zaterdag 30 augustus 2014

baroque me

Baroque.me: J.S. Bach - Cello Suite No. 1 - Prelude from Alexander Chen on Vimeo.

Er zijn mensen die niets met muziektheorie te maken willen hebben. Vooral popjournalisten hebben hier een handje van. Sla deze post dan maar over.

Chen Alexander, werkzaam bij Google Creative Lab, maakt interactieve muzikale javascript toepassingen die in een moderne browser te gebruiken zijn. Zo ook Baroque.me een website die de 1e prelude uit Bach’s Cello Suites visualiseert. Wiskundigheden vallen hieruit op te maken:
de cirkels zijn even groot
in beide cirkels staan beide balletjes precies in 180 graden tot elkaar
de cirkels draaien in hetzelfde tempo

Bovenstaande video is de statische variant van Baroque.me maar probeer deze laatste ook vooral uit omdat je de balletjes beet kunt pakken en ergens anders naartoe kunt slepen. Hierdoor zal er andere muziek klinken om vervolgens na een poosje zich geheel weer te resetten naar de Prelude van Bach.

woensdag 27 augustus 2014

Quiz





Welke beroemde popartiest staat hier afgebeeld ?
Stuur je bericht naar gerrit.krekel@facebook.com

zondag 24 augustus 2014

British Blues Boom

De eerste Bluesbreakers bestonden uit Roger Dean op gitaar, John McVie op bas en Hughie Flint op drums. Het live album John Mayall plays John Mayall flopte en ze gingen in 1965 weg bij DECCA. Het leek erop dat John Mayall als bluespurist geen brede erkenning zou krijgen.

Maar dat veranderde toen hij twee voor hem belangrijke mensen tegenkwam. De eerste was Mike Vernon, een aankomend producer. De tweede was Eric Clapton, een jonge gitarist, die bij de Yardbirds speelde.
Eric was ontevreden over de muzikale richting die de Yardbirds uitgingen, en nam de uitnodiging van John aan om bij de Bluesbreakers te komen spelen.
John gaf hem langspeelplaten van Freddie King, Otis Rush, Buddy Guy en andere Chicago bluesmuzikanten. Daarna ging het snel. De Bluesbreakers bestonden toen uit Eric Clapton op gitaar, Jack Bruce op bas, Hughie Flint op drums en John Mayall op orgel en mondharmonica. Toen op 22 juli 1966 het album Blues Breakers with Eric Clapton uitkwam, speelde John McVie op basgitaar.



Het album bevatte veel covers, o.a. van Otish Rush, Freddie King, Robert Johnson en Ray Charles, en daarnaast een paar composities van John Mayall zelf. Het snoeiharde overstuurde geluid van Clapton was voor die tijd opvallend. Hij speelde in dezelfde stijl als Freddie King. De Gibson Les Paul Sunburst aangesloten op een Marshall combo gitaarversterker, zoals Eric dat had gezien op een LP-hoes van Freddie King, werd voor veel gitaristen de standaarduitrusting.
Dankzij Mike Vernon, die DECCA overhaalde om weer contract op te nemen met de Bluesbreakers, werden de gangbare opvattingen binnen de Britse opnamestudio's over muziekregistratie overboord gegooid en werd er voldaan aan Erics wens om de gitaar te laten klinken en op te nemen zoals hij dat wilde. Het album bereikte de 6e plaats in de LP-charts in Engeland en zou daar 17 weken blijven. Eric verliet hierna de band om met Jack Bruce en Ginger Baker zijn eigen bluesband op te richten: het later wereldberoemde trio Cream.

vrijdag 22 augustus 2014

In Alle Staten: Maryland

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 21e aflevering:
Maryland
USA
Met kop en schouders Maryland's meest prominente artiest: Frank Zappa.




woensdag 20 augustus 2014

Woodstock (3)

