Focus op Focus (4)

1977
Van Leer probeert Focus opnieuw op de rails te krijgen met nog steeds Bert Ruiter op bas, zowel Catherine als Albers op gitaar en Steve Smith (ex-Jean Luc Ponty, later Journey) op drums. Het meest opvallend is echter de aanwezigheid van de legendarische Engelse zanger P.J. Proby. Met deze mensen wordt Focus Con Proby opgenomen. De prestaties van Proby stellen door een te overmatig drankgebruik tijdens de opnamen ernstig teleur en als band is Focus verworden tot een haast anoniem orkestje. Gitarist Eef Albers en drummer David Kemper zijn te horen op het album Garden Of Pleasure van de symfonische rockgroep Otger Dice.
1978
De band wordt in stilte ontbonden.
1984 - 1985
Onverwacht gaan Jan Akkerman en Thijs van Leer weer als Focus de studio in voor sessies die, met enige onderbrekingen, 14 maanden in beslag nemen. Beide muzikanten laten zich begeleiden door drumcomputers, sequencers en andere elektronica en produceren een mengeling van jazzrock en de op dat moment populaire Flairck variant van licht klassiek. Het nummer Who's Calling is de enige gezamenlijke compositie. Volgens de bij de LP geleverde bio zijn de nummers opgenomen bij volle maan. Het titelloze resultaat verschijnt in maart 1985. De serieuze rockpers schrijft de plaat de grond in. De schijf verkoopt niet onaardig maar lijkt door een andere doelgroep gekocht te worden dan de vroegere Focus fans.

In Alle Staten: North Dakota

De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian Wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.

Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?

In deze 35e aflevering:
North Dakota

Peggy Lee wordt op 26 Mei 1920 als Norma Deloris Egstrom in Jamestown, North Dakota geboren, en is het meest bekend van haar wereldhit Fever uit 1958. Peggy Lee is vanaf haar 14de actief als zangeres. Bij een plaatselijk radiostation bedenkt de manager de artiestennaam Peggy Lee. Na een aantal jaren als zangeres in Californie te hebben gewerkt, beland Peggy Lee in Chicago, waar ze wordt opgemerkt door Mel Powell. Powell introduceert Peggy Lee bij Benny Goodman, die een zangeres voor zijn orkest zoekt als vervangster voor Helen Forrest. Een paar dagen later maakt Peggy Lee met Benny Goodman haar eerste plaatopname. Peggy Lee is te horen op verschillende hits van Benny Goodman uit de jaren veertig, waaronder How Deep Is The Ocean?, How Long Has This Thing Been Going On? en My Old Flame. Peggy Lee trouwt later met Dave Barbour, de gitarist van Benny Goodman. De muzikale samenwerking tussen Lee en Barbour duurt tot eind jaren vijftig. Het huwelijk woordt al in 1952 ontbonden. In de jaren vijftig brengt Peggy Lee verschillende succesvolle albums uit, waarop ze meestal werd begeleid door jazzmuzikanten als Jimmy Rowles, Marty Paich en George Shearing. Bovendien is Peggy Lee betrokken bij speelfilms als The Jazz Singer (1953) en Pete Kelly's Blues (1955). Het grootste succes boekt ze echter in een film waarin ze niet te zien was, maar waaraan ze alleen haar stem leent: Walt Disney's Lady And The Tramp (1955). Peggy Lee is 81 jaar geworden.

The Walkers

The Walkers waren een Nederlandse groep uit Limburg, ontstaan in 1964 uit The Mosam Skiffle Group. Met popmuziek met skiffle-accent en zang van Jean Innemee had de groep een geheel eigen sound. Hun song There's no more corn (on the brasos) bereikte hoge plaatsen op hitlijsten over de hele wereld. Met de komst van René Innemee in 1973 veranderde de stijl van de band in de richting country. In 1974 komen ze met het album “Family Reunion” met de hits ´Oh Lonesome Me´ en ´Jack Of Diamond´. Eind 1979 hielden The Walkers op te bestaan. In een gewijzigde bezetting ging de band als The Press verder.

