Phil Keaggy is een Amerikaanse gitarist en zanger die al meer dan vijftig albums uitgebracht heeft voor zowel de Christelijke als meer mainstream muziekmarkt. Voor zijn instrumentale albums ontving Keaggy meerder malen de GMA Dove Award. Twee keer werd hij genomineerd voor een Grammy Award voor ‘Best Rock Gospel Album’.
Phill Keaggy speelde al op vroege leeftijd in zijn eerste band, The Keytones. Na deze band volgden andere bands als The Vertices, The Squires en The Volume Four (later New Hudson Exit). Maar pas in 1970 nam Phil Keaggy met zijn band Glass Harp een eerste album op. Met dit album werd duidelijk dat Keaggy een enorm talent had: gitaar spelen. Glass Harp werd steeds populairder en stond in het voorprogramma van bands als The Kinks en Yes. Er volgden nog twee albums van deze band, maar in 1972 nam Keaggy de beslissing om alleen verder te gaan. In zijn solocarrière bracht hij vele succesvolle albums uit. Veel van zijn albums zijn instrumentaal.
Muziek raakt de mens. Binnen de muziekpsychologie wordt hier onderzoek naar gedaan. Dit artikel gaat over de factoren die van invloed zijn op de emoties. Uit onderzoek van Juslin, 2009, blijkt dat het om muzikale, persoonlijke en situationele factoren gaat. In dit artikel wordt hier dieper op ingegaan.
Soms is een emotionele reactie gebaseerd op de emotionele expressie van het stuk. Het is dan een algemene reactie op een heel stuk. Maar soms is heel precies aan te wijzen welke muzikale passages of eigenschappen reacties oproepen.
Er is bijvoorbeeld muziek die geassocieerd wordt met tranen. Dit komt vaak door voorhoudingen of melodische of harmonische sequensen .
Rillingen of kippenvel worden meestal veroorzaakt door een nieuwe of onvoorbereide harmonie.
Hart reacties worden veroorzaakt door syncopes en belangrijke gebeurtenissen die eerder gebeuren dan dat men er op voorbereid was.
Muzikale verwachtingen en het doorbreken van deze verwachting spelen een belangrijke rol bij de emotionele reacties op muziek.
Muziekluisteren zorgt ervoor dat verschillende onderdelen van de hersenen geactiveerd worden, en dat er dopamine wordt aangemaakt. Door dopamine voelt de mens zich goed. Het brein gaat direct aan het werk als het muziek hoort, er vind een soort van continue update plaats over wanneer de nieuwe beat zal klinken en wil deze innerlijke beat matchen met de echte. Als er dan een kleine verandering is die de verwachting doorbreekt (als een grapje) wordt het brein daardoor geprikkeld in positieve zin. “Het cerebellum heeft plezier in het aanpassen om synchroon te blijven lopen”, zo omschrijft Levitin het in This is your brain on Music.
Persoonlijke factoren die van invloed op de emoties zijn:
Leeftijd, geslacht, persoonlijkheid, muzikaal getraind zijn, muziekvoorkeur en de gemoedstoestand van het moment zijn belangrijk in de emotionele reactie op muziek. Bekendheid met een muziekstuk geeft vaak sterkere emotionele reacties.
Muzikaal geschoold zijn, of veel muzikale kennis, kan tot gevolg hebben dat er minder emotionele betrokkenheid is en er meer analytisch geluisterd wordt. Dat zou ook te maken kunnen hebben met de luisterhouding of luistertypologieën . Waarom sterkere emotionele reacties op bekende muziek? Dat kan komen doordat de luisteraar persoonlijke herinneringen verbindt aan de muziek. Iedere keer als de luisteraar deze muziek weer hoort, worden de herinneringen opgeroepen en raken ze meer verankerd. De emotie die bij de herinnering wordt gevoeld blijft sterk en wordt aan de muziek gekoppeld. Bijvoorbeeld bij liefdesverdriet: als iemand net verlaten is door zijn geliefde draait hij bepaalde muziek die bij die situatie past. Deze muziek heeft dan een hele sterke emotionele lading, en herinneringen zijn het sterkst als er emoties aan gekoppeld zijn. Daarom zal deze muziek die verdrietige emotie blijven oproepen.
Situationele factoren die van invloed op emoties zijn:
Fysieke factoren, zoals de ruimte, de tijd, de plaats, akoestiek, visuele omstandigheden spelen een rol. Sociale factoren spelen ook een belangrijke rol: wordt er alleen geluisterd of samen met anderen? Is er een speciale gelegenheid waarbij de muziek wordt geluisterd, zoals bijvoorbeeld een bruiloft, of is er een speciale omstandigheid als een vakantie? Ook is het oproepen van emoties afhankelijk van de uitvoeringsvoorwaarden. Met andere woorden: hebben de musici goed gerepeteerd of niet.
Er zijn verschillende onderliggende mechanismen aan te wijzen waardoor mensen een emotionele reactie op muziek hebben.
Hersenstam reflex
Een of meer fundamentele akoestische karakteristieken in de muziek worden door het brein, de hersenstam gesignaleerd als belangrijk. Zoals geluid dat plotseling luider, dissonant klinkt. Maar ook tijdelijk snelle patronen veroorzaken activiteit in de luisteraar.
Evaluatieve conditionering
Een emotie wordt opgeroepen door een muziekstuk. Dit komt simpelweg omdat deze stimulus vaak tegelijkertijd met een andere negatieve of positieve stimulus voor is gekomen. Bijvoorbeeld muziek die je altijd samen met een vriendin hoorde. Muziek wordt vaak gedraaid zonder dat dit de hoofdactiviteit is. Hierdoor is er een subtiele conditionering waar men zich niet van bewust is.
Emotionele besmetting
De luisteraar neemt de emotionele expressie in de muziek waar en internaliseert deze. Omdat muziek vaak expressieve patronen gebruikt die lijken op emotionele spraak komt er een neurologisch proces op gang die leidt tot het innerlijk nabootsen van deze emotie.
Visuele verbeelding
De emotie wordt opgeroepen in een luisteraar doordat deze visualiseert tijdens het luisteren naar muziek. De luisteraar lijkt de muzikale structuur te conceptualiseren door onderlinge relaties tussen de muziek en plaatjesschema’s te visualiseren. De luisteraar maakt eigen beelden bij de muziek.
Episodische herinneringen
Dit verwijst naar een proces waarbij de emotie wordt opgeroepen doordat de muziek een persoonlijke herinnering aan een specifieke gebeurtenis in iemands leven oproept. (Darling, they are playing our tune phenomenon, Davies 1978) Als de herinneringen zijn opgeroepen worden ook de bijbehorende emoties opgeroepen.
Muzikale verwachting
Muzikale verwachtingen en de doorbreking hiervan spelen een belangrijke rol bij de emotionele reacties op muziek.
Muziek is dus doelbewust gemaakt om ons op een bepaalde manier te ontroeren. Effectieve muziek zoals een groove , heeft kleine, subtiele afwijkingen in de timing. Als een rat dat hoort voelt hij angst, maar mensen zijn door hun cultuur en ervaring gewend dat muziek geen bedreiging is. Daarom wordt deze kleine afwijking of schending door het cognitieve systeem geïnterpreteerd als een bron van plezier of amusement. Eigenlijk net zoals de achtbaan. Wij hebben geleerd dat dit niet gevaarlijk is en interpreteren een ritje in de achtbaan als plezier.
Het is duidelijk dat het begrip van de muzikale emotie toe te schrijven is aan een complex geheel van muziek, luisteraar en situatie. Er zijn emoties die horen bij het luisteren in sociale settings: blijdschap, plezier, boosheid. Er zijn ook emoties die vaker voorkomen bij het alleen luisteren naar muziek: rust, nostalgie en verdriet.
