Omspelen

De belangrijkste basisvaardigheid als je jazz wilt leren spelen is het kunnen omspelen. Omspelen betekent dat als je de begeleiding weg zou laten, dat je de akkoorden nog steeds in je solo kan horen doorklinken. Dat is de basis van jazz en het grote verschil met de typische blues- pop- of rock-manier van soleren.

De twee basis-ingrediënten van een omspeling:

- Gebruik tijdens het akkoord in kwestie de akkoordnoten uit dat akoord (noten uit het arpeggio's van de akkoorden, waarvan de belangrijkste zijn de terts en de septiem). Het is dus belangrijk om tijdens je solo te weten waar je in het akoordenschema zit.
- Zorg dat je bij kwintval (zoals II V I) de septiem van het voorgaande akkoord laat oplossen naar de terts van het volgende akkoord.

Het is dus minder belangrijk om al die arpeggio's in zijn geheel als een soort toonladders over de gehele hals te kunnen spelen, en het is juist belangrijker dat je fragmenten van de arpeggio's real-time aan elkaar weet te rijgen, en daarmee het akkoordschema van de standard kunt doorspelen. Dus duurt een akkoord een halve maat, dan speel je (een fragment van) het appergio van het akkoord in kwestie met een duur van vier achtsten. Duurt een akkoord een hele maat, dan speel je een (fragment van) het arpeggio met een duur van 8 achtsten.

Het belangrijkste zijn de terts en de septiem van het akkoord. Dus een goeie oefening is ook om bij elk akkoord alleen de terts en de septiem te spelen. Dan hoef je dus niet de hele arpeggio's te spelen, maar alleen de tertsen en de septiemen van de arpeggio's

Dus stel je hebt II V I in G: Am D7 G. Dan speel je de noten C G, F# C, B F#. Waarbij je ziet dat de septiemen automatisch oplossen naar de tertsen: G zakt diatonisch naar F#, C zakt diatonisch naar B. Diatonisch wil zeggen 'zoals een toonladder'. Een diatonische beweging betekent dus dat je in je melodie 1 of 2 vakjes stijgt of daalt. Bij progressies die niet volgens de kwintval verlopen, zal de septiem niet oplossen naar de terts van het volgende akkoord, maar dat geeft voor deze beginners-oefening niet zo. Als je van elk akkoord de septiem en de terts speelt, dan hoor je het akkoordenschema er al in doorklinken.

Wil je het nog simpeler houden dan speel je alleen de tertsen van de akkoorden, want van de twee belangrijkste noten van een akkoord terts en septiem is de terts nog weer de belangrijskte. Dus op Am D7 G speel je dan: C, F#, B. Dit is de makkelijkste manier van omspelen. Makkelijker kan ik het niet maken. Dus wellicht een goed idee om eerst de akkoorden van een standard te omspelen door alleen de tertsen van de akkoorden te spelen, vervolgens uit te breiden met zevens, en vervolgens de gehele arpeggio's (ook de prime en de kwint) .

Johnny Cash top 50 (27,28,29)

Home of the Blues staat op nummer 27 in onze prachtige reeks over The Man in Black.
Geschreven door Johnny Cash, Douglas L. McAlphin en Glenn Douglas Tubb.
Opgenomen op 1 juli 1957 en gepubliceerd op de LP Sings the Songs That Made Him Famous.

28 All Over Again. Deze single uit 1958 is te vinden op zijn verzamelalbum On Golden Throat uit 1968.

29. I Just Thought You'd Like to Know
Opgenomen tijdens de zgn. Sun Sessions op 17 juli 1958. Verscheen als B-kant op de single It's Just Aboput Time in datzelfde jaar.

ZZ en de Maskers

De broertjes De Hont beginnen in '58 het groepje The Apron Strings, waarin Rob de Nijs voor zijn Lords-tijd en Trix Lusken voor haar Trix & The Paramounts-periode ieder een tijdje hebben meegedaan. In '62 voegt Bob Bouber zich bij hen en wordt hun naam Z.Z. & De Maskers. Zij hebben veel succes in heel Europa met hun griezelige act (maskers, horrorgeluiden, lichtshow). Hun eerste plaat, 'Dracula', wordt een hit, de tweede, 'La Comparsa' wordt dat niet, maar is tot op heden een veelgevraagde plaat in de arbeidsvitaminen. In '63 wordt drummer Henny van Pinksteren vervangen door Pierre van der Linden, die op zijn beurt in '64 wordt vervangen door Alewijn Dekker. Als in '65 Bob Bouber zich uit de groep terugtrekt, maakt de groep zelfstandig nog enkele hits ('Cadillac', 'Three's A Crowd' en 'Come On Boy Join The Army'). In '68 verlaat Dekker de groep weer (hij wordt vervangen door Frans Smit), kort daarop gevolgd door Jan de Hont en Ador Otting, die in een nachtcluborkest gaan spelen. In '69 houdt de groep op te bestaan.

