maandag 31 december 2012

HAPPY NEW YEAR

Posted by Picasa

A Stairway

Nu iedereen weer in de top2000 stemming is, favoriet Stairway to Heaven in een iets ander jasje.



Stairway to Heaven  - Led Zeppelin Harp Duet - Camille and Kennerly, Harp Twins.

zaterdag 29 december 2012

Tim Hardin

Geboren in Eugene, Oregon, schijnt zanger/gitarist/toetsenist/componist Tim Hardin een afstammeling te zijn van de legendarische Amerikaanse outlaw John Wesley Hardin. Hoewel opgegroeid in een zeer muzikaal gezin, moeder Molly Small Hardin is o.m. concertmeester van het Portland Symfonie Orkest, ligt er voor Tim een carrière als sportheld in het verschiet. Een rugblessure breekt dit toekomstbeeld echter af, waarna Hardin de school verlaat en zich bij de Marine meldt. Na verblijven in Laos en Camboda wordt Hardin uit de dienst ontslagen en trekt hij naar Cambridge, Massachusetts, waar hij in plaatselijke koffiebars zingt.

Tijdens het Newport Folk Festival in '66 wordt Hardin ontdekt en biedt Verve hem een platencontract aan. Tim Hardin laat al direct Hardin's niet geringe talenten als componist en zanger blijken. Liedjes als 'Reason To Believe', 'Misty Roses' en 'How Can We Hang On To A Dream' zijn zowel tekstueel als muzikaal juweeltjes, waarbij Hardin's opmerkelijke vocale timing en frasering bewondering afdwingen. Er zullen vele cover-versies van Hardin-songs in latere jaren uitgebracht worden (vooral op 'If I Were A Carpenter' van Tim Hardin zal vele malen een beroep worden gedaan), maar deze brengen weinig meer tot stand dan nog eens te onderstrepen welk een uniek talent Hardin bezit. Roem en succes bij een groot publiek zijn Hardin echter niet vergund, de revenuen die op zijn songs binnenstromen krijgt hij niet in handen, totdat hij omstreeks '75 een proces hieromtrent wint. Hardin raakt door dit alles zeer verbitterd en verslaafd aan cocaïne.



Na zijn ervaringen met zijn huwelijk in een prachtig doorlopend concept te hebben uitgediept op zijn eerste CBS-elpee, Suite For Susan Moore And Damion/We Are One, One, All In One, gaat het met dit huwelijk en met Hardin's carrière als artiest en componist snel bergafwaarts. Voorloper van de singer/songwriters en vooral door hen bewonderd, slaagt Hardin er na Painted Head niet meer in om in de Verenigde Staten nog aan de slag te komen en vertrekt hij naar Engeland, om aldaar onder zeer ondeskundige leiding het teleurstellende Nine uit te brengen. Tijdens enkele moeizame tournees door Nederland blijkt Hardin zich het best in te leven en vertrouwd te voelen met het door hem al jaren gezongen 'Nobody Loves You When You're Down And Out' en is zijn discipline zodanig uitgehold, dat ook hier besloten wordt dat er niet met Hardin te werken valt. 

Het gaat snel verder bergafwaarts met Hardin en op 29 december 1980 komt hij onder bijzonder tragische omstandigheden te overlijden.

donderdag 27 december 2012

Nogmaals: De Mondharmonica

De moderne mondharmonica is een van oorsprong Europees instrument dat over de hele wereld (en zelfs daarbuiten - astronaut Wally Schirra bespeelde een mondorgel buiten de dampkring) bespeeld wordt. Het mondorgel is met name populair in de folk- en bluesmuziek. Bekende mondharmonicaspelers zijn Toots Thielemans, Larry Adler, Jean-Jacques Milteau en Little Walter. Ook in de muziek van beroemdheden als Neil Yong, Stevie Wonder, Mick Jagger en Bob Dylan is vaak een mondorgel aanwezig.

De mondharmonica is een mondorgel en bevat vrijslaande metalen rietbladen die door te blazen of zuigen in trilling gebracht worden. De tong van de speler kan die gaten bedekken waarvan hij de rieten niet wil laten trillen (dus niet wil laten klinken).