'Suzanne' is een bewerking van een liedje van Leonard Cohen. Het is wel aardig om te weten dat het eerst een gedicht was, en dat Cohen het niet voor zichzelf op muziek zetten, maar voor zangeres Judy Collins, in 1966. Nog aardiger is het om te weten dat het vage en dromerige lied wel degelijk teruggaat op een duidelijke aanleiding. Cohen trok in de zomer van 1965 een tijdlang op met ene Suzanne Verdal McCallister. Zij was een wat mysterieus en zweverig hippiemeisje, en dat was ze nog steeds toen ze in 1998 geïnterviewd werd door de BBC-radio: een danslerares en massage-therapeute, wonend in een kleine woonwagen, samen met haar zeven katten. Zij vertelde toen over haar jonge jaren in Montreal en over haar krakkemikkige huisje op de oever van de Saint-Lawrence-rivier. ''There was so much energy snd sharing and inspiration and pure moments and quality times together on very little or no money.'' In die paradijselijke, half-religieuze hippiesfeer dook Leonard Cohen op, maar zonder er helemaal in op te durven gaan – zoals uit zijn gedicht al bleek.
In het Engels gaf Suzanne haar vriendje vaak thee en sinaasappelen: ''And she feeds you tea and oranges / that comes all the way from China.'' 'Oranges' zijn sinaasappelen en die komen inderdaad helemaal uit China, zoals het woord al zegt: 'China's-appelen'. Van die thee en die sinaasappelen maakte vertaler Rob Chrispijn indertijd ''pepermuntjes / want ze geeft je graag iets tastbaars.'' Dankzij het interview weten we nu dat het geen gewone sinaasappelen waren. ''We had tea together and mandarin oranges'', vertelde de echte Suzanne. Mandarijnen dus. Ook dat woord verwijst naar de Chinese herkomst. Als Chrispijn dat meteen had geweten, had hij voor zijn bewerking geen pepermuntjes hoeven te verzinnen. Hij had in de citrussfeer kunnen blijven. Evenveel lettergrepen, hetzelfde woordaccent. Zing maar mee, op zijn Herman van Veens: ''En ze geeft je graag mandarijntjes / want ze geeft je graag iets tastbaars.'' Veel gezonder ook.
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Iowa, Florida of New York ?
In deze tweede aflevering
Alaska
Geen bekende muziekartiesten, zoals verwacht, uit deze staat.
Wel eens gehoord van Khaleed "Khleo" Thomas, Joshua Jacob Morrow of Lincoln Brewster ? Ik niet.
Bekendste artieste: Kate Earl. Geboren in 1981 en dus redelijk recent actief op de muziekmarkt.
Nina Simone, artiestennaam van Eunice Kathleen Waymon, (Tryon (North Carolina), 21 februari 1933 - Carry-le-Rouet (Frankrijk), 21 april 2003) was een Afro-Amerikaanse singer-songwriter, pianiste en burgerrechtenactiviste. Ze wordt vooral gerekend tot de jazzmuzikanten, maar had zelf een hekel aan deze term. In haar werk zijn ook de invloeden van blues, rhythm-and-blues en soul te horen.
Simone werd geboren als één van acht kinderen. Zoals een aantal andere Afro-Amerikaanse artiesten, werd ze geïnspireerd door Marian Anderson en begon ze te zingen in de plaatselijke kerk, waarbij ook haar bijzondere talenten achter de piano zichtbaar werden. Toen ze op tienjarige leeftijd debuteerde bij een pianoconcert moesten haar ouders, die op de voorste rij waren gaan zitten, plaatsmaken voor blanken. Dit incident zorgde ervoor dat Simone later betrokken raakte bij de Amerikaanse Civil Rights Movement van Martin Luther King.
Toen ze zeventien was, vertrok Simone naar Philadelphia, waar ze pianoles gaf en andere artiesten begeleidde. Dankzij sponsorgelden van weldoeners kon ze het pianospelen verder leren op de prestigieuze Juilliard School in New York City. Door een gebrek aan fondsen kon ze echter niet als eerste Afro-Amerikaan een pianoconcert geven. Later solliciteerde ze bij het Curtis Institute, waar ze werd afgewezen, volgens Simone omdat ze zwart was, maar waarschijnlijker is dat de vrije en impulsieve geest die Simone was niet goed paste in het strakke keurslijf van de klassieke muziek en gaf het Curtis Institute Simone het welgemeende advies haar talenten in blues en jazz te gebruiken. Simone is haar pianospel altijd blijven doorweven met flarden klassiek waarbij Bach en Chopin het vaakst voorkwamen. Zelf zei Simone daarover "best of both worlds, if I feel it I need to play it".
In plaats daarvan koos Simone voor blues en jazz, nadat ze begon te werken in een nachtclub in Atlantic City. In 1954 nam ze de naam "Nina Simone" aan - "Nina" was de koosnaam van haar vriendje voor haar (Spaans voor "meisje") en "Simone" verwees naar de Franse actrice Simone Signoret. Het publiek merkte haar voor het eerst op in 1959 door haar hartverscheurende vertolking van George Gershwins "I loves you Porgy" (uit de musical Porgy and Bess), wat uiteindelijk haar enige top-40-hit in de Verenigde Staten bleek te zijn. De hit werd gevolgd door "My baby just cares for me", wat in 1987 opnieuw een hit werd (waaronder #1 in Nederland), doordat het gebruikt werd in een televisiecampagne voor Chanel No. 5-parfum. Haar grootste hit in Nederland, "Ain't got no - I got life", werd in 1998 opnieuw uitgebracht, nadat het gebruikt werd in een reclame voor Amev-verzekeringen. De inspanningen van Simones echtgenoot en manager Andrew Stroud hebben er voor gezorgd dat zij wereldwijd een ster werd.
In de jaren zestig was Simone betrokken bij de burgerrechtenbeweging en nam ze een aantal politieke nummers op, waaronder "To be young, gifted and black" (later gecoverd door Aretha Franklin en Donny Hathaway), "Backlash blues," "Mississippi goddam" (een reactie op de moord op Medgar Evers en het bombardement op een kerk in Birmingham (Alabama) waarbij vier zwarte kinderen gedood werden), "I wish I knew how it feels to be free" en Bertolt Brecht's Kurt Weill's "Pirate Jenny", dit keer gesitueerd in een hotel in het zuiden.
In 1961 nam Simone haar versie op van het traditionele lied "The House of the Rising Sun", een nummer dat later opgenomen werd door Bob Dylan en een hit werd in de versie van The Animals. Andere liedjes waar ze bekend van is zijn "I put a spell on you" (origineel van Screamin' Jay Hawkins), "Here comes the sun" van The Beatles, "Four women", "I shall be released" (ook van Dylan) en "Ain't got no - I got life". Simones veelzijdigheid als artiest bewees ze met haar muziek, die door haar eenvoud aan de folkmuziek deed denken. In één enkel concert kon ze gemakkelijk overgaan van gospel-georiënteerde muziek naar blues en jazz. In de film "The Thomas Crown Affair" uit 1968, met Steve McQueen en Faye Dunaway, zat het nummer "Sinner man" van Simone en dat zorgde ervoor dat ze bij een breder publiek bekend werd. "Sinner man" is ook gebruikt als sample voor het nummer Get By van de Amerikaanse rapper Talib Kweli. In de remake van deze film uit 1999, dit keer met Pierce Brosnan en Rene Russo, zat hetzelfde lied.