Hoe wordt een akoestische gitaar gemaakt ?

>

Sander's Keuze: You don't think I'm funny anymore-Willie Nelson

You don't think I'm funny anymore
You used to laugh at all my jokes
Even though you'd heard them all before
But you think I'm funny anymore

I used to fake a heart attack
And fall down on the floor
But even I don't think that's funny anymore

I guess things change
And the more they change the more they stay the same
And there ain't no blame
Sometimes the picture just don't fit the frame

And this is where the cowboy yields the floor
Cause you don't think I'm funny anymore

I guess things change
And the more they change the more they stay the same
And there ain't no blame
Sometimes the picture just fit the frame
And this is where the cowboy yields the floor
Cause you don't think I'm funny anymore

Did you hear the one about the dirty whore
Oh I forgot... you don't think I'm funny anymore

Scott McKenzie overleden

Klik hier voor het artikel in de Volkskrant

Scott McKenzie (Jacksonville, Florida, 10 januari 1939) is een Amerikaanse zanger. Hij is het bekendst van zijn hit San Francisco (be sure to wear some flowers in your hair) uit 1967.

McKenzie werd op 10 januari 1939 in Jacksonville, Florida geboren als Philip Blondheim. Hij groeide op in Virginia en raakte bevriend met de zoon van één van zijn moeders vrienden, John Phillips. Aan het eind van de jaren '50 vormde hij met Phillips een doo wop band, The Locals. Ze traden ook samen op onder andere namen, zoals The Journeymen in 1964. Phillips begon in die tijd de groep The Mamas and the Papas met Michelle Gilliam, Denny Doherty en Cass Elliot. McKenzie wilde liever solo optreden, terwijl Phillips de groep vormde en uiteindelijk naar Californië verhuisde. Een korte tijd later volgde McKenzie hem vanuit New York City en hij tekende een contract bij Lou Adlers label Ode. Phillips schreef en produceerde San Francisco voor McKenzie en het werd uitgebracht in 1967. Phillips speelde in dit nummer gitaar en Cass Elliot bespeelde de bellen. Het werd een top vijf-hit in Amerika, en bereikte in verschillende landen de #1-positie, waaronder Nederland.

San Francisco was over de hele wereld succesvol, en geldt tegenwoordig als een echt hippielied. Na deze single werd Like an old time movie uitgebracht, wederom geschreven en geproduceerd door Phillips, maar veel minder succesvol dan zijn voorganger. McKenzie bracht twee albums uit: The Voice of Scott McKenzie en Stained Glass Morning. Aan het eind van de jaren '60 stopte hij met opnemen en hij ging voor korte tijd in een woestijn en Virginia Beach wonen.

In 1986 ging hij in een nieuwe versie van The Mamas and the Papas zingen en in 1988 schreef hij samen met Phillips de Beach Boys hit Kokomo. In 1998 ging hij met pensioen en stopte hij met The Mamas and Papas. Hij woont momenteel in Los Angeles.

Op zijn Facebook-pagina liet hij de dag voor zijn dood nog een gedicht achter met de titel The Final Ride.

Geschiedenis van de panfluit (3)

Pan(s)fluiten uit het Verre Oosten zijn vlotvormig en hebben rieten met inkepingen in de bovenrand. Op een wandschildering in de grotten van Toeang-Choeang uit de T'ang-dynastie (618-907) zien we een Chinees orkest met een bespeler van de panfluit.

