vrijdag 29 november 2013
I Want To Hold Your Hand
Op 29 November 1963 wordt door Parlophone de single I Want To Hold Your Hand van The Beatles uitgebracht. Op de B-kant van I Want To Hold Your Hand staat This Boy. Deze beide door John Lennon en Paul McCartney geschreven nummers zijn op 17 Oktober 1963 in Abbey Road-studio 2 in Londen opgenomen. In Engeland komt de single op 5 December 1963 binnen op nummer tien in de hitparade. Een week later staat I Want To Hold Your Hand op de eerste plaats, en blijft daar vijf weken staan. In Nederland komt I Want To Hold Your Hand op 4 januari 1964 binnen. Vanaf 11 februari 1964 staat hij zeven weken bovenaan.
woensdag 27 november 2013
It's my Party
Een van de meest gespeelde popnummers: It's my Party. Maar dit is het origineel:
Lesley Gore (New York, 2 mei 1946 als Lesley Sue Goldstein), is een Amerikaanse zangeres/songwriter. Op haar 16e had ze haar eerste hit It's my Party.
In plaats van in te gaan op de platencontracten en aanbiedingen voor films, verkoos ze een opleiding. Hierdoor kon ze alleen in de weekenden optreden, hetgeen een rem op haar carrière betekende.
In 2005 kwam Gore ervoor uit lesbisch te zijn.[Verder liet ze weten dat ze daar pas achter kwam na haar twintigste en dat ze er toen nooit over gedacht heeft dit in de openbaarheid te brengen. Aan de andere kant heeft ze ook nooit veel moeite gedaan dit te verbergen, denk aan liedjes als You Don't Own Me en Sometimes I Wish I Were a Boy (beide 1964).
Lesley Gore (New York, 2 mei 1946 als Lesley Sue Goldstein), is een Amerikaanse zangeres/songwriter. Op haar 16e had ze haar eerste hit It's my Party.
In plaats van in te gaan op de platencontracten en aanbiedingen voor films, verkoos ze een opleiding. Hierdoor kon ze alleen in de weekenden optreden, hetgeen een rem op haar carrière betekende.
In 2005 kwam Gore ervoor uit lesbisch te zijn.[Verder liet ze weten dat ze daar pas achter kwam na haar twintigste en dat ze er toen nooit over gedacht heeft dit in de openbaarheid te brengen. Aan de andere kant heeft ze ook nooit veel moeite gedaan dit te verbergen, denk aan liedjes als You Don't Own Me en Sometimes I Wish I Were a Boy (beide 1964).
maandag 25 november 2013
Nog 1 keer dan: Ring of Fire
De zes wereldmachten en Iran sloten dit weekend in Genéve een akkoord over het Iraanse nucleaire programma. Een historisch akkoord, aldus Obama. Een historische vergissing, vindt Israël. De eerste reconstructies over de totstandkoming van het akkoord zijn inmiddels verschenen en bieden een onthullend inkijkje in de keuken van de internationale diplomatie.
Leuk detail: in het Intercontinental Hotel was zaterdagavond al een ander evenement aan de gang omdat de onderhandelingen veel langer duurden dan gedacht. Rond twee uur ‘s nachts kwamen de ministers van Buitenlandse Zaken samen om op het allerlaatste moment hun handtekeningen te zetten onder het interim-akkoord, terwijl op de achtergrond ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash klonk, dat gezongen werd op de afterparty van een feest in het hotel.
uit het nrc
Leuk detail: in het Intercontinental Hotel was zaterdagavond al een ander evenement aan de gang omdat de onderhandelingen veel langer duurden dan gedacht. Rond twee uur ‘s nachts kwamen de ministers van Buitenlandse Zaken samen om op het allerlaatste moment hun handtekeningen te zetten onder het interim-akkoord, terwijl op de achtergrond ‘Ring of Fire’ van Johnny Cash klonk, dat gezongen werd op de afterparty van een feest in het hotel.