Soorten mondharmonica ’s

Ze zijn in te delen in diatonische en chromatische mondharpen:

Diatonische harpen zijn eenvoudige harmonica’s opgebouwd uit de tonen van de majeurtoonladder van de toonsoort waarin de harp gestemd is.

Een diatonische mondharmonica bevat dus niet alle tonen binnen een octaaf. Maar door gebruik te maken van buigen en overblowing kunnen deze tonen wel geproduceerd worden.

Een bekend voorbeeld van een diatonische harmonica is de bluesharp;

- Een chromatische mondharmonica bevat, in tegenstelling tot de diatonische, alle tonen binnen een octaaf. Dit wordt bereikt doordat met een schuif gewisseld kan worden tussen een van de twee (diatonische) toonrijen. Een chromatische harmonica wordt veel gebruikt in de jazzmuziek. Je hoort ze ook vaak terug in de muziek van bijvoorbeeld Toots Thielemans en Stevie Wonder.





Spciale effecten met je mondharmonica

Naast het gewone geluid kun je elk gewenst geluid dat je normaal met je mond kunt maken ook door de mondorgel laten klinken, waardoor je eindeloos kunt variëren! Hieronder enkele voorbeelden van effecten:

- Wah-wah: voor een wah-wah-effect open en sluit je je hand langzaam om de harmonica in combinatie met het houden van je lippen alsof je om en om “we”, “you” zegt;

- Tremelo: om dit effect te bereiken open en sluit je handen snel om de harmonica;

- Vibrato: voor een vibrato beweeg je je tongpunt tijdens het blazen op en neer. Hierdoor ontstaan de voor een vibrato karakteristieke kleine toonvariaties;

- Triller: beweeg je mondharmonica snel heen en weer terwijl je blaast om zo twee tonen af te wisselen.

Handige termen

Hieronder tref je een aantal termen aan die handig zijn om te weten:

- Buigen (ook wel “bending” genoemd): je mond en lippen zó houden dat de ‘standaard toon’ van een stemtongetje vervormd wordt tot een halve of zelfs een hele toon lager. Op deze manier kan de C omgebogen worden tot een B of een Bes;

- Overblowing: bij deze manier van blazen ontstaat er, door op een andere manier met hetzelfde gaatje om te gaan, een hogere toon. Dat doe je door het tegenoverliggende stemtongetje te activeren en de blaastong te blokkeren.

- Oversucking*: dit is hetzelfde als overblowing maar dan met de zuignoten.;

- Valving: Ventieltjes (kleine stukjes kunststof) plaatsen op of in de kam om er zo voor te zorgen dat alleen het gewenste tongetje lucht krijgt;

- Slide: door het knopje op een chromatische mondharmonica (of slideharp) in te drukken schakel je over naar de andere gaatjes en kun je andere tonen spelen.

* Zowel oversucking als overblowing zijn niet mogelijk met een valved diatonic

Onderhoud mondharmonica

Over het schoonmaken bestaat veel onduidelijkheid. Vaak wordt gezegd dat je de harp moet onderdompelen in water en zo schoonspoelen. Dit is echter niet aan te raden, en al helemaal niet met een houten harp. De juiste methode is de afdekplaatjes met een juiste schroevendraaier openschroeven en met bijvoorbeeld een wattenstaafje vuil voorzichtig verwijderen.

dinsdag 25 december 2012

Fairytale of New York

' Fairytale of New York'  van de Britse band The Pogues is het beste lied voor iedereen die niet van kerstliederen houdt, en bovendien een van de weinige kerstnummers waarin landlopers en lichtekooien de hoofdrol spelen.
Het duet werd in 1987 opgenomen, in een punky versie van Ierse folkmuziek, compleet met fluit, fiddle en stampende voeten. Voorman was Shane MacGowan, een wildeman met roestige stembanden en een hang naar de fles. De bevriende zangeres Kirsty MacColl leverde voor het nummer de vrouwelijke stem, helder als een gepoetst kerstklokje. Wat niet wegnam dat ze kon vloeken en tieren. Ze vertolkten twee zwervers die op kerstavond in New York lopen te mijmeren ovr de dromen die ze ooit hadden. ' You promised me Broadway was waiting for me'. Maar er is weinig van terechtgekomen:'You scumbag, you maggot!' , scheldt MacColl. 'Fairytale"  werd geschreven door MacGowan en Jeremy Finer. Geen van beiden was ooit in New York geweest, maar ze waren liefhebbers van Sergio Leones maffiafilm Once Upon A Time in America.
Het deels zwierige, deels melancholische lied is uitgegroeid tot een klassieker in de Britse popmuziek.