Midden en Zuid-Amerika
Panfluiten werden gemaakt van riet, maar ook van massieve stukken hout, klei en steen of metaal en waarin kanalen werden uitgehold. De panfluiten van de Andes-Indianen zijn duidelijk anders dan die van de Amazone-Indianen.
Bij de eerste groep zien we veel dubbele panfluiten. Bij de Amazone-Indianen in het gebied van de Xingu-rivier wordt het instrument herleid tot twee lange, aan elkaar gebonden bamboepijpen, de "urua" die gebruikt werd bij dodenrituelen.
In Bolivia werd de rechte oud-Indiaanse fluit, de "sicu" bespeeld; deze werden van verschillende lengte gemaakt en elke speler blies een andere toon. Later ontstond het idee om de fluiten te bundelen.
Bij de Andes-Indianen zijn panfluiten gevonden die heel veel lijken op de panfluiten uit China en Oceanië, namelijk panfluiten die uit 2 delen bestaan en waarvan de tonen elkaar aanvullen. Een groep werd als mannelijk en een als vrouwelijk bestempeld.
Sommige fluiten waren zo gebouwd dat één rij open en de andere rij gesloten pijpen had, waardoor in het bovenoctaaf gespeeld kon worden. Dergelijke panfluiten zijn afgebeeld op oud aardewerk uit Peru, waar het instrument "antara" werd genoemd.
De Amerikaanse archeoloog Charles W.Mead beschrijft panfluiten uit Bolivia met de volgende woorden:"Twee pansfluiten, samengebonden door een lang koord en door twee musici bespeeld. Ieder instrument heeft slechts de helft van de tonen van de reeks, alle andere zijn afwezig en die moeten worden gegeven door de man die de aanvullende pijp bezit".
De Cuna-Indianen in Panama (die een schrift hebben wat verwant is met het alleroudste Chinese schrift) verenigen "mannelijke en vrouwelijke" panfluiten om kwintenparallellen te blazen. Een duidelijk verband dus tussen panfluiten uit China, Midden en Zuid-Amerika maar ook Oceanië. De panfluiten zouden uit China naar Amerika zijn gebracht en daar zijn meerdere theorieën over: De zeestroom die zich van Melanesië naar het zuiden beweegt en om Nieuw-Zeeland heen gaat en vervolgens Oost- en Noordwaarts naar Peru trekt, zou af en toe wel eens schepen met mensen meegevoerd kunnen hebben, dus via de zuidelijke Golfstroom. Een andere theorie: ongeveer 10.000 v. Chr. had er een volksverhuizing der Mongolen plaats via de toen droog liggende Beringstraat naar Canada en Amerika en misschien zijn er volkstammen met de panfluit tot in Zuid-Amerika doorgedrongen.
Nog enkel benamingen die we in Zuid-Amerika tegenkomen: In Columbia "capador", in Equador "rondador", in Peru "huayara-puhura". Verder nog "alumnaxkaki", "cheko", "chiru" en "maiso".

Oceanië
De panfluiten die hier gebruikt werden tonen veel gelijkenis met de Chinese panfluit, waarvan zij zouden zijn afgeleid.
Zo zien we op de Solomons-eilanden ensembles waarin meerdere panfluiten samenspelen, elk instrument heeft, volgens zijn samenstelling, zijn eigen naam, samen hebben ze een omvang van drie octaven. Verder treft men op de Solomons-eilanden nog de gatenloze rechte fluit aan, de "sukwadi" en men treft er panfluiten met open pijpen aan.
In Melanesië zijn dubbele panfluiten gevonden die in één orkest door twee spelers bespeeld worden. Op de eilanden van de Bismarck-archipel zijn ook panfluiten gevonden.

Klik hier voor de delen 1 en 2

Krekels Lowlands keus: Lianne La Havas, Ane Brun, The Maccabees

Ter herinnering: A B C D E F G

A B C D E F G

De Dubbele A-kant deel 1.: Don't Be Cruel/Hound Dog

Elvis overleed op 16 augustus 1977, vandaag 35 jaar geleden.

Hound Dog, geschreven door Jerry Leiber en Mike Stoller, werd voor het eerst opgenomen door Willie Mae "Big Mama" Thornton in 1952. Het nummer werd het meest bekend in de uitvoering van Elvis Presley.

Het is echter wel de B-Kant van zijn single Don't Be Cruel uit 1956. Tijdens de bestorming van de hitparade werden echter beide nummers gedraaid en bereikten beide de nummer 1 positie.