uit het nrc
zondag 24 november 2013
He Ain't Heavy He's My Brother
donderdag 21 november 2013
Eigenharp
De zogenaamde Eigenharp is elektronisch muziekinstrument dat ontwikkeld is door Eigenlabs, een bedrijf uit Devon in Engeland. De uitvinder ervan, John Lambert, heeft er acht jaar over gedaan om het in productie te krijgen. In 2009 is hij op de markt verschenen. Er bestaan inmiddels verschillende versies van, ook een miniversie, de Pico. Deze is te koop voor ongeveer 500 euro. Het is verbazingwekkend welke geluiden je uit dit instrument kunt krijgen, al lijkt het wel op een elektronisch orgel, er is één groot verschil. Op een elektrische gitaar kun je de snaren laten vibreren, zodat de toonhoogte verandert. Dit kan met een elektronisch orgel niet echt makkelijk maar met een Eigenharp wel: zelfs zeer goed. Er zijn een paar filmpjes op YouTube om een idee te krijgen van de sound. Hiervan twee voorbeelden, die voor zich spreken. Je kunt er een hele orkestratie mee maken. Orkesten zijn niet meer nodig...
maandag 18 november 2013
Zo ziet muziek eruit
Een abstracte visualisatie van muziek, gevonden op het blog van Kevin Kelly, mede-oprichter van Wired magazine.
Muziek is weergegeven in kleur, vorm, verhouding en beweging.
De Canadese filmmaker/componist Renaud Hallée maakte dit filmpje Sonar:
vrijdag 15 november 2013
The Only Living Boy In New York
Simon en Garfunkel nemen op 15 november 1969 voor het album Bridge Over Troubled Water het laatste nummer op. The Only Living Boy In New York heeft Paul Simon geschreven wanneer Art Garfunkel bezig is met de opnamen van de film Catch 22 en hij zich eenzaam voelt in New York. De LP Bridge Over Troubled Water ligt vanaf 26 januari 1970 in de platenwinkel.
woensdag 13 november 2013
Johnny Cash top 50 nummer 1: Hurt
Uitgebracht in 2002, en daarmee de meest recente track als afsluiter in deze lange serie, op American IV The Man Comes Around. Geschreven door Trent Reznor voor Nine Inch Nails, een rockband uit Cleveland, die het uitbrachten in 1994. Laatste hit van Cash voordat hij overleed op 12 september 2003. Hoogst genoteerde Cash nummer in de Nederlandse Top2000. Op de B-kant van de single Personal Jesus.
Hiermee sluiten we de serie af. Voor reacties en suggesties (welke nummers werden er gemist in de top 50):
Nog eentje dan:
dinsdag 12 november 2013
Eric Clapton (3) 1966-1968
Midden 1966 richtte hij samen met bassist Jack Bruce en drummer Ginger Baker de groep Cream op. Met deze groep vestigde hij definitief zijn reputatie als de nummer één van de rockgitaristen. Door het uitbrengen van drie opeenvolgende sterke LP's, en door energieke en uitgebreide tournees, verwierf Cream een internationale reputatie die amper onderdeed voor die van The Beatles en The Rolling Stones. De optredens van de band kenmerkten zich door veel improvisatie, waarbij alle drie de bandleden hun muzikale talenten ten volle konden uiten. De karakters van de drie leden waren echter zo sterk dat ze voortdurend met elkaar botsten, waardoor de band geen lang leven beschoren was. Maar hoewel de band slechts twee jaar bestond, wordt hij toch beschouwd als een van de voornaamste van die periode.
Bruce had enige tijd met Eric Clapton gespeeld in John Mayall's Bluesbreakers. De beslissing om met elkaar een band te beginnen werd genomen na een jamsessie bij Baker thuis. Naar eigen zeggen vond ieder bandlid de andere twee leden de beste muzikanten die hij kende, bovendien waren ze niet tevreden over de bands waarin ze tot dan speelden.
Voor Eric Clapton gold dat hij graag een goeie bluesgitarist, als Buddy Guy, in een bluesband wilde zijn en daarvoor een goede ritmesectie zocht. Deze ambitie moest hij weldra bijstellen, omdat Jack Bruce en Ginger Baker sterke persoonlijkheden bleken te zijn en muzikaal zeer veel in de melk te brokkelen hadden.