Van 15 tot en met 18 augustus 1969 werd op een stuk landbouwgrond te Bethel in de staat New York, VS, het Woodstock Art- en Fairfestival gehouden. Het openlucht-concert werd vooral bekend om de optredens van beroemde en minder beroemde artiesten. Ruim een half miljoen mensen trotseerden regen- en onweersbuien met behulp van wat stimulerende middelen, lekke tenten en heel veel liefde. Bekend zijn de optredens van oa.a. Jimi Hendrix, Joe Cocker, Santana en Janis Joplin, maar in deze serie aandacht voor de optredens en artiesten die in de vergetelheid zijn geraakt.
Bert Sommer bijvoorbeeld. Deze singer/songwriter trad 15 augustus op na Sweetwater. Bekend van de musical Hair en van zijn hitx We're All Playing In The Same Band en Jennifer. Bert Sommer overleed in 1990.

maandag 18 augustus 2014

Eric Clapton (slot)

Begin jaren '90 beleefde Eric Clapton weer een aantal persoonlijke drama's. Bij een helikopterongeval, eind 1990, kwamen een goede vriend en een aantal crewmembers om het leven: gitarist Stevie Ray Vaughan, zijn Amerikaanse manager Bobby Brooks, assistent-tourmanager Colin Smythe en bodyguard Nigel Browne. Clapton zelf zat in een andere helikopter omdat hij met Vaughan van plaats gewisseld had om nog een optreden van een andere artiest die avond te zien. Vaughan en Clapton hadden opgetreden in East Troy in Wisconsin, VS. Op 20 maart 1991 viel zijn vierjarig zoontje Conor uit een raam op de 53ste verdieping van een wolkenkrabber, waar hij samen met zijn moeder woonde, in Manhattan, New York.
Clapton drukte het vele verdriet dat hij had uit in het nummer "Tears in Heaven" waarmee hij in 1992 een Grammy Award won.
Met de verschijning van het album "From the Cradle" in 1994 boorde Clapton weer zijn oude bronnen aan en de traditionele blues ging weer een prominentere rol spelen in zijn muziek: zie The blues (1999), Riding with the King (2000).
In 1997 richtte hij op het eiland Antigua het Crossroads Centre op, een internationaal afkickcentrum voor alcohol-, drug- en andere verslaving.


In januari 2002 trouwde hij met Melia McEneryin in dezelfde kerk waar hij elf jaar eerder afscheid had genomen van zijn zoon. Het echtpaar kreeg drie dochters. In 2004 verleende Clapton zijn medewerking aan de nieuwe cd van zijn oude vriend Rod Stewart, genaamd Stardust.
In 2005 kwam Eric Clapton met nieuw werk naar buiten op het album Back Home. In het begin van 2006 begon Clapton met een wereldtournee. Op 3 november 2006 kwam een duetalbum van Eric Clapton en J.J. Cale uit genaamd The Road to Escondido, met medewerking van o.a. Billy Preston, Doyle Bramhall II, Albert Lee, Nathan East, Derek Trucks en de vertrouwde band van J.J. Cale. Na de dood van Cale verscheen er in 2014 nog een hommage aan laatstegenoemde, The Breeze: An Appreciation of JJ Cale, met medewerking van o.a. Tom Petty, Willie Nelson, John Mayer en Mark Knopfler.
Op 28 juli 2007 werd voor de tweede keer het Crossroads Guitar Festival gehouden in Chicago voor Claptons Crossroads Antigua Foundation. Vele artiesten verleenden belangeloos medewerking zoals Eric Clapton (organisator), B.B. King, John Mayall, Albert Lee, Jeff Beck, Sheryl Crow en Buddy Guy. In september 2007 kwam het album Complete Clapton uit met 36 hits uit zijn gehele carrière van 1968 tot 2006 plus een boek over zijn leven onder dezelfde titel.