Hound Dog werd opgenomen op 2 juli 1956 met de volgende bezetting:

Scotty Moore -lead guitar

Bill Black - bass

D.J. Fontana - drums

The Jordanaires - backing vocals

Hieronder Jailhouse Rock, Blue Suede Shoes, Don't be cruel en Hound Dog.

Geschiedenis van de gitaar (1)

Het is moeilijk om de exacte ontwikkeling van de gitaar te achterhalen doordat er door de eeuwen heen zoveel met het instrument is geëxperimenteerd, wat een aantal zeer vreemde exemplaren heeft opgeleverd.
Hoewel de voorlopers van de gitaar al duizenden jaren bekend zijn, staat het vast dat blaas- en slaginstrumenten veel ouder zijn dan snaarinstrumenten. Maar even als voor andere muziekinstrumenten steunt ook de ontwikkeling van de gitaar op een essentieel karaktertrek van de mens: het verlangen om gevoelens te uiten die op geen andere wijze uit te drukken zijn. De gitaar is een chordofoon instrument. Chordofoon wil zeggen dat het geluid wordt voortgebracht met behulp van de trillingen van een snaar. De benaming is samengesteld uit het griekse woord "chordae" wat snaar betekent en foon, (klank/geluid).Alexander de Grote had rond 385 v.Chr, vrijwel de gehele beschaafde wereld veroverd. Zijn rijk bevatte ook Perzië, Egypte en Griekenland, hierdoor vond er een cultuur overdracht plaats tussen deze volkeren. De Assyrische citer werd doorgegeven aan de Grieken en later weer aan de Romeinen, die dit instrument Cithara romana noemden. Instrumentbouwers in Zuid-Frankrijk, zouden duizend jaar later er een nek en toets aan toevoegen en noemden hun instrument Chrotta. Omstreeks 100-200 na Chr., dook in Rome slechts kort de luit op, om na de verwoesting van het Romeinse rijk weer voor eeuwen te verdwijnen.De citer en de boogvormige rebab werden in de middeleeuwen veel in Spanje en Portugal bespeelt, en later in heel Europa. De rebab leek op een mandoline (peervormig) met een vlak bovenblad, twee klankgaten, een kam en een korte hals.
In de twaalfde eeuw verscheen er een nieuw Spaans instrument: de Laud, die zowel in een gitaar- als peervormige vormgeving kende. Het instrument was afgeleid van de Arabische luit die bekend stond als ud welke tijdens de Moorse invasie in Spanje terecht was gekomen. De Laud werd later ook in de rest van Europa bespeelt. In Duitsland bekend als Laute, Engeland als Lute, Frankrijk als Liuth en in Nederland als Luit.
Het ontwerp van de eerste gitaren leende grondbeginselen van zowel de Arabische ud als van de Franse Chrotta. Door de vele religieuze oorlogen werden veel Chrotta-spelers verdreven naar Aragon en Catalonië en daar ontstonden de kruisingen tussen Chrotta en Luit. Deze gebeurtenis is waarschijnlijk de oorzaak van het ontstaan van de gitaar.



Tijdens dezelfde periode keerde Marco Polo van zijn reizen terug naar Italië, waarbij hij een collectie gitaren en luiten meebracht uit Indië en China.
In de dertiende eeuw verbood de Spaanse kerk de rebab die het als een duivels instrument beschouwde. Bij de gewone man was de rebab echter het meest favoriete instrument en negeerde ook het kerkelijk verbod van het muziekinstrument. Tot aan de zestiende eeuw onderging de rebab kleine veranderingen en het instrument werd later bekend als de mandola die vooral in Spanje populair was.

De opbouw van de diatonische harp

De diatonische harp bestaat uit een middenstuk (meestal van hout, kunststof of metaal) met bovenop en onderop een metalen plaatje geschroefd. Ieder plaatje bevat 10 tongetjes voor de verschillende tonen. De bovenplaat zorgt voor de “blow”notes (uitademen), en de onderplaat voor de “draw”notes (inademen). De plaatjes worden afgedekt door 2 afdekkapjes. De achterkant van de afdekkapjes staat open, zodat de lucht eruit en erin gezogen kan worden en de 10 tongetjes kunnen gaan trillen.