Nina Simone trad voor het eerst op in Nederland op 25 december 1965 in het Mickery theater te Loenersloot, dit concert is uitgezonden op televisie. De registratie van dit concert is meer dan 40 jaar zoek geweest maar inmiddels teruggevonden. Daarna volgden concerten in 1967, 1968, 1971 (samen met Boy Edgar's Big Band), tijdens dit concert zong Simone de meest indringende en door de ziel snijdende versie van Billie Holiday's lugubere "Strange Fruit" (over een lynchpartij in Alabama) die ze ooit zong. De televisieregistratie van dit concert is tot op heden nog niet teruggevonden in de archieven. In 1978 en 1982 trad ze op bij het North Sea Jazzfestival en in 1988 gaf ze een serie van acht concerten door geheel Nederland.
Simone heeft altijd een goede band gehad met Nederland, ze voelde zich goed in de ontspannen sfeer en had veel vrienden o.a. Willie Langenberg, Boy Edgar, Juliska Juhasz (wiens dochter Nina petekind was van Simone), Gerrit de Bruin. Ook als er geen concerten in Nederland waren vertoefde Simone in de jaren van 1965 tot 1971 vaak in Nederland.
De scheiding van Simone met haar echtgenoot en manager Andrew Stroud heeft de basis onder haar bestaan weggeslagen en zij verbrak de banden met RCA, haar platenmaatschappij sinds 1966. Kenmerkend is dat Simone erop stond dat haar laatste plaat met RCA "It is finished" als naam kreeg. Later begreep RCA waarom.
Simone wilde in deze periode eigenlijk geen concerten meer geven maar gebrek aan geld dwong haar toch nu en dan het podium op. Uiteindelijk vertrok ze naar Afrika en verbleef daar enige jaren, zonder op te treden.
In 1976 door geldgebrek gedwongen kwam ze terug naar Europa. Simone vond Claude Knobs van het Montreux Jazzfestival bereid haar in te passen in het reeds overvolle programma van zijn festival. Simone zou een concert van 20 minuten doen en kreeg ook betaald voor 20 minuten. Het concert duurde echter meer dan een uur. Van dit concert is een dvd in de handel met de naam "Nina Simone live at Montreux 1976"
In 1971 verliet Simone de Verenigde Staten na onenigheid met managers, platenmaatschappijen en de belastingdienst. Het racisme gaf ze ook als reden om te vertrekken. Ze kwam in 1978 terug en werd gearresteerd voor belastingontduiking (ze weigerde een aantal jaren belastbaar inkomen op te geven als protest tegen de Vietnamoorlog). Ze heeft in verschillende landen gewoond, zoals de Caribische eilanden, Afrika en Zwitserland. Van 1988 tot 1992 woonde Simone in Nederland, eerst in Nijmegen en daarna in Amsterdam. Vervolgens verhuisde ze naar Frankrijk, waar ze tot haar dood leefde. Simone ging door met optreden tot ze 68 was. In 1983 en 1984 trad ze regelmatig op in de Ronnie Scott's jazzclub in Londen. Van 1984 tot 1988 ging Simone door een diep dal, gedreven door haar emotionele impulsiviteit was het haar bijna onmogelijk nog op te treden en een stabiel leven te leiden, met als gevolg verkeerde keuzes, verkeerde managers en tenslotte volledige chaos, niet meer weten waarheen en uiteindelijk belde ze in haar nood haar beste vriend in Nederland, Gerrit de Bruin. Samen met Raymond Gonzalez die optrad als manager heeft De Bruin Simone voor de keuze gesteld: wij zullen zorgen dat je een huis krijgt, zullen concerten voor je boeken, weer structuur in je leven aanbrengen maar kunnen dat alleen als jij meewerkt. Werk je mee of werk je niet mee? Simone pakte die kans en verhuisde naar Nederland.
In Nederland, begeleid door De Bruin, kwam er weer rust in haar leven en pakte ze de draad van haar optredens weer op. Nadien volgden tot en met 2002 nog honderden concerten, verscheen haar autobiografie en werd ook haar laatste cd "A Single Woman" uitgebracht. In 1995 in Bouc Bel Air schoot Simone op haar buurjongen met een luchtgeweer omdat ze zich door zijn gelach niet kon concentreren. In de muziekwereld had ze de reputatie lastig en wispelturig te zijn. Simone zelf probeerde dit beeld van haar altijd recht te zetten alhoewel ze erkende te lijden onder haar impulsiviteit en emotionaliteit waardoor ze dingen deed die ze eigenlijk niet wilde doen. Deze emotionaliteit/impulsiviteit was tevens een van de eigenschappen tijdens haar concerten, waarmee ze gepaard aan haar bijzondere pianospel en markante stemgeluid een zaal vol swingende en dan weer huilende toeschouwers had. In de nadagen van haar loopbaan keek ze tijdens optredens vaak terug op gebeurtenissen in haar carrière, waaronder haar soms bijzondere eisen. Simones koninklijke eisen en gedrag op het podium leverde haar de titel "High Priestess of Soul" op. Simone moest zelf niets van die titel hebben, I play "black classical music" and my name is Nina Simone. Simone overleed 2e paasdag 2003 in haar huis in Carry-le-Rouet aan de gevolgen van borstkanker.
Muziek waarin twee of meer onafhankelijke melodieën worden samengevoegd (bekend als contrapuntische muziek of kortweg contrapunt) kan op tal van verschillende manieren worden geschreven. De melodielijnen, ook wel ‘stemmen’ genaamd, om het even of ze gezongen of gespeeld worden, kunnen vrij worden gecomponeerd of genoteerd worden volgens een soort georganiseerd principe, zoals bijvoorbeeld in een steeds terugkerend thema dat door iedere stem bij toerbeurt speelt of zingt.
Het eenvoudigste voorbeeld van deze stijl (die ‘imiterend’ contrapunt wordt genoemd omdat de stemmen klinken alsof ze elkaar nadoen) is het rondo waarin alle stemmen een enkelvoudig thema telkens herhalen, elk daarvan op een verschillende tijd.
De meest complexe imitatieve stijl is de fuga waarin een kort, telkens terugkerend thema (het ‘subject’) in een complexe conversatieweefsel gemengd wordt met vrij gecomponeerde melodielijnen.
Hoewel de fuga niet is gedefinieerd in een vaststaande structuur bezitten de meeste voorbeelden een identieke vorm die begint met een makkelijk te herkennen begin: de ‘expositie’. De eerste stem begint het thema te spelen, gevolgd door een tweede die datzelfde thema op een andere toonhoogte uitvoert terwijl de eerste stem verder gaat met een complementaire melodie. Het werk vervolgt dan melodielijn na melodielijn tot alle stemmen aan de beurt zijn geweest (meestal gaat het om drie tot vijf stuks).
Zo’n fuga zou nogal saai worden wanneer een componist domweg zou doorgaan om met zo’n thema als in een carrousel te laten ronddraaien. Dus wordt doorgaans voordat de inzet van het thema terugkeert een nieuw motief geïntroduceerd. Dat wordt episode genoemd en bestaat uit een kort stukje muziek dat als regel is afgeleid van het thema en dat als sequens wordt behandeld, dat wil zeggen wordt herhaald op geleidelijk lagere of hogere toon om zo het stuk in een nieuwe toonsoort te brengen.
De rest van de fuga bestaat uit uit een afwisseling van de motieven in diverse toonaarden en meer episoden, maar om voor meer spanning en contrast te zorgen kan de componist het thema op steeds ingewikkelder manier gaan behandelen, bijvoorbeeld door het met zichzelf te overlappen (stretto) of het op zijn kop te zetten (inversie), het van achter naar voren te laten spelen (retrograde), de notenwaarden te verlengen (vergroting) of juist te verkorten (verkleining).