In 2000 overleed Kirsty MacColl op 41-jarige leeftijd - ze was aangevaren door een waterskier. Voor Shane MacGowan kreeg het lied bijna een voorspellende waarde. In 1991 werd hij door zijn band ontslagen wegens alcoholisme en wangedrag. In 2001 trad hij opnieuw tot de band toe.

zondag 23 december 2012

Hava Nagila (2)

We hebben al eerder aandacht besteed aan Hava Nagila, vandaar dat (2)-tje in de titel.
Al zappend zag de schrijver van dit artikel op Brava-Gitaarsalon, met de Servische familie Stacevic als Balkan Gitaar Trio, een puike versie van deze melodie geven als toegift na een indrukwekkend concert.

woensdag 19 december 2012

Woodstock (1)

Van 15 tot en met 18 augustus 1969 werd op een stuk landbouwgrond te Bethel in de staat New York, VS, het Woodstock Art- en Fairfestival gehouden. Het openlucht-concert werd vooral bekend om de optredens van beroemde en minder beroemde artiesten. Ruim een half miljoen mensen trotseerden regen- en onweersbuien met behulp van wat stimulerende middelen, lekke tenten en heel veel liefde.
Bekend zijn de optredens van oa.a. Jimi Hendrix, Joe Cocker, Santana en Janis Joplin, maar in deze serie aandacht voor de optredens en artiesten die in de vergetelheid zijn geraakt.

Richie Havens bijvoorbeeld. Hij opende even na vijven het festival op 15 augustus 1969.

zaterdag 15 december 2012

Geschiedenis van de gitaar (5)

Een minstens even belangrijke gitarist was de Franse zigeuner Django Reinhardt. Hij werd op 23 januari 1910 geboren in het Belgische Liverchies en speelde gitaar vanaf zijn twaalfde.

Op 2 november 1928 vond een catastrofe plaats. Er brak brand uit in zijn woonwagen en Django kon op het laatste moment met zware verbrandingswonden ontsnappen. Als gevolg van dit ongeluk verloor hij twee vingers van zijn linkerhand. Zijn muzikale carrière leek beëindigd. Maar hij oefende echter twee jaar keihard en wist met drie vingers een speelstijl te ontwikkelen die nóg unieker was dan voor het ongeluk. Django was het Europese antwoord op de Amerikaanse jazz en hij heeft vooral na de Tweede Wereldoorlog vele Amerikaanse collega's beïnvloed als, Les Paul B.B. King en Wes Montgomery.

Met zijn groep, Quintet Du Hot Club de France, waarin onder anderen de violist Stephane Grappelli en zijn broer Joseph zaten, maakte hij furore. Django Reinhardt stierf in 1953 te Fontainebleau aan de gevolgen van een hersenbloeding en lied historische opnamen na.

De laatste vijftig jaar hebben inventieve gitaristen als Les Paul, Kenny Burrell, Jim Hall, George van Eps, Barney Kessel, Wes Montgomery, Tal Farlow, Herb Ellis en Joe Pass veel geëxperimenteerd met andere maatsoorten en melodieën.
In de country werd de gitaar door vrijwel iedere artiest gebruikt: Hank Williams, Jimmie Rodgers, Hank Snow, Ernest Tubb, Merele Haggard en natuurlijk door instrumentalisten als Roy Clark, Merle Travis, Glen Campbell en Jimmy Bryant.
Mr. Guitar zelf, Chet Atkins is één van de meest veelzijdige en gerespecteerde gitaristen. Hij begon met primitieve middelen, een ukulele met draden van een hordeur bespannen, en ontwierp zelf diverse gitaren en ontwikkelde nieuwe speel- en opnametechnieken. De laatste jaren heeft deze muzikant uit Tennessee zich ook op het klassieke en populaire-vlak bewogen, maar zijn handelsmerk blijft de instrumentale country.
De Chet Atkins stijl is een combinatie van vloeiende melodieën, harmonieën en een krachtige, gedempte baslijn die gelijktijdig worden bespeeld.

vrijdag 14 december 2012

1962 ♫ ♫ Hugues Aufray & Bob Dylan

In 1962 was Hugues Aufray in New York City. In Greenwich Village kwam hij in aanraking met de opwinding van de folk-revival beweging en ontmoette Bob Dylan. De twee hadden een persoonlijke band en Aufray geraakte geïnspireerd door de jonge Amerikaan en zijn songs.