Woody Guthrie

12 augustus 1970 werd er een herdenkingsconcert voor folkzanger Woody Guthrie gehouden. Optredens zijn er van zijn zoon Arlo Guthrie, Joan Baez, Ramblin’ Jack Elliot en Bob Dylan. Woody Guthrie wordt gezien als één van de grootste folk-zangers van de twintigste eeuw. Hij overlijdt in 1967 aan de hersenziekte van Huntington waaraan hij sinds 1952 lijdt. Woody Guthrie is 56 jaar geworden.

Twee jaar nadat het illegale album The Great White Wonder van Bob Dylan is verschenen, zijn van deze bootleg-LP op 3 september 1970 350.000 exemplaren in de Verenigde Staten verkocht. Bob Dylan en The Band zijn op 10 juni 1967 in Big Pink, een landhuis in West Saugerties in de staat New York, aan de opnamen van dit album begonnen. Delen van The Great White Wonder wordt op 26 juni 1975 officieel uitgebracht als The Basement Tapes.
Het programa Saturday Night Live had nog een aardige parodie op dit tweetal:

Popmuziek: almaar luider en egaler

Spaans wetenschappelijk onderzoek toont aan dat populaire muziek de voorbije 50 jaar systematisch luider en vlakker klinkt. De resultaten staan in het vakblad Nature.

Wetenschappers uit Barcelona van het CSIC (het grootste Spaanse onderzoeksinstituut van de overheid) hebben een gigantische database met 464.411 liedjes tussen 1955 en 2010 doorgelicht. Daarvoor gebruikten ze nieuwe technologieën.

Eerste vaststelling: er zit tegenwoordig minder variatie in de muziek, minder verschil in melodie, intervallen en akkoorden. Met andere woorden: popnummers klinken meer en meer hetzelfde en lijken op elkaar.


Bovendien zitten er minder verschillende timbres van instrumenten in de liedjes. Dat komt door de digitalisering, waardoor bijvoorbeeld zelfs een trompet minder als een echte trompet zal klinken in de eindmix.

Daarnaast is het geluidsniveau van de popmuziek met sprongen omhoog gegaan. Zij het dat de dynamiek (de afstand tussen de stilste en de luidste passages in een liedje) gelijk zijn gebleven. De Spaanse studie geeft dus munitie aan de tegenstanders van te luide muziek, in de zogenoemde 'loudness war'.

De gegevens van de de Spaanse studie naar pitch (melodie), timbre (klankkleur) en volume (geluidssterkte) zijn te consulteren op de website van het gerenommeerde wetenschappelijke vakblad Nature.

Klik hier voor het volledige artikel

Nieuwe clip van Tom Waits

Tom Waits plaagde een week terug de muziekmedia met wat cryptische beelden. Er zou nieuws op komst zijn. Nu blijkt het de video van zijn nieuwe single Hell Broke Luce te zijn. Die is hieronder te zien.

De song is afkomstig van zijn laatste album Bad as Me waarop ondermeer Rolling Stones-gitarist Keith Richards, gitarist Marc Ribot en bassist Flea spelen. De video is gemaakt door Matt Mahurin met de hulp van Waits en diens vrouw Kathleen Turner. Volgens Waits is het filmpje een lust voor het oog. Oordeel zelf. Klik hieronder op de link.

Nieuwe clip Tom Waits

Abbey Road

Een bijzondere foto. Deze is genomen vlak voor de opname van de wereldberoemde foto voor de hoes van Abbey Road. Paul heeft hier nog slippers aan, maar zal ze voor de hoesfoto uit doen. Even het boordje van Ringo controleren.

Moeder houd de boel in de gaten. Het zijn toch ook maar gewone jongens of niet soms.

Op vrijdag 8 augustus 1969 wordt om 10 uur ’s morgens de beroemde hoesfoto voor de LP Abbey Road gemaakt door fotograaf Ian Macmillan.

John, Ringo, Paul en George steken het zebrapad van Abbey Road in St. John’s Woodin Londen over. Na de foto-sessie wordt in Abbey Roadstudio 2 gewerkt aan The End en I Want You (She’s So Heavy). Iain Macmillan overlijdt op 8 mei 2006 op 67-jarige leeftijd.

De foto waarop The Beatles het pas van rechts naar links overstaken werd in 2012 geveild voor £ 16000.