vrijdag 15 augustus 2014

Sonny Boy Williamson



Sonny Boy Williamson was een Amerikaanse blueszanger en harmonicaspeler. In de jaren '20 trad hij op in het zuiden van de USA om in 1934 te verhuizen naar Chicago. Zijn eerste opname dateert uit 1937. Hij werd wereldberoemd om zijn "jump"tempo's en zijn spraakgebrek. Op het hoogtepunt van zijn carrière werd hij beroofd en vermoord na een avondje stappen bij een bluesbar.

dinsdag 12 augustus 2014

Robert Petway

Van de vooroorlogse countryblues artiesten behoort natuurlijk Robert Johnson tot de bekendste naam in het genre, maar ook generatiegenoten als Skip James, Bukka White, Blind Willie Johnson mogen bekend bij de bluesliefhebber.
Minder bekend bij het bluespubliek is de enigszins obscure zanger/gitarist Robert Petway, maar er is één song dat hem heeft behoed voor de vergetelheid en dat is “Catfish Blues”.

Er is niet zo heel veel over Robert Petway bekend, hij is waarschijnlijk in 1908 geboren in Yazoo City, Mississippi.
Zoals veel bluesartiesten uit die tijd reisde Petway stad en land af om een paar dollars te verdienen in juke-joints of op feesten, of waar dan ook maar vraag was naar blues.
Robert Petway heeft slechts 16 liedjes opgenomen (tijdens 2 sessies in 1941 en 1942), waarvan “Catfish Blues” zijn meest invloedrijke opname zou blijken te zijn.

Fragment “Catfish Blues” van Robert Petway (1941):
Well, if I was a catfish, mama, I said, swimmin’deep down in deep blue sea
Have these gals now, sweet mama, sittin’out, sittin’out, folks, for poor me
Sittin’out, folks, for poor me Sittin’out, folks, for poor me
Sittin’out, folks, for me Sittin’out, folks, for me Sittin’out, folks, for me



De “catfish” stond symbolisch voor het libido van de afro-Amerikaanse mannen en veel blueszangers uit de jaren 20 en 30 van de vorige eeuw verwerkten het “catfish” thema in vele varianten in hun songteksten.
Ook blueszanger en gitarist Tommy McClennan pikte het thema op en is waarschijnlijk verantwoordelijk voor de definitieve versie van “Catfish Blues”. Helaas is zijn versie nooit op plaat opgenomen.
Robert Petway en Tommy McClennan waren vrienden en streekgenoten van elkaar en de beide muzikanten hebben samen ook veel gereisd en opgetreden. Daarom is het aannemelijk dat Robert Petway het arrangement van “Catfish Blues” van zijn vriend heeft geleerd.
Hoewel er sprake is van het betere jatwerk (de blueswereld staat er om bekend) mag de bluesliefhebber zich verheugen in het feit dat Robert Petway in 1941 “Catfish Blues” aan het vinyl heeft toevertrouwd want een jonge zwarte muzikant zou deze song later oppikken en verder populariseren.

Het was in 1950 dat Muddy Waters een elektrische cover versie van “Catfish Blues” opnam, hij liet de structuur van de song intact, wijzigde deels de lyrics van de song, verzon er nog wat regels bij, en noemde het “Rollin’Stone”
Als single werd “Rollin Stone” geen succes maar het zou toch één van Muddy’s bekendste songs worden.
In 1951 zou Muddy Waters “Catfish Blues” nog eens bewerken, hij wijzigde nu volledig de lyricks en noemde het “Still A Fool (Two Trains Running)”

De elektrische versie van “Rollin Stone” zou in de loop der jaren diverse artiesten inspireren, zo vernoemde een jong Brits bandje ruim 10 jaar na dato zich naar deze blues klassieker.
Jimi Hendrix heeft in 1967 een aantal malen “Rollin Stone” op de setlist gehad, maar noemde het “Experiencing The Blues”
Johnny Winter zette zijn versie in 1969 op het album “The Progressive Blues Experiment” onder de titel “Tribute To Muddy”
Meer recentelijk heeft Walter Trout onder de oorspronkelijke titel van “Catfish Blues” de song aan een groot publiek laten horen.