Het schrijven van fuga’s kwam tot bloei gedurende de Renaissance, hoewel in die tijd nog geen duidelijk concept bestond van wat een fuga feitelijk was. De term beschreef gewoon de textuur van de stemmen die op een fuga achtige manier werden behandeld. Pas in de Barok gingen componisten als Frescobaldi en Sweelinck hele werken in fugavorm gingen schrijven. Ze maakten vaak gebruik van meer dan één thema en gaven dergelijke werken namen als canzona, ricercare en fantasie. De fuga ontwikkelde zich gedurende de hele zeventiende eeuw verder en bereikte zijn glansperiode in de achttiende eeuw. Met name in de werken van de grootste contrapuntist ooit: J.S. Bach.
Gedurende de Barokperiode werd de fuga beschouwd als de meest ‘geleerde’ muziekvorm, een stijl die alleen door de elite kon worden gewaardeerd. Wanneer fuga’s werden gebruikt in de kerkmuziek was de veelgelaagde rijkdom bedoeld om de congregatie te vervullen van een verwarde verbazing en bewondering.
Voor minder begaafde componisten kon het schrijven van een fuga een moeizaam en mathematisch proces zijn, maar voor een meester als Bach die welsprekende fuga’s kon improviseren op klavecimbel en orgel en die met een oogopslag de unieke mogelijkheden zag van een gegeven thema, leek het een peulenschil.
De fuga raakte na de Barok enigszins in onbruik, maar bleef in het curriculum van componisten en muziekstudenten een belangrijk item. Menige componist van Mozart (in de finale van de Jupiter symfonie) tot Schönberg (in Pierrot lunaire) zorgde voor een in hun tijd belangrijke herintroductie van het genre. Een van de mooiste voorbeelden is van Beethoven die de grootse en krachtige Grosse Fugue (de oorspronkelijke finale van zijn strijkkwartet op. 130) beschouwde als het hoogtepunt uit zijn kamermuziek werken.
Begin '64 is de Amerikaanse (blanke) muziekscene behoorlijk ingedut. De surfrage is uitgewoed en The Beach Boys zoeken andere onderwerpen om over te schrijven, auto's en meisjes bijvoorbeeld. De hitparades staan vol pre-fab artiesten die van muziek worden voorzien vanuit de Brill Building in New York, waar alle muziekuitgevers huizen. Daar schrijven tussen negen en vijf Gerry Goffin en Carole King, Barry Mann en Cynthia Weill, Howard Greenfield, Neil Sedaka en tientallen anderen in kleine kamertjes met alleen een piano honderden hits. Zelfstandig werkend, maar niet minder productief, is het duo Burt Bacharach en Hal David. Grote hitmakers zijn ook The Four Seasons (Sherry, Big Girls Don't Cry).
Na de droefenis over de moord op president John F. Kennedy kunnen de Verenigde Staten begin '64 wel een verzetje gebruiken.
Dat komt er in de vorm van een britse invasie, aangevoerd door The Beatles, de Stones en de Dave Clark Five. Het optreden van de Fab Four in de Ed Sullivan Show inspireert talloze Amerikaanse jongeren tot het zelf beginnen van een beatband, zoals The Byrds, The Beau Brummels (Laugh Laugh, Just A Little), The McCoys (Hang On Sloopy, met Rick Derringer), The Knickerbockers (Lies) en The Leaves (Hey Joe). Zelfs folkie Bob Dylan gespt een elektrische gitaar om, gevolgd door The Turtles (Happy Together, Elenore; met Mark Volman en Howard Kaylan-vanaf '70 bij Frank Zappa, daarna solo als Flo & Eddie), The Fugs, The Mamas & The Papas en The Lovin'Spoonfull.
In de Verenigde Staten wordt de beat al snel vercommercialiseerd met Paul Revers & The Raiders (Kicks, Hungry), Tommy James & The Shondells (Hanky Panky, Mony Mony), The (Young) Rascals (Good Lovin', Groovin', People Got To Be Free), The Association (Cherish, Windy), Sonny & Cher en The Monkees. Maar in talloze garages gaan groepen als The Sonics en The Electric Prunes juist een tegenovergestelde richting op en ontwikkelen een nieuw genre: Psychedelica. Pre-Echo's daarvan klinken door in hits uit '66 van de Bobby Fuller Four (I Found The Law), The Mysterians (96 Tears) en The Left Banks (Walk away Renee).
Andere landen
Ook buiten Engeland en de Verenigde Staten slaat beat in als een bom en richten talloze jongeren een band op. Them uit Ierland (met Van Morrison) zit nog dichtbij de bron, wat niet gezegd kan worden van de Australische Bee Gees en The Easybeats (Friday On My Mind), The Spiders (Japan), Los Shakers (Mexico) en Les Lutains (Canada). Ook in vrijwel ieder Europees land duiken beatgroepen op: The Cousins, The Pebbles, The Skakespeares (Belgie), The Rattles, The Lords (West Duitsland), Los Bravos, Los Brinkos (Spanje), The Beefeaters, Sir Henry & His Butlers (Denemarken), Ola & The Janglers, The Hep Stars, The Tages (Zweden), Les Sauterelles (Zwitserland). In Italie (Adriano Celentano) en Frankrijk (Johhny Haliday, Michel Polnareff) zijn het vooral solisten die zich met beat bezig houden.
Ook Nederland kent een omvangrijke beatscene.
Het internationale succes van de beatmuziek maakt het voor Britse bands die in eigen land niet aan de bak komen, mogelijk elders hun brood te verdienen. The Scorpions en The Primitives in Italie, Tony Sheridan en de Liverbirds in West Duitsland. De romantiek van de beatperiode blijft ook latere generaties aanspreken. Opmerkelijk bewijs daarvan is het grote aantal jongeren bij de talloze Back To The Sixties-festivals, waar grootheden uit die tijd met stramme leden hun oude hits nog eens afdraaien.
De Beat is ook van onvloed op veel garagebands die in de loop van de jaren tachtig opduiken. Daarnaast ontstaat er een internationaal netwerk van bands, fanzines en kleine labels, waarin het natuurgetrouw kopieren van het jaren-zestig geluid centraal staat. In Engeland zijn The Prisoners hierin toonaangevend; in Nederland de Vera-krant (huisorgaan van het gelijknamige Groningse jongerencentrum) en het in Utrecht gesitueerde Kelt Records, dat platen uitbrengt van onder meer The Other Side en The Kliek.
Incidenteel profileren zich ook buiten dat circuit groepen met een sterk door de beat beinvloede sound (Badfinger, The Raspberries, The Rousers, The Keys, The Headless Horsemen). Midden in de jaren negentig duiken er weer opvallend veel nieuwe jonge Beatbands op:
The Kaisers (Schotland), Mystreaded (Engeland), The Aardvarks, The Kwyet Kinks (Denemarken), The Loved Ones (Verenigde Staten) en The Fall-Outs.
Hun Nederlandse equivalenten zijn The Ace-Tones (Delft), The Firebirds (Groningen), The Beatkings, The Perverts (Rotterdam), Kek '66 (Amsterdam), The Schizofrenics, Misselijk (Utrecht), The Mot Squad, The Riddlers, The Budgetics, The 1-2-5 (Gouda), The Mashed Potatoes (Noordwijk) en de Sgeurvreters (Haarlem). De vaak alleen op vinyl verschijnende platen van deze bands zijn terug te vinden op labels als Estrus (Seattle), Norton (New York), Get Hip (Pittsburg), Munster (Madrid), Phonogram (Utrecht) en Kogar (Groningen).