Hugues was 31 en vader. Dylan was 20.
Bij terugkeer naar Frankrijk introduceerde Aufray de “akoestische folk-stijl” in de Franse pop.

Hugues zegt : “J’ai eu un coup de foudre. Un peu comme en amour. Ce mec est unique, il ne ressemble à personne. Malheureusement, je parle mal l’anglais et je ne comprends pas grand-chose… Mais le courant passe."

Ze blijven in kontakt met elkaar.
In het voorjaar van 1964 komt Dylan, net voordat hij terugkeert naar de Verenigde Staten om daar “Another side of Bob Dylan” op te nemen, naar Frankrijk. Hugues haalt hem af op “Le Bourget” en Dylan verblijft bij Hugues Aufray in Parijs.
Aufray is ondertussen beginnen werken aan (met Pierre Delanoë en Jean-Pierre Sabar) aan vertalingen van songs van Dylan voor een Frans album.
Ze brengen samen verschillende dagen door, en Dylan zal (ongecrediteerd) harmonica spelen op een paar songs van “Aufray chante Dylan”. De LP verscheen in 1965 en sloeg in Frankrijk in als een bom.




woensdag 12 december 2012

Panfluit slecht voor bloeddruk



Langer dan 5 minuten en 58 seconden in de wacht staan met een telefoongesprek is slecht voor de gezondheid. Dat beweren Engelse wetenschappers.

De frustratie vanwege het oponthoud zorgt ervoor dat het stressniveau en de bloeddruk van de bellers tot gevaarlijke hoogte stijgen, zo melden Britse experts.

64 procent van de bellers windt zich bovendien nog verder op over wachtmuziekjes.

Volgens de respondenten spant de panfluit de kroon in de top 3 van zenuwslopende wachtmuziekjes, op de voet gevolgd door klassieke muziek en natuurgeluiden. Vier van de vijf mensen hebben de telefoon er zelfs wel eens op gegooid vanwege het vervelende deuntje.

maandag 10 december 2012

Eeuwfeest : Al Jolson - The Haunting Melody (1912)


Toegegeven: de opname is uit 1911, maar het werd in 1912 de grootste hit.

Asa Yoelson (1886 – 1950), beter bekend als Al Jolson, was een populaire zanger en een superster op Broadway, radio en film. Hij was geboren in Seredzius, Litouwen als zoon van een Russische Jood.

Het bekendst is hij voor zijn optreden in de film de The Jazz Singer uit 1927. Dit was de eerste film met geluid die een groot commercieel succes had. Zijn carrière op Broadway is ongeëvenaard qua lengte, bijna 30 jaar (van 1911 tot 1940), en populariteit.

Jolie, zoals hij door zijn vrienden genoemd werd, was de eerste entertainer die een miljoen platen verkocht had. Na het verlaten van Broadway richtte Jolson zich op radio-optredens. Deze stonden altijd in de top 10. Jolson maakte een geweldige comeback in de geschiedenis van de showbusiness toen Columbia Pictures in 1946 een biografische film maakte over Jolson, The Jolson Story. In deze film speelde Larry Parks de rol van Jolson. De film was een groot succes (het was de film met de hoogste opbrengst sinds Gone with the Wind) en het leidde er toe dat een hele nieuwe generatie geboeid werd door de stem en het charisma van Jolson. In 1948 werd Jolson in een opiniepeiling uitgeroepen tot de Populairste mannelijke vocalist.

Hij stierf op 23 oktober 1950 in San Francisco en is begraven op de begraafplaats in het Helling Herdenkingspark in Culver City, Californië. Op de dag dat hij stierf, werden om hem te eren de lichten op Broadway voor 10 minuten uitgeschakeld.

zaterdag 8 december 2012

VAN HARTE LEX !