Het drietal koos de naam 'Cream' omdat ze, als ze dan toch een supergroep gingen oprichten, niet bescheiden hoefden te doen over hun pretenties: ze vonden zichzelf het neusje van de zalm, oftewel the Cream of the crop.
Eric bleef de belangrijkste muzikant, ook al zou de band zonder de composities van Jack Bruce wellicht niet die superstatus hebben veroverd. Het geluid van de band ontwikkelde zich snel. De gitaar van Clapton had al de scherpte die hij had ontwikkeld bij John Mayall's Bluesbreakers, maar zou zich verder ontwikkelen mede door de technologie. Er kwamen steeds zwaardere gitaarversterkers. Daarbij komt dat het podiumgeluid wel hard moest zijn, zeker als opgetreden moest worden in grotere ruimtes. Er bestonden nog geen P.A.-systemen, die het zaalgeluid voor hun rekening konden nemen. Ook de persoonlijkheden van de drie muzikanten zelf zorgden ervoor dat er steeds luider werd gespeeld. In een trio is het aandeel van elk van de drie muzikanten even belangrijk. Jack Bruce experimenteerde met het geluid van en type basgitaar. Toch bleef er controle over het geluid.
De band besloot in 1968 uit elkaar te gaan. Clapton had daar op aangedrongen nadat hij een recensie had gelezen in het muziekblad Rolling Stone. De band werd daarin sterk bekritiseerd. Clapton trok zich de kritiek erg aan en zou later zeggen dat hij vond dat de band stil had gestaan in zijn ontwikkeling.
Na een afscheidstournee door de VS traden ze nog eenmaal op in eigen land. Het afscheidsconcert in de Royal Albert Hall heeft een legendarische reputatie.
Toen de band uit elkaar ging was Clapton 23 jaar oud, Bruce 25 en Baker 29. Eric Clapton en Ginger Baker vormden na Cream samen met Steve Winwood en Rick Grech de band Blind Faith.
Op 2, 3, 5 en 6 mei 2005 kwam The Cream bij elkaar op een reünie-concert in The Royal Albert Hall in Londen.
Bruce had enige tijd met Eric Clapton gespeeld in John Mayall's Bluesbreakers. De beslissing om met elkaar een band te beginnen werd genomen na een jamsessie bij Baker thuis. Naar eigen zeggen vond ieder bandlid de andere twee leden de beste muzikanten die hij kende, bovendien waren ze niet tevreden over de bands waarin ze tot dan speelden.
Voor Eric Clapton gold dat hij graag een goeie bluesgitarist, als Buddy Guy, in een bluesband wilde zijn en daarvoor een goede ritmesectie zocht. Deze ambitie moest hij weldra bijstellen, omdat Jack Bruce en Ginger Baker sterke persoonlijkheden bleken te zijn en muzikaal zeer veel in de melk te brokkelen hadden.
Het drietal koos de naam 'Cream' omdat ze, als ze dan toch een supergroep gingen oprichten, niet bescheiden hoefden te doen over hun pretenties: ze vonden zichzelf het neusje van de zalm, oftewel the Cream of the crop.
Eric bleef de belangrijkste muzikant, ook al zou de band zonder de composities van Jack Bruce wellicht niet die superstatus hebben veroverd. Het geluid van de band ontwikkelde zich snel. De gitaar van Clapton had al de scherpte die hij had ontwikkeld bij John Mayall's Bluesbreakers, maar zou zich verder ontwikkelen mede door de technologie. Er kwamen steeds zwaardere gitaarversterkers. Daarbij komt dat het podiumgeluid wel hard moest zijn, zeker als opgetreden moest worden in grotere ruimtes. Er bestonden nog geen P.A.-systemen, die het zaalgeluid voor hun rekening konden nemen. Ook de persoonlijkheden van de drie muzikanten zelf zorgden ervoor dat er steeds luider werd gespeeld. In een trio is het aandeel van elk van de drie muzikanten even belangrijk. Jack Bruce experimenteerde met het geluid van en type basgitaar. Toch bleef er controle over het geluid.