Robert Petway was een gerespecteerde, maar geen erg bekende artiest toen hij 1941 “Catfish Blues” opnam. Aan zijn status zou na deze opname ook niet veel veranderen en Robert verdween, spoorloos, in de anonimiteit. Over een eventueel overlijden is dan ook niets bekend.

Ik vraag me af of Robert Petway ooit heeft geweten dat de opname van “Catfish Blues” zo’n impact zou hebben. Maar door deze ene invloedrijke song zal Robert Petway altijd zijn plek in de geschiedenis van de blues weten te behouden.

zaterdag 9 augustus 2014

Canon van de Nederlandse Popmuziek: 1966, Pop als protest



'Meneer de president, welterusten, slaap maar lekker in uw mooie witte huis, denk maar niet te veel aan al die verre kusten, waar uw jongens zitten, eenzaam, ver van thuis’. Met deze bijtend sarcastisch gezongen regels van Lennaert Nijgh begint Welterusten Meneer de President, Nederlands krachtigste en beroemdste anti-oorlogslied. In dit nummer richt Boudewijn de Groot zich direct tot president Johnson ten tijde van de Vietnamoorlog, maar anno 2008 had de tekst net zo goed over Irak of Afghanistan kunnen gaan. De Groot, die ook over woningnood en in het Nederlands vertaalde nummers van Bob Dylan zingt, werd dankzij Welterusten Meneer de President, meteen bestempeld tot protestzanger. Hoewel protestsongs in zijn oeuvre tot de minderheid horen (andere voorbeelden zijn Élégie Prénatale en Woningnood) blijft hij, niet altijd tot zijn genoegen, dit predikaat lang houden. Maar De Groot is zeker niet de enige protestzanger van Nederland. De sixties brengen ook de scherpe tekstdichters Jaap Fischer (Joop Visser), Cornelis Vreeswijk en Armand op. Deze laatste, van wie Ben Ik Te Min een klassieker wordt, houdt tot op de dag van vandaag het protestlied in ere. Zoals hij het zelf in FRET zegt: ‘muziek is een veel te belangrijk medium om te gebruiken voor zaken als ik hou van jou’.

dinsdag 5 augustus 2014

Muziek en de Eerste Wereldoorlog (4)

Op 4 augustus 1914 viel Duitsland België binnen, zonder formele oorlogsverklaring. Al meteen na de inval kwam de vluchtelingenstroom richting Nederland op gang. De eerste dag al kwamen 52 Belgische soldaten naar Nederland. Toen op 10 oktober 1914 Antwerpen viel, vluchtten naar schatting 40.000 soldaten en 1 miljoen Belgische burgers naar Nederland. Aanvankelijk liet de regering de opvang van de burgervluchtelingen zo veel mogelijk aan particulieren over, maar uit angst voor anti-Duitse rellen en betogingen onder de vluchtelingen, werd besloten tot het oprichten van bewaakte opvangkampen. Het eerste kamp dat verrees was Vluchtoord Nunspeet. Daarna volgden kampen bij onder andere Amersfoort, Bergen op Zoom, Roosendaal, Scheveningen en Amsterdam. De kampen bestonden uit ofwel tenten, of barakken met woon- en slaapvertrekken.
Vanaf november 1914 konden de meeste burgers echter alweer huiswaarts keren. In mei 1915 waren er nog 105.000 burgervluchtelingen in Nederland; een aantal dat de rest van de oorlog ongeveer constant bleef.


zondag 3 augustus 2014

Ragtime

Ragtime is een laatnegentiende-eeuwse Amerikaanse muziekvorm, die gekenmerkt wordt door syncopische melodie en begeleiding. Ragtime is één van de muzikale bronnen van de jazz. Ragtime mag zelf echter niet als jazz beschouwd worden. Het ging aan de jazz vooraf. Wel zijn rags veelvuldig in door orkesten van oude stijl jazz gespeeld. Ook in de jazzrevivalperiode in de vijftiger jaren uit de twintigste eeuw was de muziek uit de Ragtime periode vaak te horen, bewerkt voor dixielandorkest. In Europa heeft met name de Engelsman Chris Barber zich sterk ingezet voor de Ragtime, door het met zijn dixielandorkest regelmatig ten gehore brengen van muziek uit de Ragtime periode.