Beknopte geschiedenis van de populaire muziek (deel 8)

Terug naar de eenvoud

Punk

Het shokerend-provocerend, nihilistisch en ook agressief element in rock 'n' roll steekt in 1976 weer brutaal de kop op: punk. Deze term wordt het meest gebruikt voor de Britse vertegenwoordigers (Sex Pistols: ‘I don’t know what I want but I know how to get it’), die in hun muziek ook een anarchistisch protest zien tegen de maatschappij. De muziek wordt sneller, met minder akkoorden (‘you know three cords, so form a band’), met een minder swingende maar meer stampende beat en met meer overgave dan ooit tevoren geproduceerd. De herbronning van rock 'n' roll, de hulde aan de eenvoud en reactie ook tegen de vervlakte popmuziek en het popestablishment (van de ‘rock-dynosaurussen’), is vergezeld van een door modeverschijnselen (veiligheidspelden, lompenkleding, lugubere make up) gedicteerde levenswijze van het ‘kortharig werkloos tuig’. Alhoewel punk dus in zekere mate terugkeert naar de bronnen van de rock-muziek, weerspiegelt punk de crisismaatschappij: een veiligheidsspeld is even mooi als een dure oorring. Dit in tegenstelling tot rock and roll (die geboren is in de overvloed van de consumtiemaatschappij).

New wave

De Amerikaanse tegenhanger van het Britse rock-geweld is hedonistischer en intellectualistischer ingesteld (Ramones). New wave wordt de muziek genoemd die, ook na de inkapseling van punk in de mainstream, een herdefiniëring mogelijk maakt van de rock-avant garde (Talking Heads). Achteraf wordt de term new wave gebruikt voor alle nieuwe rock.

Nog hardere rock

Voor een groot gedeelte van de rockpopulatie ligt het alternatief voor de popdeuntjes of de gelijkmatige, dreunende beat van disco evenwel in de loodzware riffs en het agressief plankenritueel van hard rock-groepen (AC/DC, Iron Maiden). Teksten over geweld, maar ook met epische motieven en over een soort van nieuwe wereldorde, gaan vaak samen met de fysische onderdrukking door de pletwals van geluid.

Blitz-kids

Op de vooravond van de jaren tachtig dient nog melding gemaakt van een binnen de discotheken gedijende muziekstijl die eerder door de stijlvolle verkleed-partijen dan door de (synthesizer) muziek zelf getekend wordt (Visage, Ultravox met de eerste trendsettende videoclip van de song Vienna, later Duran Duran). Blitz staat nu voor de nouveau chique, de nieuwe deftigheid. Er goed uitzien, al is het maar uiterlijke schijn, is voor deze ‘nieuwe romantici’ de belangrijkste bekommernis.

♫ 50 jaar geleden ♫

Hang On Sloopy van de Amerikaanse groep The McCoys is op 20 augustus 1965 de eerste single die in Europa door Immediate Records wordt uitgebracht. De platenmaatschappij is opgericht door Andrew ‘Loog’ Oldham, de manager van The Rolling Stones.

Mick Jagger en Keith Richards schrijven heel wat liedjes voor de artiesten van Immediate Records, o.a. Wastin’ Time voor Jimmy Tarbuck, Think en Out Of Time voor Chris Farlowe, Sittin’ On A Fence voor Twice As Much en Back Street Girl voor Nicky Scott.
Jimmy Page, later van Led Zeppelin, is een belangrijk man voor het label. Hij produceert en arrangeert veel van de singles waarop hij zelf ook meespeelt. Financieel gaat het slecht met Immediate Records. Na 84 singles is het in februari 1970 afgelopen voor de platenmaatschappij.
In de 4½ jaar dat Immediate Records heeft bestaan, halen 24 singles de Engelse hitparade, waarvan negen de Top 10. Out Of Time van Chris Farlowe en (If Paradise Is) Half As Nice van Amen Corner bereiken in Engeland de eerste plaats. In Nederland heeft Immediate Records één nummer 1-hit. Vanaf 25 mei 1968 staat Lazy Sunday van The Small Faces vier weken bovenaan in de Top 40.