De band besloot in 1968 uit elkaar te gaan. Clapton had daar op aangedrongen nadat hij een recensie had gelezen in het muziekblad Rolling Stone. De band werd daarin sterk bekritiseerd. Clapton trok zich de kritiek erg aan en zou later zeggen dat hij vond dat de band stil had gestaan in zijn ontwikkeling.
Na een afscheidstournee door de VS traden ze nog eenmaal op in eigen land. Het afscheidsconcert in de Royal Albert Hall heeft een legendarische reputatie.
Toen de band uit elkaar ging was Clapton 23 jaar oud, Bruce 25 en Baker 29. Eric Clapton en Ginger Baker vormden na Cream samen met Steve Winwood en Rick Grech de band Blind Faith.
Op 2, 3, 5 en 6 mei 2005 kwam The Cream bij elkaar op een reünie-concert in The Royal Albert Hall in Londen.
zaterdag 9 november 2013
Kristallnaach
In ‘Mein Kampf’ stond het al geschreven. En toen Hitler in 1933 aan de macht kwam werd de vrijheid van de 600.000 zielen tellende Joodse bevolking steeds meer ingeperkt. Overal verschenen borden met ‘Joden niet welkom’ en ‘Koop niet bij Joden’. De Joden in Duitsland werden uit ambtelijke functies gezet en mochten niet meer aan de universiteiten studeren. Met de Neurenberger Wetten uit 1935 verloren de Joden ook hun burgerrechten. Steeds meer Joden probeerden Duitsland te ontvluchten. In 1938 waren er 150.000 naar het buitenland gevlucht. Die landen werden echter met het toenemen van de vluchtelingenstroom steeds terughoudender. Steeds vaker werd de toegang botweg geweigerd.
De volgende stap was het opzetten van de bevolking tegen de Joodse medeburger. De aanleiding werd begin november 1938 gevonden. De ‘moord’ op de Duitse diplomaat Vom Rath in de Duitse ambassade in Parijs. Door de Poolse Jood Herschel Grynzpan. Zijn ouders, die al tientallen jaren in Duitsland woonden, waren samen met duizenden anderen naar Polen teruggestuurd. Polen liet echter niet iedereen toe en aan de grens speelden zich mensonterende toestanden af. Herschel, die in Parijs woonde, hoorde hiervan en wilde protesteren bij de Duitse ambassade in die stad. Uit frustratie heeft hij toen Vom Rath neergeschoten. Volgens sommige bronnen had hij eigenlijk de ambassadeur zelf willen treffen.
De diplomaat raakte zwaargewond maar overleed alsnog twee dagen later. Deze 9e november was de dag dat veel Duitsers de mislukte Bierkellerputch van Hitler uit 1923 herdachten. Er werd door de politie gewaarschuwd voor onregelmatigheden door dronken, boze burgers die zich wilden wreken voor de moord op Vom Rath. Goebbels maakte dankbaar gebruik van dit nieuws en instrueerde de SA om overal de bevolking zoveel mogelijk aan te moedigen. Wat een spontane volksopstand leek, bleek later een zorgvuldig geregisseerde pogrom. De politie, de SS en de Gestapo hielden zich afzijdig en overal werden Joodse bezittingen vernield.
In een telex schrijft Heydrich dat ‘synagogen in brand gestoken mogen worden als er geen gevaar bestaat dat het vuur overslaat naar de omliggende huizen’ en ‘dat winkels en woningen van Joden mogen worden vernietigd, maar niet geplunderd’. De bezittingen moesten namelijk in handen van de Duitse overheid terecht komen. Gedurende Kristallnacht werden tenminste 7.500 winkels, 29 warenhuizen en 171 woningen verwoest, 191 synagogen verbrand en nog eens 76 synagogen op een andere manier vernield. Tevens werden Joodse gemeenschapscentra, dodenkapellen, begraafplaatsen en vergelijkbare gebouwen in brand gestoken. Ook werd de Joodse bevolking niet met rust gelaten. Er vielen tientallen doden en honderden zwaargewonden. Tevens slaagde Hitler erin de Duitse bevolking te doen geloven dat de Joden zelf verantwoordelijk waren voor de vernielingen. De schadevergoedingen werden dan ook door het heffen van extra belastingen door de Joodse bevolking zelf betaald. Vanwege het vele glas van met name de gebroken winkelruiten kreeg de gebeurtenis de eufemistische naam ‘Kristallnacht,’ een titel die bij veel Joden nog steeds kwaad bloed zet. Andere benamingen zijn; Reichspogromnacht en Novemberpogrome 1938.