Muzikaal verwant zijn de acts die zich bezighouden met de halverwege de jaren negentig weer populaire surfmuziek. Ook in de Britpop klinkt de invloed van de beat duidelijk door. Zo Start Kula Shaker haar carriere in het voorprogramma van Mystreaded en The Aardvarks en is hun hituitvoering van Hush gebaseerd op die van The Prisoners. De Amerikaanse beatperiode staat centraal in de film That Thing You Do ('96) van acteur Tom Hanks, die als lid van The Wonders zelf ook de soundtrack produceert.
"If I Had a Hammer" is geschreven door Pete Seeger en Lee Hays in 1949, en werd als eerste door The Weavers op plaat gezet.
Meer dan 10 jaar later, in 1962, namen Peter, Paul and Mary het nummer op en hadden er meer success mee dan hun voorgangers.
Trini Lopez nam het een jaar later op en daarna nog vele andere artiesten over de hele wereld.
Toen Seeger en Hays het nummer componeerden werd het min of meer een lied dat de destijds progressieve arbeidersbeweging ondersteunde in hun strijd voor arbeidsrecht en betere arbeidsomstandigheden.
In de tekst wordt verwezen naar de arbeidsbeweging en arbeidersattributen als symbol voor verzet, actie en gelijkheid.
De eerste twee coupletten noemen de hamer en de werkbel. Het derde couplet vermeldt "ha[ving] a song," dat verwijst naar het samen de stem verheffen voor eigen recht en tegen overheersing. Het laatste vers herinnert de luisteraar eraan nu gebruik te maken van hamer, bel en lied.
Hoewel The Weavers geen groot commercieel hadden met het nummer, werd het wel een bekend lied in bepaalde kringen. Toen Peter, Paul and Mary het in ’62 opnamen was de betekenis van de tekst meer dan duidelijk door de opkomende burgerrecht beweging. De hamer en de bel waren weliswaar krachtige symbolen, maar sleutelteksten waren dit keer de in het refrein genoemde "love between my brothers and my sisters,", en de regel in het laatste couplet "hammer of justice"/"bell of freedom".
Folkmuzikant Pete Seeger krijgt een onderscheiding van de American Academy of Arts and Letters.Foto: AFP
Dat is woensdag 25 april 2012 bekendgemaakt.
De 92-jarige Seeger neemt de onderscheiding, bestaande uit een certificaat en duizend dollar, op 16 mei in ontvangst. "Ik ben blij dat we allemaal beseffen dat de kunsten, in brede zin, de redding kunnen zijn van de wereld, het menselijk ras", schrijft Seeger in een brief aan de Academy.
Volgens Academy-directeur Virginia Dajani zal Seeger mogelijk optreden bij de uitreiking.
Seeger maakte in de jaren veertig en vijftig deel uit van The Weavers. Ook schreef hij If I Had a Hammer en We Shall Overcome, in de jaren zestig het 'volkslied' van de Amerikaanse burgerrechtenbeweging.
In 1955, tijdens het McCarthy-tijdperk, werd hij tot een jaar gevangenisstraf veroordeeld wegens on-Amerikaanse activiteiten. Hij zat echter maar een paar dagen vast.
In oktober vorig jaar zong hij samen met Arlo Guthrie, ook een folkheld, bij een demonstratie van de Occupy-beweging in New York nog eens We Shall Overcome.
Enkele veel gebruikte houtsoorten in gitaren zijn:
Triplex wordt bij goedkope gitaren gebruikt voor het bovenblad. Triplex is opgebouwd uit drie lagen hout waarvan de draadrichting beurtelings loodrecht over elkaar lopen. Doordat deze lagen op elkaar zijn vastgelijmd, maakt de ene laag het onmogelijk dat de andere zou krimpen of zwellen. Door deze eigenschappen verliest het hout wel meer van zijn natuurlijke eigenschappen zoals doorgeven van trillingen en resonantie’s.
Sparrenhout (vurenhout/Fichte/Spruce)
Dit wordt gebruikt voor het bovenblad en zangbalkjes. Fichte is afkomstig van de fijnspar (naaldboom) uit de alpen en is een goede geleider van trillingen. Kwaliteiten zijn te vinden in de fijnnervigheid en gelijkmatigheid van de nerven in het hout. Hoe fijnnerviger hoe veerkrachtiger de plaat, hoe helderder de klank. Sitka Spruce is ook sparrenhout, maar afkomstig uit Noord-Amerika.
Wester red Ceder
Deze houtsoort wordt ook gebruikt voor het bovenblad en de zangbalkjes is afkomstig uit Noord-Amerika. Ceder is zachter dan sparrenhout waardoor het minder veerkrachtig is en sneller beschadigd. Cederhout geeft een zachtere, minder heldere klank dan vurenhout. Ook hier zijn er diverse kwaliteiten in fijnnervigheid van het hout.
Palissander
Hiervan worden de zijkanten en het achterblad gemaakt. Er bestaan twee soorten: Braziliaans- en Oostindisch palissander. Braziliaans palissander heeft een iets duidelijker structuur en is meer geel-bruin van kleur en reoneert iets beter. Oostindisch palissander is rechter van nerf en is vaak paarsachtig van tint.
Mahoniehout
Dit wordt gebruikt voor de hals. Mahoniehout is zowel sterk als stabiel en is tevens licht van gewicht.
Ebbehout
Ebbehout wordt gebruikt voor de toets vanwege zijngoede hard- en gladheid.
Hit the road Jack werd oorspronkelijk geschreven door r & b -zanger Percy Mayfield die het opnam als een a-capella-song die hij doorspeelde aan platenproducer Art Rupe. Op The Ultimate Collection van hem is die versie te horen en, sorry dat ik het zo omschrijf, maar dit is echt kantje boord. Niet meer dan een demoversie, zo klinkt het, slordig gezongen en even slordig ingeblikt. Nu was Percy nochtans een steengoede zanger die gemakkelijk liedjes kon schrijven. De vrouwen waren dol op hem, niet zozeer op zijn stem, maar vooral op zijn uiterlijk. Toen daar na een zwaar ongeval niet veel meer van overbleef, geraakte hij in duistere nightclubs en kroegen verzeild. Gelukkig voor hem had hij een rist goeie songs aan Ray Charles doorgespeeld die hem uit dankbaarheid een platencontract aanbood bij zijn eigen Tangerine label. Ray Charles pikte ook Hit the road Jack op of, als we het verhaal mogen geloven, beloofde persoonlijk aan Percy dat hij het nummer zou opnemen, nadat deze hem zijn versie had overhandigd. Wat Charles vooral aansprak in het liedje was het vraag- en antwoordspelletje dat voortdurend in het liedje aanwezig is, een manier van zingen aan de gospel ontleend. Charles had deze manier van zingen al eerder met goud weten te bekronen in zijn versie van What’d I say.
Voor de opname van Hit the road Jack deed Charles beroep op producer Sid Feller. In de maand september van 1961 werd het nummer op 45 toeren uitgebracht met als b-kant The dangerzone. Iets later staat het nummer de eerste plaats van Bill board’s Hot One Hundred. Ray moest wel eerst Bobby Vee met Take good care of my baby aan de kant duwen. Een jaar eerder had Charles daar al staan pronken met Georgia on my mind. Hij zou twee weken op één blijven halthouden tot Dion zijn plaats kwam opeisen met Runaround Sue. Het zo Ray Charles nadien nog één keer lukken op één te geraken met het country getinte I can’t stop loving you waarmee hij een geheel andere stijl aansneed, maar zijn stem bleef onaangeroerd. In de r&b hitlijsten van 1961 klom Ray Charles met Hit the road Jack gemakkelijk naar de eerste plaats. Dat was hem daar eerder al zes keer gelukt.