Ragtime is oorspronkelijk uitsluitend gemaakt voor piano. Ragtime staat in tweekwartsmaat. Later zijn ook wel bewerkingen voor blaasorkest gemaakt, ook nog voordat de jazz in ontwikkeling kwam. De beroemdste ragtime-componisten waren Scott Joplin, James Scott en Joseph Lamb. De nu wereldwijd bekendste compositie is de Maple Leaf Rag. In Nederland is de rag The Entertainer het bekendst geworden, door de film The Sting.

zaterdag 2 augustus 2014

Duitse muziek

Opmerkelijk: de laatste tijd op onze site meer bezoekers uit Duitsland dan uit Nederland. Wat is eigenlijk Duitse popmuziek ?

Volgens Seije Slager, muziekjournalist bij dagblad Trouw, is de Duitse taal het onderscheidende kenmerk van Duitse popmuziek  “Op de een of andere manier lijkt het alsof de muziek als geheel daardoor ook eigener klinkt."
In Nederland wordt eigenlijk alleen hiphop, cabaret en volks repertoire in de eigen taal gezongen, aldus de journalist. "Haast alle gitaarbandjes hier zingen in het Engels. Maar ze klinken - misschien ook daardoor - vaak inwisselbaar. Terwijl je de Neue Deutsche Welle uit de jaren tachtig, ondanks of juist dankzij de taalbarrière, nog steeds overal ter wereld kunt horen. Ook bandjes die nu populair zijn in Duitsland, zoals Kraftklub, Die Heiterkeit of Vierkanttretlager doen mij eigenlijk veel meer dan hun Nederlandse collega's.” Slager zet Kraftwerk op 1 in zijn lijst. “Het is bijna een cliché om het te zeggen, maar er is geen andere band die zoveel invloed gehad heeft op alle elektronische muziek die erna kwam. Maar het was niet alleen invloedrijk, het klinkt ook nog steeds goed. Van 'Das Model' bestaat ook een tekstloze versie van voor strijkkwartet, en zelfs dan blijft het nummer overeind. Ook hierbij geldt trouwens dat het de Duitse taal belangrijk is. Kraftwerk heeft van dit nummer ook een Engelse versie opgenomen, daar kan ik helemaal niets mee.”
Koen Poolman, uitgever en hoofdredacteur van muziektijdschrift Oor zet Kraftwerk ook op 1. “Het belang van Kraftwerk overstijgt dat van de Duitse popmuziek. Met haar elektronische drummachines en synthesizers stond de groep uit Düsseldorf in de jaren zeventig aan de basis van de latere dancemuziek, zoals electro, house en techno.”
Kraftwerks breuk met de Angelsaksische poptraditie was volgens Poolman ingegeven door de wens om een eigen Duitse identiteit te creëren. “Kraftwerk verwoordde de gevoelens van een generatie oosterburen, opgroeiend in de jaren zestig en zeventig, die zich niet meer schuldig wilde voelen voor de geschiedenis en een nieuwe start wilde maken. Het werd een muzikale revolutie. Maar de robotachtige zanglijnen deden weinig voor de Duitse taal.”
Duitse pop is, volgens Poolman, samen met het Franse chanson, de meest 'volkseigen' popmuziek die buiten de Angelsaskische landen is gemaakt. "Wie op zoek gaat naar eigenzinnige geluiden, iets dat niet al honderd keer eerder is gedaan, vindt in Duitsland relatief veel nieuwe ideeën en radicale breuken met de pop- en rocktraditie. Duitse pop is geen slap aftreksel, het is een klap in je gezicht en dan een schop onder je hol. Voorwaarts!”