Suzanne

‘Suzanne’ is de eerste song van de Canadese songschrijver Leonard Cohen die er voor zorgde dat hij hier bij ons in de Lange Landen doorbrak en dan nog via een vertaling door Herman Van Veen. De Engelse tekst dook voor het eerst op in de gedichtenbundel ‘Parasites of heaven’ die Cohen in 1966 publiceerde onder de titel ‘Suzanne takes you down’. Datzelfde jaar werd het al op plaat gezet door Judy Collins en pas een jaar later door Cohen zelf en gelijktijdig ook door Noël Harrison . Op zekere dag ontmoet Leonard Cohen, Suzanne Verdal, de vrouw van beeldhouwer Armand Vaillancourt in Montreal. In de tekst duiken diverse beelden op van de entourage waarin die ontmoeting plaatsvindt: de kapel in de buurt van de haven Notre-Dame-de Bon-secours, de rivier The Saint Lawrence. Ook al wordt er in de tekst in bedekte termen naar verwezen, in een interview met CBC gaf Suzanne openlijk toe dat ze nooit een seksuele relatie met Cohen heeft gehad. Ook Cohen gaf beaamde later dat die seksuele toespelingen zich alleen maar in zijn verbeelding afspeelden.Nadien zou Suzanne , Cohen nog 2 maal hebben ontmoet: die ene keer na een concert in de jaren ‘70 en 20 later, maar toen liep hij haar straal voorbij .Waarschijnlijk had hij haar niet herkend , troostte zij zichzelf.
In 1969 maakt Herman Van Veen er een geslaagde vertaling van op tekst van Rob Chrispijn die voor een hele rist Nederlandse artiesten teksten heeft geschreven, ondermeer: Stef Bos, Connie van den Bos, Frans Halsema, Loeki Knol, Liesbeth List, Paul de Leeuw enz… Zijn eerste succes was een bewerking van ‘Suzanne’ van Leonard Cohen. Van Veen kreeg die tekst voor het eerst onder ogen toen hij op bezoek was bij zijn platenfirma Polydor. Chrispijn was toen zelf bij Polydor druk bezig met zijn eigen project ‘ Tuig’. Robert zou zo’n 15 jaar lang intens met Van Veen gaan samenwerken. Hij stond ook samen met Erik Van der Wurff in voor de productie van Van Veen’s platen.

Ike Turner

Ike Turner, die op 76-jarige leeftijd in San Diego overleed, voldeed aan alle voorwaarden om de geschiedenis in te gaan als muzieklegende. Met zijn band The Kings of Rhythm nam de pianist-gitarist in 1951 het legendarische nummer Rocket 88 op, volgens kenners de eerste ware rock-’n-roll-plaat.
Hij huwde het onbeduidende zangeresje Anne Mae Bullock, en maakte van haar de wereldster Tina Turner, met wie hij onsterfelijke hits als River Deep, Mountain High en Proud Mary scoorde.Maar zijn muzikale succes werd overschaduwd door zijn reputatie als drugsverslaafde en gewelddadig echtgenoot. Na de scheiding van Tina Turner, die hem in 1975 in het midden van een tournee verliet en aan een succesvolle solocarrière begon, ging het met Ike bergafwaarts.De laatste jaren slaagde Ike Turner erin zijn imago weer wat op te poetsen. Hij ging weer toeren met zijn oude band, en bracht een album uit waarmee hij begin dit jaar een Grammy won. In interviews ontkende hij zijn ex-vrouw ooit geslagen te hebben.

The Ed Sullivan Show

Op zaterdag 14 augustus 1965 worden in Studio 50 van CBS in New Yorkopnamen gemaakt voor The Ed Sullivan Show. The Beatles spelen I Feel Fine, I'm Down, Act Naturally, Ticket To Ride, Yesterday en Help. Ook Cilla Blacktreedt in het programmaop. Zij zingt September In The Rain en Goin' Out Of My Head. De opnamen worden op 12 september 1965 door CBS uitgezonden. Begin 2004 zijn de opnamen op dvdverschenen.

Blues Top 10 Aller Tijden: Nummer 10

The Thrill Is Gone - B.B. King

ZAZ

Toen ZAZ (Isabelle Geffroy) verhuisde van Bordeaux naar Parijs ging zij een uniek lot tegemoet. Eens aangekomen, startte ze haar carrière als zangers in een typisch Parijse cabaret waar ze steeds het podium betrad zonder microfoon. ZAZ werd de routine in de cabaret nooit gewoon en besloot dan maar in de straten van Mormartre te gaan zingen. Haar uniek stemgeluid trok de aandacht van voorbijgangers en haar spontane repertoire was steeds een ode aan Ella Fitzgerald, Yves Montand en Edith Piaf. Artiesten waarvoor ZAZ’s trouwe kompaan Charles Aznavour nummers schreef.De Franse iconische zanger Charles Aznavour, die ZAZ reeds uitnodigde voor een ‘ZAZnavours’ duet van één van zijn eigen nummers ‘J’Aime Paris au mois de Mai’, heeft een duidelijke mening over de flamboyante zangeres: “ZAZ has a naturally broad appeal, can sing anything and stirs your very soul. She’ll go as far as she can, and then even further. She already has a unique career, a following, and an international reputation; she’s the first French singer to do that in a long time, to be enormously popular.”