In Groot-Brittannië, waar Ray Charles tot dan doe voorzichtig van zich had laten horen, in de charts bedoel ik dan, geraakte Hit the road Jack tot op de zesde plaats. Met I can’t stop lovingyou lukte het hem wel tot bovenaan te geraken. In België was er voor Hit the road Jack een dertiende plaats weggelegd, voor I can’t stop loving you een eerste. Eind 1960 stond Ray Charles met Hit the road Jack op de twintigste plaats in de Nederlandse top veertig, een lijst die hij zeven maanden later zou aanvoeren met I can’t stop loving you. Hit the road Jack zou in de lente van 1976 nog eens in de hitlijsten opduiken, maar dan in de versie van The Stampeders, een Canadese groep, ooit begonnen als The Rebounds. Een jaar later, in 1965, noemden ze zich The Stampeders. We moeten hen zeker nog kennen van hun niet onaardige hit Sweet citywoman uit 1971. Er zouden daarvan méér dan een miljoen exemplaren van verkocht worden. Vijf jaar later was het opnieuw raak voor Rich Dodson, Kim Berly en Ronnie King toen ze samen met de legendarische deejay Wolfman Jack een noveltyversie opnamen van Hit the road Jack. Zowel in België als in Nederland werd het een top tien hit. In Amerika geraakten ze net tot aan de rand van de top veertig. In 1977 ging de groep uit mekaar om vijftien jaar later opnieuw te gaan optreden, vooral in hun thuisland Canada.
In onze niet officiele serie "tsja...zo kan het ook" de Eagles klassieker Hotel California, ook uit het repertoire van De Krekels.
Het moest de 'de perfecte rocksong' worden. En daar zijn de Eagles aardig in geslaagd. Hun 'Hotel California' werd het nummer waarmee ze tot in de lengte der dagen vereenzelvigd zouden worden, het voor velen artistieke hoogtepunt in de carrière van de band. Maar het nummer dat op het gelijknamige album uit 1976 staat, leidde ook het begin van het einde in. Op het moment dat de Eagles beginnen te werken aan wat 'Hotel California' zou gaan worden, hebben ze net een uiterst succesvolle verzamelaar op de markt gebracht. Ze groep bestaat dan een jaar of vijf. Eerst als begeleidingsband van Linda Ronstadt, later zelfstandig opererend. De naam 'Eagles' wordt gekozen als een verwijzing naar de collega's en vrienden van The Byrds.
Het debuut van de band, simpelweg 'Eagles' genaamd, bestaat uit tamelijk onschuldige countryrock. Maar naarmate de jaren vorderen, raakt de country steeds meer op de achtergrond, terwijl de rock de overhand kreeg, en de daarmee gepaard gaande ruige levensstijl: drank, drugs en vrouwen. In 1975 is de formatie misschien wel de grootste ter wereld – in ieder geval in Amerika. Dat deze uitbundige levensstijl zijn tol wel moest gaan eisen, wisten de mannen zelf ook wel. Dus wilden ze hun 'perfecte rocksong' dat gevoel laten vangen. Maandenlang verbleven ze in studio's in Los Angeles en Miami om 'Hotel California' te perfectioneren.
''We hebben onszelf opgesloten met een goed gevulde koelkast, een pingpongtafel, rolschaatsen en een paar legerbedden in de studio, en hoefden zo dagenlang niet naar buiten,'' herinnerde zanger en drummer Don Henley zich in Rolling Stone de sessies. ''Steeds maar schaven, schaven, schaven aan dat nummer. Take na take, na take.'' En dan te bedenken dat Henley en zijn mede-Eagle Glenn Frey het nummer aanvankelijk maar niets vonden.
De net bij de band gekomen Don Felder had een op zijn twaalfsnarige gitaar een demo gemaakt, waarop hij de nu zo beroemde dubbele gitaarsolo had ingespeeld. ''Het was zo'n moment dat je begint te spelen en ineens zo'n nummer in je schoot valt,'' schrijft Felder in zijn boek over zijn tijd bij de Eagles. Hij ging met het nummer naar zijn Eagles-maatjes, en kreeg van Henley en Frey te horen dat ze niets konden met die 'Mexicaanse reggae'. Maar gaandeweg begonnen ze toch potentie te zien in het nummer dat hun grootste hit zou worden. Tijdens de opnamesessies in Miami was er even sprake van paniek toen bleek dat Felder de demo in zijn huis in Los Angeles had laten liggen. Hij belde zijn huishoudster, vroeg haar om de tape op te sporen en liet haar het nummer over de telefoon afspelen.
'Hotel California' is een metafoor voor het leven in de grootste entertainmentindustrie ter wereld, Los Angeles. Eagles-gitarist Joe Walsh vertelde in een interview met Top 2000 a gogo dat de titel verwijst naar de aantrekkingskracht van de stad waar artiesten naartoe zwemmen en slecht betaalde rotbaantjes aannemen, in de hoop in de toekomst door te breken en deel uit te maken van een bloeiende muziekscene met alle luxe en vrijheid dat bij een leven als rockartiest hoort. Maar veel van hen vertrekken weer net zo snel als ze zijn gekomen. Zoals mensen uit een hotel vertrekken, dat voor al haar bezoekers slechts korte tijd hun huis is. Het nummer toont de duistere kant van het sterrendom, vol drugs, het verlies van onschuld, de leegheid van het bestaan, liefde en de daaropvolgende echtscheiding. Kortom, de schaduwzijde van de Amerikaanse droom.
Binnen de Muziekpsychologie worden emoties in verband met muziek onderzocht. Mensen gebruiken muziek om hun emoties te veranderen, ‘vrij te laten’, of voor plezier of troost. Dit kan bij het muziek maken gebeuren, en bij het beluisteren van muziek. Veel luisteraars spelen geen instrument maar gebruiken muziek wel op deze emotie-regulerende manier. Muziek doet iets met het brein en met het gevoel.
Er zijn twee soorten emoties in muziek:
- je hoort de emotie in de muziek, en inductie (beïnvloeding van een persoon door een andere of door een door hem waargenomen verschijnsel, dus de beïnvloeding van de emoties door de muziek).
Met andere woorden: we voelen een emotie in de muziek, of we voelen een emotie als reactie op de muziek.
Het verschil is belangrijk omdat de onderliggende mechanismen verschillend zijn. Maar het kan ook zo zijn dat het type emotie dat opgeroepen wordt door de muziek anders is dan de emotie die waargenomen wordt in de muziek. In dit artikel gaat het over de emotie die gevoeld wordt als reactie op de muziek.
Volgens van Dale is emotie: “aandoening van het gemoed”. Het gemoed is dan vervolgens het binnenste van de mens. Het is lastig om emotie exact te definiëren.
Daarom is het handiger om karakteristieken van emotie te benoemen. Er zijn zes karakteristieken. Deze kunnen gebruikt worden om emoties te meten.
In het muziekpsychologisch onderzoek komen de volgende vragen aan de orde: roept muziek emoties op? Zo ja, welke typische emoties? Onder welke omstandigheden komen muzikale emoties voor? Hoe kan muziek emoties oproepen? Zijn muzikale emoties anders dan andere emoties? Hebben muzikale emoties gevolgen voor onze gezondheid?
Wanneer komen emoties bij muziek luisteren vaak voor?
In een onderzoek gedaan door Sloboda, werden muzikale emoties vooral in de avond en in het weekend gevonden. In Alledaagse muziek vindt men minder reactie. Over het algemeen kunnen de resultaten zo geïnterpreteerd worden: Emotionele reacties op muziek zijn normaal, maar de aanwezigheid van muziek garandeert niet een emotionele reactie op muziek. Het is dus niet zo dat iedereen altijd geraakt is door muziek. Dit heeft te maken met de manier waarop mensen luisteren.