Hitler en Goebels wilden de buitenwereld doen geloven dat ‘alle’ burgers aan deze pogrom hadden meegedaan. Een enkeling keek echter huilend door de kieren van zijn gordijnen toe hoe het land van Goethe en Schiller steeds verder naar de afgrond rolde. Een grote groep deed gretig mee en de overgrote meerderheid zweeg. En bleef nog zeven lange jaren zwijgen.
Voor de trein van de geschiedenis is de Kristalnacht een belangrijk station dat uiteindelijk leidde tot de Shoah, de poging van Hitler om het hele Joodse volk uit te roeien. Een paar jaar later, toen de Tweede Wereldoorlog in volle hevigheid was losgebarsten, besloot Hitler tijdens de Wannsee-conferentie tot de Endlösung. Niet veel later branden overal de vuren. Miljoenen Joden zouden dit niet overleven.
Het lied
In 1983 werd het lied “Kristallnaach’ een hit voor de Duitse Rockband BAP. Deze groep uit Keulen zong het lied in het lokale dialect. Het lied gaat natuurlijk over de hierboven genoemde gebeurtenis. In Duitsland kan en mag men begin jaren ’80 kritisch naar de eigen geschiedenis uit die periode kijken. Voor het eerst zonder het label ‘Dader’ erbij te hoeven plakken.
Er is nog een reden waarom het lied in de jaren ’80 zo aanslaat. In deze periode steekt overal in Europa de vreemdelingenhaat weer de kop op. Waren het in de jaren ’30 in Duitsland de Joden, nu zijn het in veel landen de buitenlandse gastarbeiders, die ‘onze’ banen afpakken. En eigenlijk zou dit lied ook prima vandaag de dag nogmaals uitgebracht mogen worden. Als waarschuwing tegen de rechtse populisten die de burger bang maken voor de ‘verderfelijke’ Islam.
De volgende stap was het opzetten van de bevolking tegen de Joodse medeburger. De aanleiding werd begin november 1938 gevonden. De ‘moord’ op de Duitse diplomaat Vom Rath in de Duitse ambassade in Parijs. Door de Poolse Jood Herschel Grynzpan. Zijn ouders, die al tientallen jaren in Duitsland woonden, waren samen met duizenden anderen naar Polen teruggestuurd. Polen liet echter niet iedereen toe en aan de grens speelden zich mensonterende toestanden af. Herschel, die in Parijs woonde, hoorde hiervan en wilde protesteren bij de Duitse ambassade in die stad. Uit frustratie heeft hij toen Vom Rath neergeschoten. Volgens sommige bronnen had hij eigenlijk de ambassadeur zelf willen treffen.
De diplomaat raakte zwaargewond maar overleed alsnog twee dagen later. Deze 9e november was de dag dat veel Duitsers de mislukte Bierkellerputch van Hitler uit 1923 herdachten. Er werd door de politie gewaarschuwd voor onregelmatigheden door dronken, boze burgers die zich wilden wreken voor de moord op Vom Rath. Goebbels maakte dankbaar gebruik van dit nieuws en instrueerde de SA om overal de bevolking zoveel mogelijk aan te moedigen. Wat een spontane volksopstand leek, bleek later een zorgvuldig geregisseerde pogrom. De politie, de SS en de Gestapo hielden zich afzijdig en overal werden Joodse bezittingen vernield.