Paul Cole is de man die op de fameuze Beatles plaat Abbey Road staat. Deze vertegenwoordiger uit Florida was destijds op vakantie in Londen en stond de tijd wat te doden precies op het moment dat één van de beroemdste foto’s van de vorige eeuw werd genomen. Hier zie je ‘m quasi-nonchi staan achter John Lennon:


Bron: http://www.tcpalm.com

Je kunt je voorstellen hoe verrast hij was toen hij zichzelf een jaartje later herkende op de platenhoes. Vorig jaar is Meneer Cole overleden. Op de officiële site van de Beatles is een mooie video te zien ter promotie van de Beatles Rock Band game, waarin een fraai over shoulder-shot van Paul Cole is te zien:



In Abbey Road studio 2 produceert Paul McCartney op zaterdag 9 augustus 1969 de nieuwe Franstalige single van Mary Hopkin. Op Que Sera Sera speelt Paul gitaar en Ringo is als drummer te horen. Que Sera Sera wordt alleen in Frankrijk uitgebracht.

O ja, en dan even dit: Abbey Road Live

Antony & The Johnsons

Vandaag verschijnt het nieuwe live album ‘Cut The World’ van Antony & The Johnsons. De live tracks op het album zijn vorig jaar op 2 en 3 september opgenomen tijdens de concerten in Kopenhagen.
Daarnaast is de titeltrack het enige nieuwe nummer op het album. Hiervoor verscheen vandaag de videoclip die is geregisseerd door NABIL. De bizarre video kreeg al vooraf redelijk wat aandacht doordat Carice van Houten er een rol in speelt. En naast haar zien we verder ook acteur Willem Dafoe en artieste Marina Abramovic in de video. Een bizarre video, maar het past perfect bij het prachtige nummer van Antony and the Johnsons.

EN handig EN muzikaal ?

Gooi je oude piano en gitaar niet weg. Als je namelijk EN handig bent EN muzikaal onderlegd kan je er een heel nieuw instrument van maken, kijk en luister naar klusjesman, muzikant Diego Stocco:

Johnny Cash top 50 (30,31,32)

Nummer 30: Next in Line. Weer een nummer van zijn 2e LP uit 1958 Sings the Songs That Made Him Famous. Geschreven door Cash.

What Do I Care op nummer 31. De B-kant van zijn hit All Over Again uit 1958. Het door Cash geschreven nummer verschijnt voor het eerst op een album op de verzamelaar Ring of Fire: The Best of Johnny Cash.

I Still Miss Someone is de nummer 32 en is ook een B-kant en wel van Don't take your Guns to Town uit 1958. Cash schreef het samen met zijn broer Roy.
Ook dit nummer verscheen op de LP Ring of Fire: The Best of Johnny Cash. Er is ook een opname met Bob Dylan, die samen met Cash in 1969  het nummer als duet opnam. Het werd nooit officieel uitgebracht.

Hot Club de France

Quintette du Hot Club de France was een jazz-groep opgericht in Frankrijk in 1934 door gitarist Django Reinhardt en violist Stephane Grappelli, die in een of andere vorm actief bleef tot 1948. De stijl waarin de groep speelde kreeg veel navolging en draagt nu dezelfde naam: Hot Club de France- stijl of Gipsy jazz.

Als een van de oudste en belangrijkste jazz-groepen van Europa werd het Quintette door criticus Thom Jurek beschreven als "een van de meest originele bands in de geschiedenis van de jazz." In hun bekendste opstelling speelden de volgende muzikanten mee: Django Reinhardt, Grappelli, bassist Louis Vola,en ritmegitaristen Roger Chaput en Joseph Reinhardt (Django's broer) die de sound van het ensemble aanvulden met onregelmatige percussieve effecten.

Er worden verschillende versies verteld van de wijze waarop de band werd gevormd. De meest algemeen aanvaarde versie onder moderne jazz historici is dat de groep is geëvolueerd uit een reeks backstage jamsessies met Django Reinhardt en Stephane Grappelli. Bassist Louis Vola zei dan weer in een interview dat hij de Reinhardt broers op een strand aantrof in Toulon terwijl ze zaten te spelen. Hij zou hen uitgenodigd hebben om te jammen met zijn eigen band, waarin Grappelli en gitarist Roger Chaput speelden.

Quintette du Hot Club de FranceThe quintet first photo shot - Place Pigalle, 1934.
Left to right:
Roger Chaput, Stéphane Grappelli, Louis Vola, Joseph Reinhardt and Django Reinhardt.