En de feiten liegen er niet om. Over de laatste vijf jaar werd ZAZ één van Frankrijk’s topverkopende artiesten wereldwijd. Van Chili tot Egypte, van Duitsland tot China; maar liefst 3 miljoen exemplaren verkocht ze wereldwijd van haar eerste twee albums. Naast de spectaculaire verkoopcijfers wist ZAZ enkele gerenommeerde awards in de wacht te slepen: een ‘Felix’ in Canada, een ‘Victoire de la Musique’ in Frankrijk en een Europese ‘Border Breaker Award’. Voorbije maand trok ze op een uitverkochte wereldtournee waarop ze halt hield in elk continent.

De eerste single Paris sera toujours Paris, de teaser track voor het aankomende derde album Paris, omvat het Parijs van vroeger en nu en gaat maandag 15 september naar radio. Een vrijgevochten sfeer die als rode draad doorheen het leven van de zangeres kronkelt. Zelfs in de donkerste tijden bleef Parijs steeds de lichtstad bij uitstek, een stad die blijft geloven in de dromen van vandaag en morgen, een plaats waar alles mogelijk lijkt. ZAZ heeft het nooit onder stoelen of banken gestoken; het was haar ambitie om Quincy Jones (producer van Michael Jackson’s Thriller, best verkopende album ooit) uit te nodigen als producer van haar derde album Paris. Ook tipte Quincy Jones de zangeres als één van de beste stemmen die zijn pad ooit kruiste: “She has real blues roots in her voice that you’d swear came straight out of the ghetto!”

Naast Quincy Jones nodigde ZAZ ook John Clayton (bassist en componist voor Diana Krall, Natalie Cole en de Count Basie Orchestra) uit voor Paris. Wat maakt dit album uniek? ZAZ wordt voor de eerste keer in haar carrière begeleidt door een Big Band. “You can feel the energy of every single musician, which makes you want to let go. Jazz is a demanding musical genre that requires great precision; you have to perform with subtlety in amongst all these instruments, but at the same time, I felt I had incredible freedom to extend my vocals, to be inventive and to be more creative in my interpretation”, benadrukt ze. Paris steunt op een selectie van 13 Franse klassiekers over de lichtstad, waarbij ZAZ haar nieuwsgierigheid en spontaniteit loslaat op de originele versies. De tijdloze klassiekers van o.a. Edith Piaf, Frank Sinatra, Joséphine Baker kregen een ‘vintage’ behandeling met een modern geluid. Het album is een vrolijke mix van Franse chanson, swing, Big Band en jazz met duizelingwekkend cast van Franse en internationale gastzangers zoals Charles Aznavour, Nikki Yanovsky & Thomas Dutronc.

De panfluit heeft geen status voor xenofielen

Laten we het eens over wereldmuziek hebben. Dat is toch wel bij uitstek een ‘linkse hobby’, om met Ome Geert te spreken. Je kunt er zo lekker je xenofilie in kwijt. Heerlijk thuis in de luie leunstoel weg mijmeren bij de exotische klanken van donker Afrika onder het genot van een goed glas Cabernet Sauvignon en een stukje Roquefort. Onder xenofielen bestaat evenwel een soort ongeschreven hiërarchie in de wereldmuziek. Alles wat uit Afrika komt is per definitie helemaal top, op de voet gevolgd door Caribische muziek en muziek uit Brazilië, dan die uit de Arabische landen en de rest van Azië. En ergens helemaal onderaan bungelt de Andes-muziek. U weet wel, die markante fluitklanken voortgebracht door Incabandjes in hun kleurrijke outfit. In de jaren ’80 van de vorige eeuw stonden zij in het weekend in elk stadscentrum van Nederland te spelen voor het winkelend publiek. Zuid-Amerikaanse folklore in de polder.
Om de een of andere reden werd daar door vooruitstrevende types echter altijd met dedain op neergekeken. Waar hem dat nou precies in zat is me nooit helemaal duidelijk geworden. Links Nederland verkeerde destijds immers al volop in multiculturele sferen.