In een telex schrijft Heydrich dat ‘synagogen in brand gestoken mogen worden als er geen gevaar bestaat dat het vuur overslaat naar de omliggende huizen’ en ‘dat winkels en woningen van Joden mogen worden vernietigd, maar niet geplunderd’. De bezittingen moesten namelijk in handen van de Duitse overheid terecht komen. Gedurende Kristallnacht werden tenminste 7.500 winkels, 29 warenhuizen en 171 woningen verwoest, 191 synagogen verbrand en nog eens 76 synagogen op een andere manier vernield. Tevens werden Joodse gemeenschapscentra, dodenkapellen, begraafplaatsen en vergelijkbare gebouwen in brand gestoken. Ook werd de Joodse bevolking niet met rust gelaten. Er vielen tientallen doden en honderden zwaargewonden. Tevens slaagde Hitler erin de Duitse bevolking te doen geloven dat de Joden zelf verantwoordelijk waren voor de vernielingen. De schadevergoedingen werden dan ook door het heffen van extra belastingen door de Joodse bevolking zelf betaald. Vanwege het vele glas van met name de gebroken winkelruiten kreeg de gebeurtenis de eufemistische naam ‘Kristallnacht,’ een titel die bij veel Joden nog steeds kwaad bloed zet. Andere benamingen zijn; Reichspogromnacht en Novemberpogrome 1938.
Hitler en Goebels wilden de buitenwereld doen geloven dat ‘alle’ burgers aan deze pogrom hadden meegedaan. Een enkeling keek echter huilend door de kieren van zijn gordijnen toe hoe het land van Goethe en Schiller steeds verder naar de afgrond rolde. Een grote groep deed gretig mee en de overgrote meerderheid zweeg. En bleef nog zeven lange jaren zwijgen.
Voor de trein van de geschiedenis is de Kristalnacht een belangrijk station dat uiteindelijk leidde tot de Shoah, de poging van Hitler om het hele Joodse volk uit te roeien. Een paar jaar later, toen de Tweede Wereldoorlog in volle hevigheid was losgebarsten, besloot Hitler tijdens de Wannsee-conferentie tot de Endlösung. Niet veel later branden overal de vuren. Miljoenen Joden zouden dit niet overleven.
Het lied
In 1983 werd het lied “Kristallnaach’ een hit voor de Duitse Rockband BAP. Deze groep uit Keulen zong het lied in het lokale dialect. Het lied gaat natuurlijk over de hierboven genoemde gebeurtenis. In Duitsland kan en mag men begin jaren ’80 kritisch naar de eigen geschiedenis uit die periode kijken. Voor het eerst zonder het label ‘Dader’ erbij te hoeven plakken.
Er is nog een reden waarom het lied in de jaren ’80 zo aanslaat. In deze periode steekt overal in Europa de vreemdelingenhaat weer de kop op. Waren het in de jaren ’30 in Duitsland de Joden, nu zijn het in veel landen de buitenlandse gastarbeiders, die ‘onze’ banen afpakken. En eigenlijk zou dit lied ook prima vandaag de dag nogmaals uitgebracht mogen worden. Als waarschuwing tegen de rechtse populisten die de burger bang maken voor de ‘verderfelijke’ Islam.
donderdag 7 november 2013
Muziek is als voedsel voor de hersenen
Muziek maakt ons gelukkig. Dat zeggen we toch. Maar kan dat ook wetenschappelijk bewezen worden? Een vraag waar onderzoekers zich al decennia over buigen.
Feit is dat ons gehoor als een van de eerste systemen bij een foetus in de moederschoot functioneert. Het werkt al na 16 weken. Tien weken later hebben we ook nog een hersensysteem dat daar iets mee kan. We zijn dus vatbaar voor muziek lang voor we vatbaar zijn voor iets anders.
Wat ook wetenschappelijk vaststaat, is dat muziek goed is als antistressmiddel. Een onderzoek aan de Italiaanse universiteit van Pavia toonde aan dat langzame, kalme muziek de bloedsomloop vertraagde en dat snelle, complexe muziek ons bloed sneller doet stromen. De juiste muziek doet een mens rustiger ademen en vertraagt de hartslag.
Ook wetenschappelijk bewezen is dat muziek ervoor zorgt dat in de hersenen endorfine vrijkomt, een substantie die een pijnstillende werking heeft. Zo zorgen deuntjes dus voor een groter geluksgevoel. Ander onderzoek heeft dan weer aangetoond dat muziek ervoor zorgt dat onze hersenen melatonine loslaten, wat de slaap bevordert. Ook dat kan zijn voordelen hebben.
