, die was voorzien van een spons om het mondvocht van de speler op te vangen. In de 18e eeuw werd het snavelmondstuk vervangen door een tuit van been of ivoor. Tot de 19e eeuw bleek het instrument vooral populair bij amateurs, met name in bands of orkesten om doorgaans de hoogste partij te spelen. Vanaf 1804 werd een nieuw type instrument ontwikkeld van Engelse makelij door William Bainbridge, die onder naam 'flageolet or English Flute'. Deze werd ca. 1807 onder het merk 'Bainbridge and Wood' op de markt werd gebracht. Het speciale mondstuk en de vorm bleef naar Frans voorbeeld behouden, alsmede in veel gevallen het sponskamertje. Er waren zes vingergaten aangebracht, die zoals bij de D-tin whistle de D-toonladder gaven, inclusief een extra duimgat, zoals bij de blokfluit. Sommigen hadden nog met een zevende vingergat door het bereik met C♯ in het lage gebied uit te breiden. Nadat deze z.g.n. 'single'-flageolet was ontwikkeld, werden door Bainbridge ook nog de 'double'- en 'triple'-flageoletten op de markt gebracht, die voorzien waren van resp. twee en drie fluitlichamen.
Abonneren op:
Posts (Atom)