Zelf vind ik muziek uit het Andesgebergte juist veel aansprekender dan het monotone gezang en dito tromgeroffel uit Afrika of het snerpende kattengejank uit Azië. Muziek uit de Andes sprankelt, met veel tempo-wisselingen en fraaie samenzang. Het klinkt vrolijk of weemoedig, maar altijd speels. Panfluit en charango maken van elke compositie een feest voor de oren.

Een kleine twintig jaar geleden was ik eens op vakantie in Bolivia. Ik heb daar prachtige wandelingen gemaakt door een indrukwekkend ruig berglandschap, tenminste… op die dagen dat ik niet gevloerd werd door hoogteziekte. Maar dat is een ander verhaal. Wat me nochtans het meest is bijgebleven van die reis door de Andes is de muziek. Daar was geen ontkomen aan. Op straten en pleinen, in kroegjes en restaurants. Overal werden hamer en aambeeld gestreeld door fraaie volkse liederen begeleid door het herkenbare timbre van de panfluit. In La Paz maakte ik kennis met de legendarische Boliviaanse band Los Kjarkas.

Tot op de dag van vandaag luister ik nog regelmatig naar hun muziek. Noest gezang voor volk en vaderland. Liederen met veel corazón, revolución en libertad. Het vrolijkt me altijd op, al heb ik nog zo’n pestbui. En dat is knap, want er is geen enkel ander muziekgenre dat dat bij mij voor elkaar krijgt. Viva la vida!

De panfluit heeft geen status voor xenofielen
Auteur Percolator
21 november 2009

Straatmuziek

Aandacht voor een experiment in Rotterdam waar tot 30 september 1977 in het centrum door een ieder vrij muziek mag worden gemaakt. Onder andere speelt straatmuzikant Sygurd Cochius dwarsfluit (later wereldberoemd in Utrecht) en Janine Wegman met Hammond-orgel.
"In heel Europa vrijheid van muziek ! Hiep Hiep Hoera !!

♫ 50 jaar geleden ♫ (I Can’t Get No) Satisfaction

Bijna drie maanden na de Amerikaanse release wordt in Engeland op 20 augustus 1965 (I Can’t Get No) Satisfaction van The Rolling Stones uitgebracht. In Engeland staat The Spider And The Fly op de B-kant. In de rest van Europa is dit The Under Assistant West Coast Promotion Man. Dit nummer is gemaakt met een knipoog naar George Sherlock, de promotiemedewerker van London Records die in 1964 de eerste Amerikaanse tournee van The Rolling Stones heeft begeleid. In Nederland is (I Can’t Get No) Satisfaction al op 7 augustus 1965 uitgebracht. Eén week later komt de single binnen op vier in de Nederlandse Top 40. Daarna staat hij vier weken op nummer 2 achter Help! van The Beatles. Vanaf 18 september 1965 staat (I Can’t Get No) Satisfaction van The Rolling Stones vijf weken bovenaan.

Focus op Focus (3)

1974
De nieuw gevonden Engelse drummer Colin Allen (ex-John Mayall en Stone The Crows) wordt ingewerkt en de opnamen voor Hamburger Concerto kunnen afgemaakt worden. Jan Akkerman heeft een hit met zijn versie van House Of The King afkomstig van het album Tabernakel. Als Hamburger Concerto verschijnt veroorzaakt dat teleurstelling, want de plaat haalt niet het niveau van voorgaande elpees en ook het commercieel succes is minder aansprekend. De bescheiden hit Harem Scarem kan daar niets aan veranderen. In het buitenland kan de formatie nog wel op de opgebouwde roem teren en men toert dan uitgebreid. In eigen land zorgt de platenmaatschappij door het uitbrengen van de verzamelaar Masters Of Rock voor continuïteit in de aandacht van pers en publiek.