Voorts motiveert muziek ons ook, zo wees weer een ander onderzoek uit. Luisteren naar muziek die we leuk vinden, helpt ons om zaken iets gezwinder aan te pakken. Ook wetenschappelijk bewezen is dat muziek dezelfde gebieden in onze hersenen stimuleert als eten, seks en drugs. En dus op dezelfde manier raakt aan ons geluksgevoel.
Feit is dat ons gehoor als een van de eerste systemen bij een foetus in de moederschoot functioneert. Het werkt al na 16 weken. Tien weken later hebben we ook nog een hersensysteem dat daar iets mee kan. We zijn dus vatbaar voor muziek lang voor we vatbaar zijn voor iets anders.
Wat ook wetenschappelijk vaststaat, is dat muziek goed is als antistressmiddel. Een onderzoek aan de Italiaanse universiteit van Pavia toonde aan dat langzame, kalme muziek de bloedsomloop vertraagde en dat snelle, complexe muziek ons bloed sneller doet stromen. De juiste muziek doet een mens rustiger ademen en vertraagt de hartslag.
Ook wetenschappelijk bewezen is dat muziek ervoor zorgt dat in de hersenen endorfine vrijkomt, een substantie die een pijnstillende werking heeft. Zo zorgen deuntjes dus voor een groter geluksgevoel. Ander onderzoek heeft dan weer aangetoond dat muziek ervoor zorgt dat onze hersenen melatonine loslaten, wat de slaap bevordert. Ook dat kan zijn voordelen hebben.
dinsdag 5 november 2013
.jpg)
In Alle Staten: Hawaii
De 51 Amerikaanse staten hebben ieder zo hun eigen favoriete en succesvolle artiest.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 12e aflevering:
Hawaii
In 2011 was er nog een prachtige korte documentaire over Yvonne Elliman op de Nederlandse TV, opgenomen op Hawaii. Dus dat was in ieder geval één gegadigde voor deze aflevering. Maar wist u dat Bette Midler hier ook vandaan kwam ? Hier met de Stones hit Beat of Burden.
In de komende 51 afleveringen komen alle staten aan bod met een kort overzicht van de artiesten die, behalve er geboren zijn, zich het meest met die staat identificeerden. Bekende voorbeelden: Arkansas-Johnny Cash, Californië-Brian wilson (Beach Boys), Georgia-Ray Charles en Texas-Buddy Holly.
Maar wie vertegenwoordigt Hawaii, Alaska, Florida of New York ?
In deze 12e aflevering:
Hawaii
In 2011 was er nog een prachtige korte documentaire over Yvonne Elliman op de Nederlandse TV, opgenomen op Hawaii. Dus dat was in ieder geval één gegadigde voor deze aflevering. Maar wist u dat Bette Midler hier ook vandaan kwam ? Hier met de Stones hit Beat of Burden.
zondag 3 november 2013
Goslink
Een fruitkistgitaar, een banjo gemaakt van een slakom en houten drempel en een drumstel met het mechanisme van een muizenval; muzikant en kunstenaar Goslink (Harm Goslink Kuiper) en zijn band zorgen altijd voor een uniek geluid op de zelfgemaakte instrumenten. “[...] hij opereert als een modern soort Hans Dorrestijn. Een ticje grover en directer maar minstens even grappig [...]” schreef OOR naar aanleiding van zijn album Stil Leven. Met de originele en soms hilarische teksten (“wil je me voeren aan de krokodillen in Costa Rica na mijn dood”) is elk optreden van Goslink dan ook gegarandeerd onvergetelijk.
Reden genoeg voor de NCRV om een rapportage te maken over deze kleurrijke Rotterdammer. Vorig jaar had Goslink al een eigen tent op Lowlands en onlangs nog wijdde Klokhuis een hele uitzending aan zijn werk. Ook zien hoe Goslink en zijn band knisperende fingerpicking blues en ouwe, rauwe volksmuziek uit de zelfgebouwde instrumenten toveren?