Er zijn drie soorten factoren die te maken hebben met muziek en emotie. Dat zijn de muzikale, de persoonlijke en de situationele factoren.
Muziek roept bepaalde emoties in ons op. Door onze eigen herinneringen aan muziek te verbinden roept het bijvoorbeeld vreugde in ons op. Maar ook als muziek bijvoorbeeld vaak bij dezelfde activiteit wordt gebruikt wordt muziek onbewust met deze activiteit geassocieerd. Dat roept ook een bepaalde emotie op. Vaak wordt muziek aangezet om een bepaalde emotie te voelen, of te versterken. Dat betekent dat muziek iets met ons doet, omdat wij dat willen.
Muziek doet iets met ons omdat wij dat willen. Alledaagse muziek ontroert niet omdat de aandacht bij een andere taak ligt. Muziek waar we echt naar luisteren roept een bepaalde emotie op. Dat komt door verschillende factoren.
Zanger Reg Presley van de Britse rockband The Troggs is op 71-jarige leeftijd overleden. Hij leed aan longkanker.
In januari 2012 kondigde Presley zijn pensioen aan, toen hij bekendmaakte dat hij longkanker had. Aanvankelijk ging het goed met hem, maar nu heeft hij de strijd verloren. "Hij is vredig thuis gestorven en ikzelf, mijn broer en onze moeder waren bij hem", vertelt zijn dochter Karen.
De originele drummer van The Troggs, Ronnie Bond, overleed in 1992, kort na het opnemen van het laatste album Athens Andover. Oprichter en gitarist Dave Wright stierf in 2008, maar Presley bleef touren met The Troggs. Alleen gitarist Chris Britton is nog over van de originele bezetting.
Hitlijstsucces
Het hitlijstsucces van The Troggs beperkte zich grotendeels tot het midden van de jaren zestig. De single Wild Thing bereikte in 1966 de eerste plek in de VS. Het werd geschreven door Chip Taylor en in 1965 voor het eerst op plaat gezet door de uit New York afkomstige rockband The Wild Ones.
Je zal het niet vaak tegenkomen dat één single tegelijkertijd verdeeld wordt door twee verschillende labels. Dat overkwam The Troggs toen in Amerika Wild thing aan de man moest gebracht worden. Er lagen zowel exemplaren in de winkel op het Fontana als op het Atco Label. Van het goede teveel zou je kunnen zeggen, was het niet dat de heren er een nummer 1 aan overhielden.
THE TROGGS:
In 1965 leek het even alsof in Andover, Hampshire de prehistorie de kop opnieuw boven water stak. The Troglodytes doken weer op, deze keer in de vorm van een popgroep die we als een soort vroege voorboden van de latere new wave mogen beschouwen. En ze hadden er zin in om luide, ruige muziek te maken: Reg Ball, Ronnie Bond, Tony Mansfield en Dave Wright. Dat was de originele bezetting, maar die hield niet lang stand, want Tony en Dave werden snel vervangen door Chris Britton en Pete Staples. Bassist Reg Ball werd de zanger van de groep. Snel nadien zouden ze ontdekt worden door producer Larry Page. Page was ook de producer van The Kinks. Naast een eigen platenfirma Page One Records trad hij op met zijn eigen orkest The Larry Page Orchestra. Larry duikt met zijn nieuwste ontdekking meteen de studio in en iets later ligt hun eerste single Lost girl in de winkel. The Troglodytes waren intussen wat ingekort en noemden zich voortaan The Troggs. Het werd geen hit en zonder aarzelen, stappen ze over naar Fontana Records.
Reg Ball, die intussen zijn naam in Reg Presley had veranderd, was nogal weg van Wild thing een liedje dat in de VS door The Wild Ones was opgenomen. Larry Page had dat nummer tijdens zijn reis naar New York op de kop getikt. Wild things was geschreven door de New Yorkse singer songwriter Chip Taylor, broer van de bekende filmacteur John Voight en oom van Angelina Jolie. Hij schreef meerdere hits onder andere I can’t let go voor The Hollies en Angel in the morning voor Merrillee Rush. Samen met technicus Keith Grant, producer Larry Page trokken The Troggs naar The Olympic Studios in Carton Street in Londen. Ze hadden vooraf de keuze uit twee liedjes die ze konden inblikken: Did you ever have to make up your mind van John Sebastian en al door The Lovin’ Spoonful opgenomen en Wild thing. Larrie Page wou Wild thing als b-kant en Did you ever have to makeup your mind als a-kant, maar daar kwam niets van in huis. The Troggs kregen welgeteld één uurtje de tijd om twee liedjes op te nemen. Ze hadden telkens twee takes nodig van elk 10 minuten. We mogen niet vergeten dat op dat moment The Troggs nog geen professionele band was. Reg Presley werkte nog altijd als metselaar. Het resultaat van die opnamesessie leverde hun eigenlijk twee hits op: Wild thing en het als volgende single uitgebrachte With a girl like you dat een nummer 1 hit werd in Engeland.
De 5de mei 1966 bereikten The Troggs met Wild Thing de twee plaats in de Britse top veertig. Twee maanden later, de 30ste juli, staan ze op 1 in de USA. De 4de juni noteren we Wild Thing op een 5de plaats in de Nederlandse top dertig. In Vlaanderen is men minder tuk op dit nummer, want méér dan een 15de plek in de top dertig zat er niet in. Inpikkend op dat succes bracht Chip Taylor een parodie uit onder de titel Senator Bobby daarmee verwijzend naar Robert F. Kennedy.
In een productie van Christian De Walden bracht Amanda Lear in 1987 een coverversie uit op haar comeback cd Secretpassion. Wie vertrouwd is met het repertoire van Jim Hendrix zal zich zijn vlammende live-versie nog wel herinneren die hij neerzette tijdens het Monterey Pop Festival in 1967. Je kunt die versie horen op zijn verzamelalbum The Ultimate Experience. Op het einde van zijn vertolking stak Hendrix zijn elektrische gitaar doodleuk in de fik.
Een in het begin van de jaren vijftig van de 20ste eeuw ontstane mix van country & western met rhythm & blues die te beschouwen is als een oervorm van de rock 'n' roll.
Rockabilly ontstaat begin jaren vijftig in de Verenigde Staten als mix van de blanke country & western met de zwarte rhythm & blues. De enkel door blanken gespeelde rockabilly is het genre dat de als typisch zwart te boek staande ritmes voor een wit publiek toegankelijk maakt. Oorspronkelijk wordt het gespeeld op een elektrische gitaar en een staande, akoestische bas. De bas wordt bespeeld door de snaren op te trekken en te laten terugschieten, zo ritmisch dat drums soms overbodig zijn. De gitaarstijl sluit aan bij het ritmische slagspel van de bluesmannen en het virtuoze gesoleer van de jazzgitaristen. Dat ritme is nerveus springerig. Over de zang zit een galmeffect. Aan het eind van de jaren vijftig is door de snelle ontwikkeling en de invloed van andere stijlen de rock 'n' roll een feit. Rockabilly raakt daardoor uit de mode, om pas in de jaren tachtig een revival te beleven. Popgroepen beginnen dan niet alleen met het authentiek uitvoeren van het genre (staande bas, elektrische gitaar), maar dikken als gimmick ook modeverschijnselen uit de jaren vijftig als leren jasjes, cowboylaarzen en vetkuiven aan.
Johnny Cash krijgt van de United States Postal Service een eigen postzegel. De ode aan de legendarische countryzanger maakt deel uit van de Amerikaanse postzegelreeks 'Muziekiconen'. Dat meldt de website Beyond The Perf.