1975
Focus is de enige Nederlandse band tijdens het Deense festival Roskilde. Colin Allen heeft het slechts een jaar bij Focus uitgehouden, hij verlaat de band, er wordt niet direct een opvolger gevonden. De verhouding tussen Thijs van Leer en Jan Akkerman wordt er al met al niet beter op. Tijdens het gehele bestaan hebben de karakters regelmatig gebotst, maar de muzikale overeenkomsten en het respect wat dat betreft over en weer, heeft hen altijd gebonden, nu lijken er ook in de muziektechnische éénsgezindheid barsten te komen. Als Mother Focus is opgenomen (met op drums de Amerikaan David Kemper) neemt Jan Akkerman daar publiekelijk afstand van. Hij verklaart dat de vlakke plaat voor de Amerikaanse markt is gemaakt en zegt sommige partijen niet in te hebben willen spelen. Als Mother Focus uitkomt blijkt hij het goed gezien te hebben. De plaat is inderdaad vlak en heeft weinig meer van de fusie die eerder de magie van Focus betekende. De plaat verkoopt op grond van de naam nog aardig, maar de consumenten zijn het erover eens dat het een miskoop is.
1976
De problemen tussen Jan en Thijs lopen nu zo hoog op dat Van Leer, Jan de groep uitzet. De single P's March doet helemaal niets. Zowel Philip Catherine (een Belg) als Eef Albers moeten Akkerman doen vergeten. Ook met het vinden van een vaste drummer wil het niet erg vlotten, zo bezetten in korte tijd Richard James (American Gypsy) Joe Vitale (Joe Walsh band) en verrassenderwijs Pierre van der Linden de drumkruk. De in dat jaar verschijnende Ship Of Memories is een verzameling restmateriaal wat opnieuw gemixt is door Mike Vernon. De plaat doet niets, Nederland lijkt Focus te hebben afgeschreven.

Simon & Garfunkel (deel 8)

Onverwacht krijgt Simon opeens ook een voet tussen de deur bij de Engelse muziekuitgeverijen. In de Londense variant op de Amerikaanse showbiz-straat, Denmark Street, zijn veel Engelse muziekuitgevers gevestigd. Zo ook Lorna Music. Manager Les Lowe zoekt tussen Amerikaanse bladmuziek naar bruikbare songs en vindt daar het nummer "Carlos Dominguez" van ene Paul Kane, alias Paul Simon. Lowe stuurt de song naar de populaire Engelse zanger Val Doonican, die het op zijn debuutalbum zet, waar prompt 90.000 exemplaren van worden verkocht. Lowe regelt de royalty's met de Amerikaanse firma Edward B. Marks, Simon's voormalige werkgever. Enige tijd later krijgt Simon zijn royalty's uitgekeerd en loopt het kantoor van Lorna binnen om Lowe te bedanken. Lowe en Simon praten wat en in de loop van het gesprek haalt Simon zijn gitaar te voorschijn. Hij speelt enige songs voor en het klikt: Lowe wil Simon's songs in Engeland gaan uitgeven en regelt de opname van enige demo's in Regent Sound Studios, een legendarische studio voor demo's in Denmark Street.

Vanwege de goedkope tarieven in deze studio worden er trouwens verschillende fameuze professionele opnames gemaakt, en niet alleen de duo-plaat van Wizz Jones en Pete Stanley. Regent is ook een reguliere locatie voor vroege Rolling Stones opnames. Simon's (nooit uitgebrachte) demo's vormen een leuke springplank voor zijn latere Londense album. Hoewel Simon via de contacten in Denmark Street enige extra optredens krijgt toebedeeld, regelt hij zijn live-performances op een hele eenvoudige manier. Hij loopt in het begin van de avond naar folk-clubs en vraagt of er nog plaats is in het programma. Langzamerhand, na enige proefoptredens, wordt Simon teruggevraagd en wordt hij een bekende verschijning in folkclubs als Les Cousins en Le Kilt in de wijk Soho een soort proefpodium voor akoestische muziek.

Simon deelt vaak de all-nighters met Alexis Korner en deze is zeer te spreken over de Amerikaan.