Reden genoeg voor de NCRV om een rapportage te maken over deze kleurrijke Rotterdammer. Vorig jaar had Goslink al een eigen tent op Lowlands en onlangs nog wijdde Klokhuis een hele uitzending aan zijn werk. Ook zien hoe Goslink en zijn band knisperende fingerpicking blues en ouwe, rauwe volksmuziek uit de zelfgebouwde instrumenten toveren?
vrijdag 1 november 2013
José Luis Montón
Wie van hartveroverende flamenco houdt heeft aan de uit Barcelona afkomstige gitarist José Luis Montón een van de allerbeste. Zijn nieuwe album Solo Guitarra is een van grootse kwaliteit.
José Luis Montón Amil werd in Barcelona (1962) geboren en de flamenco zat van jongs af aan in het bloed. Vooral bekend geworden vanwege zijn muzikale bijdragen aan de dansgezelschappen van ondermeer Antonio Canales, Carmen Cortés, Antonio El Pipa en Joaquín Grilo, ontwikkelde hij zich ondertussen als solo muzikant, waarbij hij volop experimenteerde met andere muzikale stromingen. Daardoor was hij een van de voornaamste muzikanten voor Mayte Martín (met wie hij zowel in de studio als live werkte) en Amina Alaoui. Met zijn fabuleuze spel op Arco Iris, het laatste albums van Alaoui, wist Montón ECM voorman Manfred Eicher zo te raken dat er gelijk werd voorgesteld om een volledig solo gitaar album op te gaan nemen.
Op Solo Guitarra laat Montón in volle glorie horen wat hem zo verschrikkelijk goed maakt. In alle composities zoekt hij met zijn briljante spel de grenzen van de flamenco op. Gelardeerd met klassieke invloeden, folk, tango en ook met meer Spaanse traditionele invloeden als de farruca (de Spaanse blues/fado), buleria en seguirilla (een uitbundiger flamencostijl) weet hij zijn flamencospel altijd weer virtuoos en tegelijkertijd emotievol te laten klinken. Zijn timing, souplesse en uitzonderlijke aanslag maken elke compositie een enerverende en uitdagende beluistering.
Een album waarbij de losse composities als in een lange prachtige reis aan je voorbij trekken. Een album ook dat in een prachtige balans in rustige en levendige stukken van begin tot einde optimaal blijft boeien. Solo Guitarra is een prachtig album dat steeds weer verrast en intrigeert. Montón bewijst met dit album dat hij geldt als een van de grote meesters van de hedendaagse flamenco.
José Luis Montón Amil werd in Barcelona (1962) geboren en de flamenco zat van jongs af aan in het bloed. Vooral bekend geworden vanwege zijn muzikale bijdragen aan de dansgezelschappen van ondermeer Antonio Canales, Carmen Cortés, Antonio El Pipa en Joaquín Grilo, ontwikkelde hij zich ondertussen als solo muzikant, waarbij hij volop experimenteerde met andere muzikale stromingen. Daardoor was hij een van de voornaamste muzikanten voor Mayte Martín (met wie hij zowel in de studio als live werkte) en Amina Alaoui. Met zijn fabuleuze spel op Arco Iris, het laatste albums van Alaoui, wist Montón ECM voorman Manfred Eicher zo te raken dat er gelijk werd voorgesteld om een volledig solo gitaar album op te gaan nemen.
Op Solo Guitarra laat Montón in volle glorie horen wat hem zo verschrikkelijk goed maakt. In alle composities zoekt hij met zijn briljante spel de grenzen van de flamenco op. Gelardeerd met klassieke invloeden, folk, tango en ook met meer Spaanse traditionele invloeden als de farruca (de Spaanse blues/fado), buleria en seguirilla (een uitbundiger flamencostijl) weet hij zijn flamencospel altijd weer virtuoos en tegelijkertijd emotievol te laten klinken. Zijn timing, souplesse en uitzonderlijke aanslag maken elke compositie een enerverende en uitdagende beluistering.
Een album waarbij de losse composities als in een lange prachtige reis aan je voorbij trekken. Een album ook dat in een prachtige balans in rustige en levendige stukken van begin tot einde optimaal blijft boeien. Solo Guitarra is een prachtig album dat steeds weer verrast en intrigeert. Montón bewijst met dit album dat hij geldt als een van de grote meesters van de hedendaagse flamenco.
Abonneren op:
Posts (Atom)