Lex, Ook nog na vandaag ?

Je bent nu wat ouder en grijzer misschien,  dan 20 jaar geleê,
         Toen je nog wat slanker en wat fitter was ….een jonge leraar stond voor de klas
         Nu ben je al 60, wat wijzer wellicht   We hebben  nog een vraag
         ----  wil je nog spelen, muziek met ons delen ?       Ook nog na vandaag ?

oo oo oo oo oo oo oo oooo
Pak dus je gitaaaaaaaaaar 
Ahaa en, zoals Coen net deê
Speel je met ons mee

We kunnen je helpen met de muziek ---- mocht het niet meer gaan
Ritme, noten, tempo en wat swing en jazz …..bel ons maar we komen er aan
Cuby en Johnny, Django en Cash,   We spelen ze heel graag
         Wil je nog spelen muziek met ons delen ?           Ook nog na vandaag ?

Maar in je huisje hier ver vandaan
Luxemburg welteverstaan
Ga je vaak naartoeoeoeoeoe
Ahaa  aa met je grootste fans
Mila, Ruth en Lou

We hebben toch heel veel van je geleerd    op muzikaal gebied
‘t Is niet altijd toe te passen op ons spel …. we freaken graag dat weet je toch wel
Maar dankzij ons Gerrit en jij Krekel Lex  houden we fatsoen
Dus blijf met ons spelen, muziek met ons delen…….ook na je pensioen!
Whoo!

donderdag 6 december 2012

Johnny Cash top 50 (nummers 13 en 14)

Nummer 13 is geschreven door Bill Justis en Charlie Rich: The Ways of a Woman in Love en is afkomstig van het zeer succesvolle tweede album Johnny Cash Sings the Songs That Made Him Famous.



Ook nummer 14, Come in Stranger dateert uit 1958 en is een opname van de beroemde Sun Studio Sessions. Gebruikt als tune van aflevering 5 van Desperate Housewives.


dinsdag 4 december 2012

Jazz Akkoordenschema's

Jazz is een van de meest populaire vormen van Muziek die wortels uit blues heeft. Als je wilt leren om jazz te spelen, dan is het een goed idee om leren van de basis jazz akkoordenschema's. Er zijn vele progressies gebruikt in jazz. Dit artikel gaat over de meest voorkomende jazz akkoorden.
Nondominant septiemakkoorden zijn
II-VI progressie

Een van de meest gebruikte jazz Akkoordenschema is de II-VI progressie. De meeste akkoorden in de jazz muziek zijn septiemakkoorden, dus elke snaar in deze progressie is een zevende. In de toonsoort C, zouden de akkoorden worden Dm7, G7 en Cmaj7. Als je niet weet hoe naar de zevende akkoorden te spelen, moet je ze zo snel mogelijk leren.
De noten van Dm7 zijn D, F, A en C. De noten van de G7 zijn G, B, D en F.
De noten van Cmaj7 zijn C, E, G en B.

V-ii-I
Nog een van de gemeenschappelijke jazz akkoorden is de V-ii-I. Dit zijn ook septiemakkoorden, maar deze keer in F. De akkoorden speelde die deel uitmaken van deze progressie zijn Cmaj7, Gm7, en Fmaj7. Zoals hierboven vermeld: de noten van de Cmaj7 zijn C, E, G en B.
De noten van zijn Gm7 G, Bb, D en F. Ten slotte is de noten van Fmaj7 zijn F, A, C en E.


I-VI-II-V
Een van de meest geavanceerde jazz accoorden is de I-VI-II-V progressie. Deze keer laten we de progressie spelen in de sleutel van G. De akkoorden voor deze progressie zal worden Gmaj7, Cm7, Am7, en D7.
De noten van Gmaj7 zijn G, B, D en F #.
De noten van Cm7 zijn C, Eb, G en Bb. De noten van Am7 zijn A, C, E en G. Tot slot, de noten van de D7 zijn D, F #, A en C.


zondag 2 december 2012

Lily Of The West

In onze niet officiele serie "Zo kan het ook" vandaag Lily of the West, een van de krakers uit het repertoire van Gerrit en de Krekels.