De foto die voor de postzegel gebruikt zal worden, werd door Frank Bez genomen tijdens de opnames van 'Ring of Fire: The Best of Johnny Cash' in 1963.
De Amerikanen zijn Cash duidelijk nog niet vergeten. Binnenkort gaat er in Nashville ook een museum ter ere van Cash open. Uitbater is Bill Miller, een verzamelaar van memorabilia van Cash. Ook doneerde de familie van de zanger en het Johnny Cash museum in Hendersonville in de staat Tennessee een hoop spullen. Het museum in Hendersonville sloot in 1999 de deuren.
Daarnaast wordt momenteel het ouderlijke huis van Cash gerestaureerd. Het huis wordt helemaal opgeknapt opdat het er terug uitziet zoals in de jaren 30 en 40.
Heylen groeide op in het arbeidersmilieu als zoon van een boerendochter (Lea Van de Velde) en een trucker. Zijn vader was ook actief als toneelschrijver en in de fanfare, waardoor Ivan Heylen als kind al trompet, mandoline, accordeon en fluit kon spelen. Gitaar mocht niet, dat was "té rock-'n-roll".
Hij studeerde onder meer te Zelzate voor laborant en was twee jaar actief als straatmuzikant in Antwerpen, waar hij bekend was in het kunstenaars- en hippiesmilieu met basis café De Muze. Hij trouwde en werd daarom ook laborant bij Union Carbide (op Linkeroever). Het huwelijk hield 13 jaar stand, tot 1982, en het echtpaar kreeg vijf kinderen.
Op muzikaal vlak speelde Heylen een tijd gitaar in de groep The Bluejeans.
In 1972 won Ivan Heylen de prestigieuze kleinkunstwedstrijd van het druivendorp Hoeilaart en hij kreeg, behalve 5 kilo druiven, ook een auditie bij de radio en meteen daarna een contract bij platenmaatschappij Decca, dat aangespoord door onder anderen BRT-producer en kleinkunstkenner Jan Gheysen zijn debuutsingle "De werkmens", met als B-kant "Gustaaf", uitbracht in een productie van Al Van Dam. "De werkmens" werd binnen drie weken een hit met grote sociale uitwerking in Vlaanderen en stond 17 weken in de Vlaamse BRT Top 10. In het nummer zingt Heylen over het harde, robuuste leven van de werkende man. De regel "A zet a hier" werd overbekend. Een vroege videoclip toonde hem werkend in een tuin, terwijl hij het nummer zong. De volgende single, De wilde boerndochtere, werd een nog grotere hit en belandde drie weken lang op nummer 2 in de Vlaamse hitlijsten. In Nederland werd het een nummer één-hit die wekenlang de hitparade aanvoerde. Van het nummer werden maar liefst 250.000 singles verkocht. Het blad Humo riep "De werkmens" in 1973 uit tot "Lied van het Jaar" en het jaar daarop plaatste Humo het nummer "De wilde boerndochtere" op plaats 2. In 1982 forceerde de kleinkunstenaar nog een toptienhit met "Jef", een Brel-vertaling. "De wilde boerndochtere" stond in een gemoderniseerde versie 23 weken nummer 2 in de Vlaamse hitparade in 1999.
Heylens stijl werd gekenmerkt door een rauw Oost-Vlaams dialect en een eenvoudige, pittige muzikale begeleiding. Hij zong over lust zonder een blad voor de mond te nemen en schuwde ook schuttingtaal niet. Voor Heylen komt het gevoel op de eerste plaats. De melodische opbouw, het arrangement, de begeleiding e.d. zijn van minder belang dan de trefzekere zeggingskracht. Hij is meer verteller dan zanger. Qua stijl is zijn muziek een mengeling van volksmuziek, rock, blues en kleinkunst.
Heylen bracht en brengt nog steeds muziek uit, maar kende nooit meer het grote commerciële succes van "De werkmens" en "De wilde boerndochtere".
In 1977, na meer dan duizend optredens in Duitsland, Nederland en Vlaanderen, trok Heylen zich tijdelijk terug uit het podiumleven en keerde hij terug naar Assenede. Daar baatte hij in een oude smidse het café De Muiter uit. In 1978 bracht hij de filosofische dichtbundel Eeuwig Verlangen uit en de elpee Liefde een a-commercieel werk. In 1979 werd hij sterjournalist voor het magazine Panorama-De Post (thans P-Magazine) en maakte hij meer dan zevenhonderd diepte-interviews (één per week, 15 jaar zonder onderbreking, verlof of pauze). Ook werd hij columnist voor het maandblad Playboy en schreef hij als freelancer coverstory's voor diverse grote Vlaamse weekbladen, zoals Humo en Dag Allemaal. Ook Vrij Nederland publiceerde Heylen.
In 1989 bracht Heylen het boek Het Geslacht Planckaert uit, over de wielrennersfamilie Planckaert. Hij schreef in 1991 ook het scenario voor een tv-special. Samen met Eddy Planckaert bracht hij datzelfde jaar ook enkele nieuwe nummers uit, waaronder "We Got To Win" en "Hé Schoon Wijveken". Heylen schreef ook een aantal boeken, waaronder 2000 jaar seks in Vlaanderen, De Flandrien en De wilde boerndochtere, een traditionele volksroman op krantenpapier.
Heylens passie voor de wielersport hielp hem toen hij in 1992 tijdens de Ronde van Frankrijk de rol van contactpersoon tussen de journalisten en ploegleiding van de Tulip-wielerploeg vervulde. In 1993 bracht hij voor Radio Donna tijdens de Tour verslag uit. Kort daarna schreef hij een filmscenario rond de Tour dat door de filmcommissie werd afgewezen vanwege "onverfilmbaar".
De muziek waar jongeren naar luisteren is een belangrijke voorspeller van crimineel gedrag.
Dat blijkt uit onderzoek van de Universiteit Utrecht, dat in februari gepubliceerd wordt in het wetenschappelijke tijdschrift Pediatrics.
De onderzoekers onderzochten in een periode van vier jaar zo'n 300 Nederlandse jongeren. Uit de resultaten blijkt dat jongeren die op 12-jarige leeftijd naar alternatieve muzieksoorten luisteren, zoals hiphop, hardrock of hardhouse, vaker licht crimineel gedrag vertonen op latere leeftijd. Onder licht crimineel gedrag vallen zaken als winkeldiefstal, vandalisme of vechtpartijen.
Jongeren die liever naar top 40-muziek, klassieke muziek of jazz luisteren vertonen op latere leeftijd juist weinig of geen probleemgedrag.
Volgens het onderzoek staan kinderen nog onder veel supervisie van leraren en ouders, maar kunnen kinderen op hun slaapkamer naar de muziek luisteren waar ze zelf van houden, waardoor de muziekvoorkeur wordt ontwikkeld.
Vooral kinderen die van alternatieve muzieksoorten houden zoeken gelijkgestemden op. Vervolgens versterken en imiteren ze elkaars en normoverschrijdend gedrag.
"We verwachtten eigenlijk dat probleemgedrag op jonge leeftijd de grootste voorspeller zou zijn voor probleemgedrag op latere leeftijd", aldus onderzoeker Tom ter Bogt.
"Zelfs als er rekening wordt gehouden met de sociaal-economische achtergrond en de persoonlijkheid van jongeren blijven muziekvoorkeuren een ijzersterke voorspeller."
De muziek verbieden is geen optie, stellen de onderzoekers, omdat dingen die verboden worden vaak juist aantrekkelijker zijn voor jongeren.
Bovendien heeft het luisteren naar muziek ook veel positieve effecten, weten de onderzoekers. Zo helpt het jongeren om om te gaan met problemen.