Les Lowe heeft na maanden lobbyen met Simon's demo-tapes een label kunnen overtuigen. Oriole brengt de single "He Was My Brother" / "Carlos Dominguez" uit, waarmee handig wordt ingespeeld op de hit van Val Doonican en daarnaast de recente songschrijverskwaliteiten van Simon worden onderstreept. Om de firma Marks niet voor het hoofd te stoten, wordt de single — met een heropname van "He Was My Brother" en de enige professionele opname van "Carlos Dominguez" door de songschrijver zelf — uitgebracht onder de naam Jerry Landis, met "Paul Kane" als componist. De single flopt. Het Pye-label brengt niettemin een Tom & Jerry single uit, "Looking At You", maar die plaat verdwijnt even snel als de Jerry-Landis-single uit de platenbakken.
Simon blijft zijn contacten in Denmark Street aanhouden. Hij ontmoet Wally Whyton, presentator van het BBC-radioprogramma Country Club. Whyton was in de jaren vijftig lid van de legendarische skiffle-band de Vipers en is optredens blijven doen, onder meer in het Railway Hotel in Brentwood, de club van Simon's vriend McCausland, waar Simon regelmatig optreedt. Vreemd genoeg heeft Whyton wel van "de Amerikaanse zanger Simon" gehoord, maar hij komt er pas in Brentwood, wanneer hij op een zelfde avond speelt, achter dat Simon in sommige reguliere folkclubs voor uitverkochte zalen zorgt. Grappig genoeg is er sprake van een dubbele boeking, hetgeen opgelost wordt door ieders set in te korten. Simon vraagt Whyton samen te spelen en enkele rock-'n-roll songs te zingen, zoals "Peggy Sue", waarmee het folk-publiek stevig in verwarring wordt gebracht.
Simon komt in de Engelse scene ook de legendarische gitarist Davey Graham tegen, die geldt als pionier van zeer avontuurlijke vorm van gitaarmuziek, waarin folk, blues, jazz en Oosterse arrangementen met kennelijke vanzelfsprekendheid gecombineerd worden. Simon leert van Graham het nummer "Anji". Overigens indirect, want Simon volgt het arrangement van Bert Jansch, die weer een vroege tape van Graham als basis gebruikte. Graham en Simon maken kennelijk één gezamenlijke demo, het nummer "Richard Cory".

Beknopte geschiedenis van de populaire muziek (deel 7)

De jaren zeventig

Avant garde naast MOR

Tegen het einde van de jaren zestig is rock 'n' roll van de dansvloer naar het concertgebouw of het festival verwezen, heeft ze ook in de LP haar meest aangewezen medium – de single is voor kortstondig hitparadesucces. Zoals voor de k1assieke muziek heeft rock-muziek een traditie en een avant garde. De meer simpele en dansbare reactie voor de grote massa op de toenemende sofisticering levert financieel zeer succesvo1le muziek op die bekend zal worden onder de term bubblegum (Monkees) of mainstream pop (Abba), commerciële pop 'voor de grote massa’, wordt dan gezegd. Men moet in die tijd kiezen tussen Frank Zappa en Abba.

De eerste helft van de jaren zeventig zijn vooral een periode van weinig creativiteitsvertoon waarin de middle of the road (MOR)-muziek excellent gedijt. De enige vernieuwing komt vaak van onder een laag van homoseksua1iteit opererende vedetten die in elk geval de decadentie van de grootstad tegenwoordig stellen. Men spreekt van nichten-, ook wel van glitter- of glam-rock, waarbij de indruk gecreërd wordt dat pose en vorm belangrijker is dan inhoud (Roxy Music, David Bowie, T-Rex, opgevolgd door hitkanonnen als The Sweet, Mud, Gary Glitter en Slade).

Singer-songwriters

Maar ook componisten-tekstschrijvers, die bovendien hun songs nog zelf uitvoeren, singer-songwriters dus (Neil Young, Jackson Browne, Randy Newman) krijgen meer kansen nu het collectief musiceren aan de splitziekte (het uiteenvallen van groepen) dreigt ten onder te gaan.

Euro-disco

Sinds 1975 is disco de nieuwe variant op de popmuziek die de realiteit (de economische crisis) ontvlucht. Ze gaat vergezeld van een gelijkaardige levensstijl waartoe, geheel in tegenstelling tot de mentaliteit van de ‘jeans met T-shirt- people’, verkleedpartijen voor het dansfeest in het weekend horen. Tegenover de zwarte dansmuziek die dichter bij de soulbegeestering aansluit, wordt nu ook de Eurostudio-disco-sound geproduceerd waarin vooral de elektronische mogelijkheden van de opnamestudio worden uitgetest en die, bijvoorbeeld, nog moeilijk live kan gebracht worden (Giorgio Moroder, Boney M).